Weer thuis!!
Weer thuis!!
We zijn nu twee dagen thuis en al aardig gewend. Eigenlijk hoefden we helemaal niet te wennen, het was zo raar. Je stapt binnen en het voelt gelijk weer goed. Het rook ook nog gewoon naar thuis, wel fijn!
Onze aankomst op Schiphol was ontzettend leuk. Er stonden heel veel mensen klaar met een spandoek. Toen we de koffers gingen halen, zagen we door de glazen ruit iedereen al staan. De meiden waren helemaal beduusd! Gelukkig hadden we heel snel onze koffers en konden we door de douane en naar het welkomst comité. Het was zo leuk! Ook wel ontroerend, Puck liep naar buiten, zag Tijn en Kimberly, stond stil en brak in tranen uit. Nou ja en toen begon natuurlijk iedereen! Het was zo leuk om iedereen te kunnen begroeten. Alle mensen die helemaal naar Schiphol zijn gekomen ontzettend bedankt, wij waardeerden het zeer en onze meiden ook!
Eenmaal thuis voelde het heel onwerkelijk. Daar zaten we dan met een huis vol visite, alsof we niet weg waren geweest. Monique had ervoor gezorgd dat alles fris en schoon was, en er stonden overal bloemen. Gezellig! Nadat we met elkaar hadden gegeten, hebben we iedereen eruit geschopt en heb ik de meiden in bad gezet. We waren allemaal doodmoe, het was een lange reis en ook hadden we een nacht overgeslagen. Helaas kwam er van slapen niet zo veel, de jetlag begon toe te slaan...
De eerste dag thuis was een dag van als kippen zonder kop rondlopen. Puck en Lotte wilden het liefst met alles tegelijk spelen en renden van hot naar haar. Ik wilde uiteraard alles tegelijk uitpakken en opruimen en dat ging hem natuurlijk niet worden. Hans zat al vanaf vijf uur beneden en had al twee koffers uitgepakt, zo'n jetlag heeft toch wel zijn voordelen!
De meiden en ik zijn ook maar gelijk naar de kapper geweest, dat was heel hard nodig! Vooral bij Puck, daar is ook zeker tien centimeter haar vanaf. Ze ziet er weer lekker fris uit. We hebben de meiden en buurjongen Mart tegen de muur gezet om te kijken of ze gegroeid waren. Op de dag dat we weggingen hadden we ook opgemeten, om te kijken wie het meeste zou groeien in die tien maanden. Nou, ze waren alle drie flink gegroeid! Puck en Lotte allebei precies vijfenhalve centimeter en Mart vierenhalf!
De tweede dag, vandaag, gaat nog niet veel beter. De afgelopen nacht hebben Hans en Lotte redelijk geslapen. Puck werd helaas na een paar uur slapen wakker en kon echt niet meer in slaap komen. En ik dus ook niet... Uiteindelijk viel ze rond drie uur weer in slaap, en ik pas tegen de ochtend (de vogels waren al aan het fluiten). Om vervolgens pas over twaalven wakker te worden! Gelukkig had de buurvrouw nog Melatomatine pilletjes, die gaan we vanavond proberen. Die pilletjes schijnen te helpen bij een jetlag, ik hoop het!
Puck en Lotte zijn op school wezen kijken. Lotte heeft vast met haar nieuwe juf kennisgemaakt, en bleef gelijk maar. Puck is ook aangeschoven in de klas en ik stond als vanouds met de moeders op het schoolplein te kletsen. Wederom, alsof we niet weg zijn geweest...
Wat zijn verder onze plannen??
Nou, gewoon naar Rockanje! Net als ieder jaar gaan we daar lekker de zomervakantie doorbrengen. Hans is druk bezig met het zoeken naar werk en heeft inmiddels al wat afspraken staan en is van plan om iedere week op donderdag en vrijdag te gaan ‘werken'. Lotte gaat volgende week logeren bij tante Monique (tien nachtjes zegt ze zelf, wij vinden drie wel genoeg!) en dan gaan Puck en ik lekker winkelen. En verder uitrusten, nagenieten van onze reis en foto albums maken! Wij komen de zomer wel door...
Iedereen bedankt voor het volgen van onze weblog. Ik heb het met veel plezier bijgehouden (vooral ook voor onszelf als herinnering voor later) en vind het erg leuk om zoveel enthousiaste reacties te ontvangen. En nee, ik ga er niet mee door nu we weer thuis zijn! Als iedereen ons nou sponsort, dan willen we er nog wel een jaartje aanplakken en maak ik met alle plezier weer een blog hoor!
25 - 30 juni
25 juni 2012
Vertrokken uit San Francisco en via de Highway 1 naar Carmel gereden. Carmel is het plaatsje waar Clint Eastwood in de jaren tachtig burgemeester was. Het is een schattig dorpje wat heel on-Amerikaans aandoet. De camping is de mooiste die we tot nu toe gehad hebben, heel rustig gelegen met mooie groene plekken. Heel wat anders dan die betonnen parkeerplaatsen!
26 juni 2012
Vandaag gaan we het mooiste stuk van de Highway 1 rijden, van Carmel naar een plaatsje ongeveer 200 kilometer verderop (ben de naam even kwijt). De weg slingert zich langs een ruig stuk kust en onderweg zijn er vele mooie uitzichtpunten. Ook worden we nog getrakteerd op wat wildlife: bij een parkeerplaats zitten twee Californian Condors. Hiervan zijn er maar een paar honderd dus het is best bijzonder dat wij er zomaar twee tegenkomen. Alle condors zijn genummerd, zodat men ze goed kan blijven volgen. Deze twee zitten te poseren als geoefende modellen en geven ook nog een vliegshow weg. Heel bijzonder.
Een stuk verderop liggen op een strandje zee-olifanten, of elephant seals. Enorme zeeleeuwen die wel 2000 kilo kunnen wegen. Ze worden zee-olifanten genoemd omdat de mannetjes een soort slurf hebben. Het zijn heel rare, stinkende en enorme beesten! Lotte zegt: ‘Zo, die is dik man!’.
27 juni 2012
De laatste rit met de camper, van Santa Barbara naar Los Angeles. We hebben hier voor de laatste drie nachten een camping geboekt praktisch naast de Disney parken. Het zou een rit moeten zijn van nog geen twee uur, maar door alle drukte bij Los Angeles doen we er erg lang over. Dat waren we weer vergeten, files! De camping is weer een prachtige betonnen parkeerplaats. Volgens de dame bij de receptie hebben we de mooiste plek: tegenover het zwembad en de douches en toiletten. Wij kunnen er niet veel moois aan ontdekken! Het is wel heel dicht bij de Disneyparken, we kunnen sommige attracties gewoon zien. Puck is heel erg zenuwachtig voor ons bezoek aan Disney en kan maar niet in slaap komen. Als rond half tien dan ook nog het vuurwerk begint, is ze helemaal klaar wakker. Ze komt angstig bij ons in bed en ik verhuis naar het bed boven naast Lotte. Gelukkig valt ze dan wel in slaap!
28 en 29 juni: DISNEYLAND!!
In één woord? GEWELDIG!
Puck heeft nog wel last van de zenuwen en kan de eerste dag bijna niks naar binnen krijgen bij het ontbijt. Als we eenmaal binnen zijn in het park moet ze gelijk naar de wc. En als ze klaar is zegt ze ‘Zo. Nu ben ik niet meer zenuwachtig, want nu weet ik hoe het eruit ziet.’. Heel fijn! Ze blijft wel angstig voor attracties. En dan niet omdat ze hard gaan ofzo, nee omdat de geluiden zo luid zijn! Lotte loopt alleen maar te stralen! Haar reactie een prinses is onbetaalbaar. Lotte en ik staan te wachten op Hans en Puck, die even naar het toilet zijn. Opeens komt prinses Belle langslopen, die heeft net een fotografeer en signeersessie gedaan. Lotte verstijft naast me, roept ‘Belle!’ en gaat dan staan springen en dansen. Belle zwaait even lief naar haar en verdwijnt dan door een deur naar een artiesten ruimte. Lotte mompelt naast me ‘Het is toch niet te geloven!’ en is helemaal door het dolle heen. En móet in de rij om prinsessen te ontmoeten… dus daar staan we bijna een uur. Met een Lotte die alleen maar aan het huppen en springen is. Puck vindt het ook reuze spannend, maar uit dat alleen door heel zorgelijk te kijken. Uiteindelijk zijn we aan de beurt en blijken er drie prinsessen te staan, Belle (een andere maar dat ziet Lotte niet), Tiana en Ariel. De meiden krijgen van alledrie handtekeningen en de dames maken echt even tijd voor een praatje, knuffel en foto. Heel leuk en vooral Lotte is helemaal in de zevende hemel. Haar dag kan niet meer stuk!
Beide parken zijn heel erg leuk. Disneyland kennen we al maar blijft super. Disney Adventures California is ook geweldig. Helemaal in de stijl van Amerika in de jaren twintig en veel leuke attracties, waaronder Cars land en dat is zo ontzettend leuk en mooi nagemaakt. Helaas is het daar wel heel erg druk en kunnen we niet in de attractie (racen in de Cars auto’s). Nou ja, we kunnen er wel in maar dan moeten we tweeënhalf uur wachten. Gaan we niet doen! Voordeel hiervan is, dat het in de rest van het park een stuk rustiger is en we praktisch overal in zijn geweest.
Het waren twee topdagen, goede afsluiters van onze reis. Wij hebben allemaal genoten!
30 juni 2012
En dan breekt zomaar de allerlaatste dag van onze reis aan…
Het voelt raar en ook goed. Wat hebben we veel gezien en gedaan de afgelopen tien maanden. En wat hebben we veel geleerd. Niet alleen Puck en Lotte, maar ook wij. Het waren tien onvergetelijke maanden, die niemand ons ooit nog kan afpakken. We zijn heel trots op onze meiden, die super reisgenoten bleken te zijn. Ze zijn zulke flexibele en makkelijke wereldreizigsters. Puck, die zo makkelijk bleek te leren in elke omstandigheid. In de camper, buiten aan de campingtafel, in campkitchens, op de grond in de tent, het maakte allemaal niet uit. En Lotte die zo gemakkelijk overal een plekje kon creëren om met haar Polly Pocket poppetjes te spelen. Natuurlijk was het niet altijd koek en ei, er waren ook dagen dat we verzuchtten ‘one of those days’, maar die hebben we thuis ook. Zelfs onze kinderen zijn niet elke dag voorbeeldig! Een dikke pluim voor onze mini wereldreizigsters!
We zijn ook trots op elkaar, we hebben het toch maar mooi gedaan met elkaar en onze meiden! Tien maanden lang 24/7 op elkaar lip, het zal weer wennen worden thuis. Niet meer met zijn vieren in één ruimte slapen zal al gek zijn. Gelukkig gaan we snel naar Rockanje en kunnen we ‘klein’ wennen aan het leven in Nederland!
Wij kijken uit naar onze thuiskomst en naar alles wat de toekomst weer heeft te bieden.
Deze geweldige reis zal niemand ons meer afnemen en stiekem dromen we verder over een (kortere) volgende…
De foto's van de afgelopen dagen zet ik thuis (o, wat klinkt dat raar) op de website, daar is nu geen tijd voor!
O, en we komen aan op Schiphol met vlucht BA0438 uit Londen, om 15.35!
19 - 24 juni 2012
19 juni 2012
Het is ontzettend heet in Las Vegas. De hitte slaat je vanaf de straat in je gezicht en voelt heel droog aan, net een sauna. Volgens de man bij de receptie valt het nog wel mee ‘It’s kinda cool now’, 40 graden is hier niets schijnbaar. Ik ben blij dat we hier niet in hoogzomer zitten! ’s Nachts koelt het nauwelijks af, en alhoewel we een hekel hebben aan slapen met de airco aan, is het hier echt noodzakelijk anders drijven we de camper uit.
We gaan vandaag naar één van de twee outlet shopping malls die Las Vegas rijk is. Er zit een Disney outlet store en de meiden kijken hun ogen uit. Ze mogen van ons wat uitzoeken. Na lang wikken en wegen zijn ze er uit: allebei een mooi nachthemd, Lotte een Tinkerbell pop, Puck een Tinkerbell beker voor straks weer naar school en samen nog een doos met alle prinsessen als poppetjes. Als we buiten staan wil Lotte nog even weten of ze in het Disney park zelf ook nog wat mag kopen. Wij zeiden nou eigenlijk heb je nu wel genoeg uitgezocht dachten we zo. Daar is Lotte het totaal niet mee eens! Leuk hoor, zo’n outlet, maar zo’n belachelijk idee van hier wat kopen en in Disney niet dat gaat er echt niet in bij mevrouw!
Het winkelcentrum is niet overdekt, het lijkt wel een beetje op Bataviastad in Lelystad. Jammer, want het is zo bloedheet. Wel staan er overal palen waar ze water uit verstuiven, heerlijk om onder af te koelen. De meiden maken er gretig gebruik van! Na goede zaken te hebben gedaan, nemen we de bus weer terug naar de stad en gaan in de camper afkoelen. Ik ga douchen, maar eigenlijk heeft dat totaal geen zin. Tegen de tijd dat je bent afgedroogd, ben je alweer drijfnat. Omdat het gisterenavond zo laat was geworden, willen we vanavond eigenlijk op tijd de stad in zodat de meiden iets eerder op bed liggen. Maar het is geen doen met die hitte en we wachten toch maar tot de zon onder gaat (en de temperatuur twee graden zakt…). We eten heerlijk bij een tent die erg bekend schijnt te zijn onder het Amerikaanse publiek. Ze hebben er beroemde toetjes, die vooral heel erg groot zijn. We proberen er wel eentje en het is werkelijk heerlijk! Alleen zo groot dat we het zelfs met zijn vieren niet opkrijgen…
Na het eten lopen we nog even rond en proberen wat shows mee te pakken bij de hotels. Helaas is het erg druk, erg heet en vind Puck er niks aan, al die herrie shows. Bij een nep-vulkaanuitbarsting is ze zo bang dat ze in pure paniek zomaar een bus in wil stappen! Het is inmiddels ook al weer erg laat en we gaan terug naar de camping. Lotte vraagt zich af of we nog gaan gokken, maar helaas mogen de kinderen helemaal niks in die gokhallen. Ze moeten op een speciaal pad blijven lopen en o wee als ze daar vanaf gaan, of – nóg erger – blijven staan kijken bij een gokautomaat! Hans gaat als de kinderen in bed liggen nog wel even een gokje wagen. De volgende ochtend blijkt dat hij pas rond twee uur ’s nachts terug was! Helaas had hij niets gewonnen, vooral Lotte vindt dat wel erg jammer want we hadden gezegd dat Hans ging proberen om extra Disney zakgeld te winnen…
20 juni 2012
Vandaag staat er een lange rit op het programma, van Las Vegas naar het Yosemite National Park. De meiden zijn lekker kriegelig na twee avonden laat (erg laat) naar bed en zo nu en dan gaat het er heftig aan toe achterin de camper. Tegen het einde van de rit stort Puck dan toch in, als ik achterom kijk ligt ze languit op de bank te slapen. We liggen ’s avonds allemaal vroeg in bed!
21 en 22 juni – Yosemite
Yosemite is een heel erg mooi natuurpark, maar het is er ook heel erg druk. En dat is jammer. We kunnen er niet eens een kampeerplek krijgen, moeten ons om drie uur melden voor een loting en helaas vallen we er buiten. Dus we moeten de camper weer in en een camping buiten het park zoeken. Gelukkig is die er en hebben ze wel plek. Plus een busverbinding naar het park, dus we kunnen de camper laten staan. Onze eerste dag Yosemite valt een beetje in het water door al het gedoe om een kampeerplek te krijgen. Tip voor mensen die ooit nog eens naar Yosemite willen: reserveer ruim van te voren! We hebben nog wel even tijd om bij een rivier te zitten en spelen voor we weer verder rijden.
De volgende dag gaan we de hele dag naar Yosemite. Weer valt het op hoe verschrikkelijk druk het er is. De auto’s rijden haast bumper aan bumper en er zijn zelfs verkeersregelaars aan het werk. Een mevrouw in de bus vertelt dat dit nog niets is, in de zomer is het hier zo druk dat ze wegen afsluiten, anders kunnen de shuttlebussen niet meer rijden.
Ik vind het jammer, het is hier zo mooi maar door al die mensen lijkt het bijna of je in een pretpark bent in plaats van een natuurpark.
We maken ’s ochtends een korte wandeling naar watervallen (samen met honderden anderen…). Daar is ook een rivier waar het wat rustiger is en we even lekker over de stenen klauteren en in het
ijskoude water spelen. Én nog een keer met de zelfontspanner foto’s maken, dat blijft toch wel heel leuk!
Dan is het tijd om te lunchen en sluiten we aan in de rij bij een restaurantje. Na de lunch gaan we nog een wandeling maken naar een klein meertje waar we ook kunnen klimmen over stenen en met
water spelen. Het wandelpad is prachtig en we komen praktisch geen mensen tegen, hoe fijn. De meiden vinden het wel een beetje spannend, want wat als er ineens een beer op het pad staat? Dat
gebeurt (helaas) niet! Bij het meertje is het wel wat drukker, maar niet zo belachelijk druk als een stuk terug in het dal. De meiden spelen er heerlijk en vinden het jammer dat we weer terug
moeten.
Als we in de bus terug zitten, zien we een beer langs de weg lopen! De bus remt ineens af en als we naar buiten kijken zien we waarom. Er loopt aan de ene kant van de weg een man om het verkeer te regelen want de beer die aan de andere kant sjokt is duidelijk niet in goede conditie. Hij is erg mager en loopt met zijn tong uit zijn mond. Puck en Lotte vinden het geweldig, zij zitten veilig in de bus en zien toch een echte wilde beer!
23 en 24 juni 2012 – San Francisco
We laten de natuur achter ons en rijden naar San Francisco. Een geweldige stad vonden wij het destijds, net als Sydney. In een campinggids staat een camping die zegt heel dichtbij alle attracties van de stad te liggen, dus daar gaan we naartoe. Ook hebben ze een shuttlebusje naar het centrum. Bij aankomst blijkt de camping toch nog wel redelijk ver van het centrum te liggen én moeten we goud geld betalen voor de shuttlebus! Zelfs de kinderen betalen het volle tarief. Die gaan we nu dus niet meer nemen, het is al drie uur geweest, we pakken de camper wel weer en zien wel. En hebben geluk, we vinden een parkeerterrein vlakbij de Fisherman’s Wharf en krijgen het parkeerticket van mensen die net wegrijden! Dat is even een meevaller!
De meiden vinden Fisherman’s Wharf erg leuk met al die winkeltjes en natuurlijk de zeeleeuwen die daar liggen. We blijven lang kijken bij deze stinkers en daarna lopen we op ons gemak door de winkeltjes op zoek naar een restaurant. Het wordt een visrestaurant en Puck zit te smullen van haar grote garnalen. Lotte wil wel zalm eten, maar eet er uiteindelijk twee hapjes van. ‘Het smaakt toch anders dan als het door de groene pasta zit’.
Amerika is wel aan het veranderen wat eten betreft. In elk restaurant staan calorieën vermeld op de kaart en je kunt kiezen of je patat bij je eten wilt, of groente. Vaak zit er niet eens patat bij, maar gekookte aardappelen. Ook bij de MacDonalds gaan ze op de gezonde toer, de Happy Meals hebben een piepklein bakje frietjes en standaard een zakje appelpartjes. Het kan ook niet anders, er zijn hier zo verschrikkelijk veel dikke mensen.
Op zondagochtend nemen we wel de shuttlebus naar de stad, deze zal ons om acht uur ’s avonds weer ophalen. Het is erg druk in de stad, want er is een gay parade vandaag en ze verwachten een half miljoen bezoekers. Puck vraagt wat dat is, een gay parade en ik leg uit dat het een optocht is van mensen die niet zoals pappa en mamma van elkaar houden, dus man en vrouw, maar mannen die van mannen houden en vrouwen van vrouwen. Ze kijkt me verbaasd aan en zegt ‘Ja? En wat is daar dan niet goed aan?’ Fijn hoor, zo’n tolerante dochter! Het verbaast ons wel dat er in Amerika zo’n parade gehouden kan worden, het is zo’n preuts en puriteins land. Waarschijnlijk kan het ook alleen in San Francisco. De parade is wel heel anders dan bijvoorbeeld die in Amsterdam,. Hier is het allemaal heel ingetogen en komen er vooral veel borden en spandoeken langs met teksten als ‘We deserve the right to get married’ en ‘Proud mom of gay son’. Zelfs de politie doet mee, alle gay politie agenten lopen in de optochten. Dat vind ik toch wel stoer, want die zullen het niet makkelijk hebben bij de politie. Het is meer een demonstratie dan een uitbundige parade.
Na een poosje bij de gayparade gekeken te hebben, lopen we naar Chinatown. Hier is het druk en erg gezellig. We lopen een tijdje rond en duiken en morsig restaurant in om te eten. Het restaurant ziet er echt niet uit, maar het eten is erg lekker! We kiezen dim sums, en krijgen heel veel kleine lekkere hapjes. Echt smullen. Puck zit ook te smullen van haar springrolls (loempiaatjes) en Lotte eet in eerste instantie niets van haar fried rice, maar als ik haar mijn parapluutje uit mijn drankje beloof, kan ze ineens haar bord leeg eten!
Als we klaar zijn met eten wil Puck heel graag terug naar Pier 39, waar we gisterenmiddag waren. Ze vond het daar zo leuk. Dus wij weer lopend op pad. We moeten soms een heel steile straat bedwingen, maar ach we zijn wel wat gewend!
Bij Pier 39 zitten we weer een tijd bij de zeeleeuwen te kijken, de meiden krijgen er geen genoeg van. Dan gaan we nog even winkeltjes kijken. En er gaat een straatartiest optreden en Lotte wil heel graag kijken. Die is daar helemaal weg van, van die straatartiesten. In Australië hebben we er ook diverse gezien en ze zit dan helemaal te genieten. Deze is ook wel weer heel erg leuk. Ontzettend grappig. Lotte zit naast me aan stuk door te giechelen en in haar handen te klappen. Alleen al voor haar reactie blijf je zitten kijken!
En dan is het alweer tijd voor het avondeten. We gaan eten bij ‘Bubba Gump Shrimp Company’. Voor alle mensen die de film Forrest Gump hebben gezien een aha momentje denk ik. En de mensen die hem niet hebben gezien, doen! Het is zo’n mooie film! Zoals de naam van het restaurant doet vermoeden, staan er vooral veel garnalen op de kaart. En die eten we dan ook! Alleen Lotte kiest kip, maar eet het dit keer wel (bijna) op dus wij zeuren niet. Het is een erg leuk restaurant. De serveerster komt nog langs om onze kennis van de film te checken, we moeten een aantal vragen beantwoorden. Het is wel een tijd geleden dat we de film gezien hebben, maar op één vraag na weten we alle antwoorden.
Na het eten lopen we rustig terug naar de bushalte. Puck is helemaal vol van deze stad, Pier 39 en ‘dat Chinese dorpje in de stad’, ze vond het erg leuk vandaag. Lotte verzucht dat ze wel heel veel moest lopen vandaag, maar ze vond wel dat we leuke dingen hadden gedaan. Onderweg kopen we nog bij een Starbucks warme chocolademelk en verbrand Puck nog even haar tong…
Wij gaan nu onze laatste week op reis in. Maandag gaan we weg uit San Francisco en rijden we via de kust (de bekende Highway 1) in drie dagen naar Los Angeles. Woensdag moeten we daar aankomen want op donderdag en vrijdag gaan we dan eindelijk, ja, ja, naar Disney! Donderdag naar het oorspronkelijke Disneyland (waar Parijs een kopie van is) en vrijdag naar het Disney Adventure Park. Daar is net een nieuwe attractie geopend: Cars Land en daar heeft vooral Puck hoge verwachtingen van. En zaterdag stappen we op het vliegtuig naar huis…
Amerika! 12 - 18 juni
12 juni 2012
Ons vertrek uit Fiji verliep niet zo soepeltjes als alle vorige vluchten...
Tijdens het inchecken bleek dat we voor Amerika een visum hadden moeten aanvragen, ook als je maar tweeënhalve week ernaar toe gaat. Wisten wij niet en we hadden er ook niet aan gedacht dit na te gaan. Gelukkig konden we dit visum ook online op het vliegveld aanvragen, volgens de steward een kwestie van een paar minuutjes. Een paar minuutjes Fiji Time ja. (in Fiji gaat niets op tijd en duurt alles langer, daarom zeggen ze daar dat ze in Fiji Time leven, een beetje Hans zijn tijd zeg maar). Toen het eindelijk geregeld was werd onze vlucht al omgeroepen, of iedereen naar de gate wilde komen want het boarden zou over tien minuten beginnen. ‘Nou dat is mooi, hoeven we niet te wachten bij de gate!' riepen wij nog vrolijk. Voordat we langs de douane kwamen, moesten we langs een paar dames met weegschalen. Oeps.... alle handbagage werd gewogen! En ja hoor, we mochten niet verder. Al onze tassen waren te zwaar... één koffertje woog 14 kilo, in plaats van de zeven toegestane kilos. Dat wisten we wel, maar tot nu toe had er geen haan naar gekraaid. We hadden zelfs nog nooit een weegschaal zien staan! De andere tassen waren op zich wel o.k., die waren een kilo of minder te zwaar. Maar dat koffertje moesten we dan maar weggooien, anders kwamen we het vliegtuig in. Dus wij weer terug naar de informatie balie. Daar kregen we twee opties: inderdaad spullen uit het koffertje halen en weggooien - geen optie uiteraard! Of het koffertje inchecken en extra betalen. Alsof we een keuze hadden... inchecken dus maar en dik betalen. Ondertussen was onze vlucht al aan het boarden en was Puck op van de zenuwen of we het wel zouden halen.
We hebben het gehaald en de vlucht verliep verder zonder vervelende verrassingen! De meiden vielen al in slaap voordat we opstegen, wat niet raar is want we vlogen om tien uur 's avonds. Ze hebben geslapen tot twee uur voor landing, zo'n acht uur dus dat was heel fijn. Puck hebben we toen ze wakker werd een pilletje tegen reisziekte gegeven en die heeft goed geholpen, ze heeft niet overgegeven tijdens de landing.
Het mooie van deze vlucht was, dat we terug in de tijd vlogen! We vertrokken op dinsdagavond om tien uur, en kwamen aan op dinsdagmiddag half twee! Bij het verzamelen van de koffers hadden we nog even hoop dat het koffertje was nog zo laat was ingecheckt niet was aangekomen. We dachten, dan kunnen ze die gelijk naar huis sturen... maar nee, alle koffers en tassen waren keurig ingeladen. Hans had bedacht om in Amerika nog maar een grote koffer te kopen en op te vullen. Je betaalt namelijk een vast bedrag voor een extra stuk bagage, dus of het nou een klein koffertje is van dertien kilo of een gewone koffer van 23 kilo...
Het ophalen van de camper verliep ook niet zonder problemen... Onze creditcard werkte niet. Daardoor konden we de borg niet betalen en wilden ze de camper niet meegeven. We hebben dit probleem wel vaker met de creditcard, de bank is veel te laks met het verwerken van de rekeningen. Aan het begin van de maand krijgen we de rekening, maar die wordt vaak pas een week of nog langer later verwerkt, zodat we de kaart niet kunnen gebruiken omdat het limiet bereikt is. Heel irritant, net of je geen geld hebt. Nu was het echt een probleem want we wilden natuurlijk de camper hebben, en niet een nacht of langer in een hotel gaan zitten totdat die creditcard het weer deed. Dat was de enige oplossing was die de verhuurmaatschappij ons gaf. Uiteindelijk heeft Hans de bank in Nederland gebeld en hebben die ons bestedingslimiet verhoogd. En konden we op pad met de camper...
Eerst maar op zoek naar een camping en toen een supermarkt. Eer dat we die avond aten was het over achten lokale tijd. Voor ons was het vijf uur vroeger dus het maakt niet zoveel uit.
13 juni 2012
Ondeweg met de camper! En het is wel een supermooie dit keer, een gloednieuwe met voor ons een vast bed. Dus niet iedere avond de hele boel verbouwen, heerlijk. Heel anders dan het campertje in Nieuw Zeeland! Alhoewel we toch met meemoed terug denken aan dat campertje hoor. Allereerste zijn we op zoek gegaan naar een simkaart voor in de ipad, zodat we weer goed bereikbaar zijn. Terwijl Hans daar voor op pad ging, zijn de meiden en ik bikini's gaan kopen. Lotte had nog één zwembroekje die er enigszins meer door kon en verder was alle zwemkleding gewoon op van zo veel gebruik! Allebei twee bikini's rijker en met een simkaart in de ipad zijn we op pad gegaan richting Yucca Valley bij het Yoshua Tree National Park.
14 juni 2012
Na een kort bezoek aan het Yoshua Tree National Park zijn we doorgereden naar Williams, een stadje vlakbij de Grand Canyon. Williams ligt aan de Route 66 en is een echt cowboystadje. Er liepen dan ook diverse ‘echte' cowboys op straat. Op de camping kregen we informatie over de omgeving en er bleek een rodeo te zijn. Daar wilden we in Australië al graag een keer naar toe, maar daar kwam het nooit uit met de data. En hier wel!
Puck heeft veel moeite met in slaap vallen, in eerste instantie dachten we last van het tijdsverschil, maar na twee nachten wil het nog steeds niet lukken. 's Avonds ligt ze te huilen in bed en als we samen even op ons grote bed liggen komt de aap uit de mouw: ze is een beetje zenuwachtig voor Disneyland en het feit dat we bijna naar huis gaan. ‘Ik wil wel slapen, maar mijn lijf kan alleen maar daaraan denken en dan gaat mijn buik weer raar doen en kan ik gewoon niet slapen'. Arm kind. We spreken af dat ze 's avonds als Hans gaat douchen even bij mij komt liggen en dan gaan we dingen die ze leuk vindt bedenken. Als Hans dan terug komt gaat ze terug naar haar eigen bed en proberen alleen aan die leuke dingen te denken. Hopelijk helpt het!
15 juni 2012
De rodeo begint om één uur, dus we kunnen de ochtend lekker relaxen. Hans en de meiden vertrekken richting zwembad en ik ga eerst eens even de foto's van Fiji op de website zetten. Hier in Amerika is het goed geregeld met wifi, het is op veel campings gratis. Wel zijn de verbindingen slecht, maar als ik de foto's één voor één upload gaat het wel. Het kost op deze manier wel enorm veel tijd!
Na de lunch vertrekken we richting Williams naar het festivalterrein waar de rodeo gehouden wordt. Als we aan komen weten we niet wat we zien, een enorm veld vol met campers en trailers en heel veel paarden. Op het festivalterrein lijkt het of we in een andere wereld stappen, die van de cowboys en cowgirls! Werkelijk iedereen heeft een spijkerbroek, overhemd en stoere laarzen aan. Ook de kinderen! En ze hebben ook allemaal een cowboyhoed op. Ik zie zelfs baby's met mini cowboylaarsjes, en kleine jongetjes van die enorme gespen op hun riem. Wij vallen wel een beetje uit de toon hier! De rodeo zelf is geweldig. Ik vind het eigenlijk wel een beetje zielig voor de paarden, maar het is een spectaculair gezicht. Een aantal keer is het heel spannend, als de rodeo rijder van het paard valt, het paard naar hem schopt en op een haar na mist (zijn goed recht zou ik denken). Er zullen heus wel wat rodeorijders sneuvelen denk ik. Ook zijn er wedstrijden lassowerpen. Ook heel leuk om te zien, één man te paard moet een koe vangen en dan moeten twee andere mannen de koe bedwingen om melk in een bekertje te krijgen. Het snelste team heeft gewonnen. Later moeten ook nog teams samenwerken om een koe met lasso's te vangen, één moet de lasso om de horens van de koe gooien, en de andere om de achterpoot.
Het is een erg leuke middag!
Na de rodeo lopen we nog even het stadje in. Williams ligt aan de route 66 en dat buiten ze goed uit. Het stikt er van de souvenirshops en restaurantjes. Wel gezellig en we struinen lekker wat winkeltjes af.
16 juni 2012
We zijn al vroeg (voor ons doen dan) op pad vanmorgen, richting de Grand Canyon. Wij zijn hier zestien jaar geleden samen al een keer geweest en we zijn erg benieuwd of we het nog steeds zo mooi vinden! Bij aankomst blijkt er wel een en ander veranderd te zijn. Zo mag je alleen nog maar het park in met shuttlebussen. Je auto of camper moet je bij het visitors centre parkeren en vanaf daar gaan de shuttlebussen naar alle uitzichtpunten. Dat is wel goed geregeld, zo heb je geen verkeer meer in het park zelf.
Bij het eerste uitzichtpunt is het gelijk genieten. Wat is het toch een prachtig wonder van de natuur. Zelfs Puck en Lotte staan ademloos te kijken.
Met de shuttlebus gaan we een aantal uitzichtpunten af, en we lopen ook een stukje langs de rand van de canyon. Als ik aan Puck vraag of ze het mooi vindt, zegt ze ‘ik vind het echt supermooi hoor, maar als ik één uitzichtpunt gezien heb, dan heb ik ze allemaal wel gezien.'
We komen hier een hoop Nederlanders tegen, meer dan we tijdens de afgelopen negen maanden bij elkaar tegen zijn gekomen!
Aan het eind van de middag zoeken we een camping in de buurt van Lake Powell, van waaruit we morgen door zullen rijden naar Bryce Canyon.
17 juni 2012
De rit naar Bryce Canyon valt nog tegen, we komen tegen drieën aan. Dit komt ook doordat het hier ineens een uurtje later is. We kunnen wel op een camping terecht vlakbij de ingang van het park. Ook hier rijden shuttlebussen het park in, dus als we de camper geparkeerd hebben lopen we gelijk naar de bushalte.
Bryce Canyon is ook zo ontzettend mooi, ik vind het persoonlijk mooier dan de Grand Canyon. Al die kleuren en bijzondere rotsformaties, prachtig. Ook de meiden vinden het hier mooier (waarschijnlijk omdat ik dat zeg) en vergapen zich aan de rotsen die op kastelen lijken. We besluiten om de canyon in te lopen, er is een hike die niet al te lang is. Wat ik alleen even vergeten was, als je naar beneden gaat dan moet je ... juist, óók weer omhoog!
Doordat we hier heel hoog zitten, op bijna 3000 meter is de lucht ijl en dat maakt het klimmen extra zwaar. Alleen berggeitje Lotte heeft nergens last van, die huppelt druk kletsend omhoog terwijl ik bij elke bocht even op adem moet komen. De wandeling is wel heel erg mooi. Eerst daal je zigzaggend de kloof in en op de bodem passeer je een heel smal stuk tussen de rotsen. Daarna gaat het pad verder op de bodem van de kloof door een groene vallei. En dan is het weer zigzaggend omhoog... Maar het is absoluut de moeite waard. Als we weer bovenkomen zien we mensen verwonderd naar onze meiden kijken en een man komt vragen hoe lang we er over gedaan hebben met de kinderen. Nou eh gewoon net zo lang als iedereen! Die meiden hebben veel minder last van al dat geklim. En ze zijn wel wat gewend natuurlijk na al die wandelingen in Australië!
18 juni 2012
Na een koude nacht (overdag was het een graad of dertig, maar 's nachts koelt het af naar zo'n drie graden) gaan we weer op pad. Richting Zion National Park. Dit is eigenlijk ook een kleine Canyon en een prachtig natuurpark. Bij het visitors centre halen we een kinderprogramma, het ‘junior rangers' programma. De bedoeling is dat kinderen tussen de zes en twaalf tenminste één door een Park Ranger geleide activiteit bijwonen, en verder een aantal opdrachten uit een boek uitvoeren. Als ze dit goed doen, dan krijgen ze een echte badge en worden ze benoemd tot Junior Park Ranger. Daar heeft Puck wel oren naar! Voor Lotte hebben ze het Little Rangers programma, die moet ook wat opdrachten uitvoeren. Als eerste gaan we naar een les over ratelslangen. De park ranger doet het erg leuk en we leren een hoop over deze slangen! Voor Puck en Lotte is het niet altijd even makkelijk om te volgen wat de man allemaal vertelt, maar ze luisteren aandachtig en doen goed mee. Na afloop van de les gaan ze nog samen met de ranger zelf een ratelslang knutselen en daarna tekent de ranger het boek van Puck af. Het was een ontzettend leuke en leerzame middag!
Na deze educatieve tijdsbesteding gaan we op zoek naar shuttelbus (ook hier mogen in tegenstelling tot zestien jaar geleden auto's het park niet meer in) die ons de kloof inbrengt. Het is te warm (39 graden) om te wandelen, dus stappen we alleen overal uit om de omgeving te bekijken. Ook hier is het weer ontzettend mooi. Het is wel erg druk, ik vraag me af of het in het hoogseizoen ook nog zo leuk is. De chauffeur van de shuttlebus vertelt dat er jaarlijks drie miljoen mensen naar Zion komen! Aan het eind van de kloof loopt een riviertje waar Puck en Lotte even lekker over de rotsen kunnen klauteren. De rivier ligt in de schaduw van een hoge en steile rotswand dus het is hier goed toeven. Maar helaas kunnen ze niet te lang spelen, want we moeten nog door naar Las Vegas wat hier op ongeveer drie uur rijden afstand vandaan ligt.
Gelukkig gaat de rit naar Las Vegas lekker vlot. We hadden vooraf al een camping gereserveerd, aan The Strip en op loopafstand van alle attracties. Als we bij de camping aankomen moeten we wel lachen. Het is gewoon een enorme geasfalteerde parkeerplaats! Ze hebben plek voor 344 campers en het ziet er niet uit! Het is al bijna donker als we aankomen en nog zeker dertig graden, heel anders dan de voorgaande avonden.
Als we de camper hebben geparkeerd en aangesloten aan het water en de electriciteit, gaan we op zoek naar een restaurant om te eten. Het is al wel erg laat, half negen, maar ja we moeten toch eten. Als we op The Strip komen weten de meiden niet wat ze zien! Zoveel lichtjes en zoveel te zien. Ze zijn op slag niet meer moe! Puck wil nog gaan ‘gokken', want ze had aan Tijn gemaild dat we dat vandaag zouden doen. We gaan het niet doen, het is veel te laat! We eten heerlijk en gaan daarna snel terug naar de camper. Het is nog steeds heel erg warm. Gelukkig hadden we de airco aangezet toen we gingen eten en is het in de camper lekker koel.
1 - 12 juni 2012
Ons laatste verslag uit Fiji, vanavond vliegen we naar L.A. Hopelijk kan ik volgende week de foto's op de website zetten!
2 en 3 juni 2012 - Bounty Island
Tja, wat moet ik er nog aan toevoegen... het is gewoon helemaal goed hier en we doen eigenlijk niets. Ik ben natuurlijk nog wel jarig op 3 juni en krijg mooie kadootjes: twee kettingen, een houten beeldje en een mooi kunstwerkje van twee schildpadden. Als ik na het ontbijt met boek op het strand lig, komen de meisjes me halen want ze hebben nóg twee verrassingen! Ze hebben ons hutje helemaal opgeruimd (niet echt nodig want dat komt de schoonmaakster iedere dag doen) en een dansje voor me bedacht! 's Middags zeg ik ‘Goh waar blijft die visite toch??', zegt Lotte ‘Echt? Wie komen er??'. Lotte vindt het maar een saaie verjaardag, zonder taart en visite!
4 juni 2012
Vandaag nemen we afscheid van het heerlijke Bounty Island en gaan naar Mana Iskand. Puck en Lotte krijgen een dikke knuffel van het personeel en dan gaan we op de boot richting Mana. We hebben hier een bure in een backpackers resort geboekt, en we zijn erg benieuwd hoe het hier zal zijn.
Onze boot stopt vlak voor het resort dus dat is lekker. Het resort is gebouwd in een dorpje en eigenlijk zie je niet wat nou bij het resort hoort, en wat het dorpje is. Als we naar onze bure gebracht worden denk ik even ‘waar zijn we in hemelsnaam terecht gekomen...we lopen tussen de hutjes van dorpsbewoners door, langs een school en kerk en steken een groot veld over (het dorpsplein). Het huisje blijkt superschattig, met een rieten dak, het lijkt wel het huisje van Hans en Grietje. Er staan twee stapelbedden in, eentje met onder een tweepersoonsbed. Ook staan er nog een eenpersoonsbed, een tafel en twee stoelen. Het huisje staat naast de school en de kerk en om er te komen steek je het dorpsplein over waar een volleybal net hangt. Heel vreemd! Ook hier zitten drie maaltijden per dag inbegrepen in de prijs en we kunnen gelijk aanschuiven voor de lunch. Ze werken hier niet met een buffet, maar je krijgt gewoon een bord eten. Er staat fried rice op het menu en die smaakt prima. Helaas doen ze hier niet aan afternoon tea, dus geen thee en koekjes rond een uur of vier! We brengen de rest van de middag door op het strand. Als we terugkomen in onze bure blijkt dat er geen warm water is ... dat is wel even schrikken maar ja het is niet anders dus we gaan onder een koude douche. Ik moet zeggen dat het best meevalt als je er eenmaal aan gewend bent, maar haren wassen met koud water is toch echt niet fijn!
5 - 10 juni - Mana Island
Ook hier is het weer genieten. Het is wel heel anders dan Bounty Island, maar het heeft ook wel zijn charme zo midden tussen de lokale bevolking. Iedereen roept ‘Bula!' naar ons en de sfeer in het resort / dorp is heel relaxed. Wij zijn natuurlijk wel beetje vreemde eenden in de bijt, met kinderen tussen al die jonge backpackers maar daar hebben we geen last van. En zij ook niet! En we zijn niet de enige ‘ouderen'.
Op onze tweede dag raken we aan de praat met een Engels echtpaar, ik denk dat ze half vijftig (zij), begin zestig zijn (hij), die net als wij in september zijn vertrokken en in augustus weer naar huis gaan. Zij hebben zeven maanden in Azië rondgereisd en daarna hebben ze ook Australië en Nieuw Zeeland gedaan. Het zijn erg leuke mensen, zij is ook lerares en hij heeft van alles gedaan. Hij was onder andere de producer van Pete Townsend en doet nog steeds veel producties samen met hem. Hij heeft veel mooie verhalen en het is erg gezellig om met deze mensen op te trekken. We besluiten om met elkaar een dag te gaan ‘island hoppen', één van de excursies die het resort aanbiedt. Helaas is het geen mooi weer als we op excursie gaan, het regent veel. Maar toch is het een leuke dag, we zien mooie eilanden en 's middags krijgen we de kans om te snorkelen rond een zandbank. Dave en Amanda gaan twee dagen eerder weg dan wij, zij gaan door naar Bounty Island. Het was erg leuk om ze te ontmoeten en wie weet komen we elkaar nog in Amerika tegen, waar zij ook naartoe gaan na Fiji. Of anders in Frankrijk, waar ze een huis hebben, of bij hen thuis in Cornwall waar we van harte welkom zijn...
Het resort waar we nu zitten is wel heel bijzonder. Er is op het eiland ook een luxe vijf sterren resort en dat wordt gerund door Japanners. Tussen dat resort en ons backpackersresort staat een hek en backpackers worden niet toegestaan op het terrein van het luxe resort! Het grappige is, dat er veel mensen van ‘de andere kant' naar het restaurant en de bar van ons resort komen. Omdat het eten heel goed en ook omdat het hier veel gezelliger is...
Maar andersom worden mensen echt van het terrein weggejaagd, wat een achterlijk iets is dat!
Het echtpaar dat het backpackersresort heeft opgezet, hebben dit voornamelijk gedaan om het geld wat hier omgezet wordt in Fiji te houden. Al het geld wat in het luxe resort wordt omgezet, gaat naar Japan namelijk.
Er lopen heel veel zwerfhonden rond in het dorp en op het strand, niet fijn voor Lotte! De honden doen helemaal niets en komen eigenlijk alleen maar gezellig bij je liggen, maar toch is Lotte er erg bang voor. Ook loopt er een schattige puppy, die erg speels is. En dat vindt Lotte helemáál niks! Hij springt tegen haar op en probeert er met haar slippers vandoor te gaan, niet leuk! Puck speelt veel met de puppy en is totaal niet bang, wat een verschil is dat toch tussen die twee. Eén van de honden is wel heel lief, lig je lekker op een strandbed te zonnen, krijg je ineens een natte neus tegen je arm: aaien graag!
Ons huisje is erg schattig, maar heeft wel een groot nadeel (buiten de drie stralen koud water die uit de totaal verkalkte douchekop komen): heel veel ongedierte. De eerste nacht worden we wakker van geritsel. Aangezien er 's nachts en overdag een paar uur geen stroom is, gaat Hans met zijn ipad als zaklamp kijken wat er is...muizen! De volgende ochtend blijkt dat ze in een tas zijn gekropen en daar een pakje noodles hebben open geknaagd. De rest van de nachten blijven de muizen erg aanwezig (of wij erg alert). De laatste nacht klimmen ze zelfs via het stapelbed naar Hans zijn tas, die daar hoog hangt omdat er koekjes inzitten... Als Hans een klap tegen de tas geeft, valt er een muis op de grond....ieeeeeuuw! Ik ben niet bang voor muizen, maar ze moeten niet te dichtbij komen! Hans zet de rugzak toch maar wat verder weg en tegen de ochtend begint het geritsel weer. Wij weer bewapend met ipad en ebook (voor licht) ernaartoe, maar geen muis te zien. Totdat Hans een duwtje tegen zijn rugzak geeft, er springt ineens muis uit een piepklein gaatje tevoorschijn! We krijgen er haast de slappe lach van, zo vroeg op de ochtend staan we daar in ons ondergoed te griezelen van kleine muisjes!
Maar muizen zijn niet de enige ongewenste gasten in ons huisje, er zitten ook gekko's, er komt weer een kakkerlak voorbij (aan die beesten ga ik echt nooit wennen, brrr) en allerhande insecten houden zich op in het rieten dak. Ik ben blij dat ik niet bovenin het stapelbed hoef te slapen...
10 - 11 juni 2012
We gaan weer terug naar het ‘platteland'. Het hoofdeiland noemen ze hier het vasteland, maar Puck heeft het heel consequent over het platteland, dus die hebben we er maar in gehouden...
De boottocht duurt lang, de zee is ruw en het bootje klein dus hij kan niet al te hard varen. Bij Bounty Island maken we nog een stop om mensen op te halen en daar zwaaien we nog even naar onze Engelse vrienden. Zij zeiden van de week dat ze onze meiden zo goed opgevoed vinden. Die opmerking krijgen we wel vaker en ik zei tegen Hans dat we ergens wel iets goed moeten doen als zoveel mensen dat tegen ons zeggen. Zegt Puck ‘Goed opgevoed? Nou, dat valt ook wel mee, je kunt Lotte's ribben tellen!'.
We zijn weer terug in het resort in Nadi. We kunnen genieten van een lange hete douche, wat een heerlijkheid is dat! En we kunnen weer even gratis op internet bij het pizzarestaurant, ook fijn. Op de eilanden was het erg duur en ook waren de verbindingen zwak.
We blijven hier twee nachtjes en dan stappen we op het vliegtuig naar Los Angeles. Leuk, gaan we nog ruim twee weken met een camper op pad! En daarna weer naar huis.... het is een raar idee maar we hebben er allemaal ook wel zin in. Vooral Lotte, die leeft erg toe naar huis. Puck vroeg zich van de week af waarom we eigenlijk niet twaalf maanden gingen reizen, want dat is precies een jaar. Ook vroeg ze ‘Als ik dan later ga backpacken, moet ik dan eerst uit huis of mag ik dan ook nog thuis wonen?'. Die heeft duidelijk reizigersbloed in zich! Over dat op zichzelf wonen, daar hadden we het van de week over. Puck en Lotte vinden het een heel interessant gegeven dat Hans en ik voordat we elkaar leerden kennen allebei nog in een eigen huis hebben gewoond, zonder vader en moeder. Lotte snapt daar niets van, waarom zou je in hemelsnaam zonder pappa en mamma willen wonen? Puck ziet er wel voordelen in, die gaat later wel op zichzelf wonen zei ze.
Wij dachten hier heerlijk te kunnen slapen, zonder ongedierte... worden we toch weer wakker van allerlei geluiden uit de badkamer. Ik dacht dat moet buiten zijn, dit huisje is goed dichtgemaakt hier kan echt niets binnenkomen. Toch? Als ik naar de badkamer loop, voel ik iets warms en harigs langs mijn voet schieten. Ik weet niet hoe snel ik weer in bed moet komen! Hans heeft niets gezien, dus waarschijnlijk is het mijn paranoia. We gaan maar weer slapen...om tegen de ochtend wéér wakker te worden van (knaag)geluiden. In de stoel naast mijn bed, waar ook de rugzak van Hans staat. Ik besluit om het te negeren en verder te slapen, gék word ik ervan! Het geritsel gaat ook nog verder op het tafeltje naast Lotte's bed, en Hans gaat nog wel een keertje kijken maar ziet niks. Als we wakker worden ontdekken we het bewijs van de aanwezigheid van muizen: er is een gat geknaagd in de rugzak van Hans! (nog geen halve meter naast mijn kant van het bed....).
Onze laatste dag in Fiji is een erg goede. Het is stralend weer en de meisjes vermaken zich de hele dag in het zwembad. Lotte verbaast ons weer enorm. Opeens zegt ze ‘Kom, we gaan zwemlesje spelen en dan ga ik zonder bandjes oefenen'. Dat doen we en na een half uur zwemt ze helemaal zonder bandjes ónder water! Nou ja, ze trappelt met haar voeten en haar armen steekt ze recht vooruit, maar ze gaat en hard ook. Ook durft ze zonder bandjes het zwembad in te springen (in het ondiepe welteverstaan, alhoewel ze zelf ook best in het diepe durft te springen!). Het komt wel goed uit, want één bandje is voor de helft lek en de andere is aan het uitscheuren. De afgelopen week zwom ze al met half opgeblazen bandjes en moest ze dus al meer haar best doen om boven water te blijven. Die moet snel op zwemles als we weer in Nederland zijn!
Als we de koffers weer inpakken en van hun plaats halen, wordt duidelijk waar de muizen op af zijn gekomen... suikerzakjes. In de kamer staat een dienblad met een waterkoker, een bakje met theezakjes, oploskofiie en zakjes suiker en melk. Onder een koffer - op de plek waar ik die muis langs mijn voet voelde lopen - liggen twee suikerzakjes, helemaal opengevreten. Dus zo paranoia was ik niet! Ook onder het dienblad liggen nog twee kapotte zakjes. Plus we komen erachter dat er in mijn vest een flink gat geknaagd is, daar ben ik echt niet blij mee. We besluiten het muizenverhaal toch maar even bij de receptie te melden. Dit is best een luxe resort en we vinden het eigenlijk niet kunnen dat we ook hier met ongedierte in de kamer te maken krijgen. ‘We have no mice', zei de manager gedecideerd. Maar om ons tegemoet te komen, betalen ze de taxirit naar het vliegveld... En ik vraag me af of het muisje van Mana met ons is meegekomen, het is wel heel toevallig dat we er hier ook weer last van hebben...
19 mei - 1 juni 2012
We zitten op een piepklein eilandje en tot onze grote verbazing hebben ze gewoon wifi! Tijd om de website bij te werken dus:
19 mei 2012 - vertrek uit Australië
Onze taxichauffeur blijkt een heel erg dikke Engelsman te zijn. Zo dik dat hij constant aan het hijgen is. Als hij met veel moeite uit de taxi is gekomen en onze berg bagage ziet zegt hij ‘so, you travel light don't you?'. De hele weg is hij grapjes aan het maken en aan Hans de clou aan het uitleggen. Erg grappig!
Bij inchecken van de koffers is het wel even spannend, zijn we te zwaar?? De eerste twee tassen vallen keurig binnen het gewicht van 23 kg per tas, maar de laatste twee wegen samen 50 kg...De stewardess kijkt wel maar zegt er verder niets van. Wat een geluk!
Bij de tax free winkels maken we onze laatste dollars op aan chocola (heel veel chocola!), en een boek voor de meisjes met allemaal ‘awesome Aussie things to draw'. Er wordt stap voor stap uitgelegd hoe je bijvoorbeeld een platypus moet tekenen, of een dolfijn. Ook een paard staat er in en de dames gaan gelijk enthousiast aan het werk.
Het vliegtuig heeft iets vertraging maar toch gaat het wachten snel. De vlucht gaat weer lekker vlot, het is ook maar drieënhalf vliegen. Wel een teleurstelling voor Lotte, we hebben geen persoonlijke televisie schermpjes! Gelukkig is het me van de week gelukt op de films die oom Martijn had opgestuurd met de verjaardagskaart van Puck op de ds te zetten, dus ze kan gewoon een filmpje kijken. Puck wordt weer misselijk en kotst tijdens de daling nog even een spuugzakje vol. Terwijl ik buk om een doekje te pakken om haar mond af te vegen, komt het vliegtuig net met een klap tegen de grond! Ik knal met mijn hoofd tegen de stoel voor me... goede actie! Puck is het gelukkig wel kwijt en voelt zich gelijk een stuk beter.
Op de luchthaven worden we welkom geheten door een groepje zingende mannen, leuk!
We zijn zo door de douane en hebben onze tassen en koffer ook heel snel te pakken. Ze hebben aan drie van de vier tassen een label ‘heavy - bend your knees - gehangen!
Dan moeten we nog vervoer regelen naar ons resort aan de Coral Coast. Bussen rijden er niet meer, want het is al donker en de bussen rijden tot zonsondergang. Het moet dus een taxi worden en dat is zo geregeld, er staat een bezig baasje in de aankomsthal die wel even wat voor ons zal regelen. Eerst krijgen we alle vier een mooie schelpenketting om: Bula en welkom op Fiji!
Na een taxirit van anderhalf uur in een aftandse auto die vervaarlijk piept en kraakt met al die bagage, komen we bij het resort aan. In de stromende regen... en ook waait het behoorlijk. De mensen zijn allemaal ontzettend vriendelijk. Een mevrouw rent met Puck en Lotte naar de receptie zodat ze droog kunnen zitten. Onze bagage wordt in een kar geladen en naar onze bungalow gebracht en pas als die binnen staan mogen wij ook naar het huisje. Het is erg schattig! Beneden een woonkamer/keuken, een badkamer en slaapkamer en boven op de vide een soort zolderruimte met drie eenpersoonsbedden. Het huisje staat pal aan het strand, als je heel hard naar buiten rent, dan ren je zo de zee in. We hebben nog geen avondeten gekregen maar helaas is de keuken van het restaurant al dicht. We kopen dan maar twee pakken koekjes en eten die als avondeten... Puck en Lotte vinden het geweldig! Na het ‘avondeten' gaan de dames naar bed en vallen bijna direct in slaap.
20 mei 2012
De meiden zijn lekker vroeg wakker... op onze horloges in het kwart voor acht, maar in Fiji is het twee uur later dan in Sydney dus eigenlijk is het voor ons kwart voor zes. Puck komt al helemaal aangekleed naar beneden, ze heeft zelfs haar haren gekamd en een staart gemaakt! We hebben allemaal razende honger en gaan ontbijten in het restaurant van het resort.
Het weer is nog niet echt opgeknapt, het waait nog steeds heel hard en er komen steeds vlagen regen voorbij. Koud is het niet, maar we hopen wel dat morgen het zonnetje doorbreekt! Volgens de weersverwachting schijnt het vanaf dinsdag een stuk beter te worden dus daar gaan we maar van uit dan.
We nemen de bus naar het dorp om wat boodschappen in huis te halen. Nou ja, bus. Na zeven maanden in de westerse wereld is het weer even omschakelen hoor. Het is wel ontzettend leuk, in zo'n minibusje tussen de lokale bevolking. De radio staat gezellig en vooral heel hard aan. Aan bushaltes doen ze niet, waar je eruit wilt stopt de chauffeur en zo werkt het ook met instappen. Handig! In de supermarkt wordt het cultuurverschil wel heel erg duidelijk. We lopen een beetje gedesoriënteerd rond. Na zo lange tijd je boodschappen gedaan te hebben in Australië en Nieuw Zeeland, is dit wel even andere koek! Het doet ons erg aan Thailand denken. Uiteindelijk vinden we wel wat we nodig hebben, op melk (ze hebben alleen houdbare melk, ieeuw) en brood na. Het is zondag vandaag en alle bakkers zijn gesloten, dus Hans gaat morgenochtend nog maar even terug voor brood. Lotte zegt ‘we kunnen toch ook weer bij die aardige mevrouw eten?'. Die had heerlijk zitten smullen van haar pannenkoeken op Amerikaanse wijze, van die kleine dikke pannenkoeken. Die vullen ontzettend, net als poffertjes. Leuk voor een keer, maar om dat nou iedere dag te doen lijkt ons geen goed en gezond plan! Het fruit (verse papaja en bananen) liet ze namelijk links liggen. De bananen hadden een andere (groene) schil dan wij ze kennen dus mevrouw moest ze niet. En papaja wilde ze in Thailand al niet proberen. Vond Puck niet erg, zo had zij extra veel!
De meiden vinden het wel prima, die wind en regen. Die zijn toch best moe van de reis van gisteren en maken het zich gemakkelijk op bed met een filmpje. De vlucht duurde maar drieënhalf uur, maar je bent toch van tien uur 's ochtends tot acht uur 's avonds in touw en dat is ook best vermoeiend.
21 mei 2012
Het waait en regent nog steeds, dat is jammer. Dus wederom een dagje binnen. We doen spelletjes, lezen veel en de dames spelen en kijken een filmpje. Puck zit ook een poos lekker te lezen in de digitale boekjes die ik voor haar gekocht had. Ze heeft ze allemaal al uit maar vindt het niet erg om ze keer op keer te lezen gelukkig. Ze pakt ook regelmatig het voorleesboek van Foeksia het miniheksje. Best moeilijk maar als ik haar vraag om een stukje voor te lezen gaat dat heel vlot. Het is zo leuk om te zien hoe graag ze leest, en zit te lachen om grapjes in een boek. Hopelijk blijft ze zo graag lezen!
Ik ga maar weer alle tassen opnieuw inpakken. We laten alles op één tas na hier als we zaterdag verder trekken, dus ik moet goed nadenken wat we nodig hebben en wat niet. Ach, ik heb de tijd!
22 mei 2012
Die wind wil maar niet gaan liggen. Wel zien we vandaag een flard blauw tussen de grijze wolken, en ook is het een stuk droger dan gisteren, dus wie weet. Na twee dagen binnen zitten worden de meisjes wel wat onrustig (het zijn net kinderen...). 's Middags is het droog en gaan we een wandeling maken langs het strand. Even uitwaaien! In eerste instantie onder protest, maar als we eenmaal lopen vinden ze het helemaal leuk. Er liggen de mooiste schelpen in het zand, en allemaal aangespoeld en versteend koraal. Het waait nog wel heel hard dus we waaien ook echt lekker uit. Hans ziet er uit als Einstein met die verwaaide lange haren!
's Avonds willen we in het restaurant van het resort eten (koken daar doen we hier niet aan, lekker hoor!), maar de kok is er niet. Geen probleem, ze bellen een restaurant een stukje verderop en die komen ons halen! We eten heerlijk, marlijn gemarineerd in knoflook, olijfolie en gember met een soort aardappelen. En als we klaar zijn, worden we weer keurig thuisgebracht!
23 mei 2012
Blauwe lucht! Nog wel stormachtige wind, maar het ziet er een stuk vriendelijker uit dan die grijze wolken van de afgelopen dagen. Volgens de dame van de receptie zal de wind nog een paar dagen aanhouden, maar geven ze wel meer zon op. Zij vindt het bitterkoud nu (het is hier winter en een graad of 25...) en kan zich niet voorstellen dat wij in zo'n koud land als Nederland kunnen wonen. We gaan vandaag maar eens kijken wat we volgende week gaan doen. In het resort is geen internet, dus we moeten met de bus naar het dorp.
Eerst trekken Hans en Puck de stoute schoenen aan om te gaan snorkelen. In de zee vlak voor ons huisje is het onder water prachtig, met koraal en heel veel gekleurde visjes. Puck komt na een kwartiertje met blauwe lippen van de kou terug, helemaal enthousiast over de vissen die ze gezien heeft. Er zwemmen ook Nemo en Dora visjes! Hans houdt het wat langer vol (die heeft een dikkere speklaag dan Puck denk ik!) en is ook razend enthousiast.
's Middags nemen we weer de bus naar het dorpje, op zoek naar internet. We moeten hier zaterdag weg maar hebben nog niets geregeld dus dat moet er wel van gaan komen. We vinden een café met een paar computers en eten er maar gelijk een hapje. Na een uurtje internetten zijn we weer helemaal bij wat betreft mail, Facebook en nieuws. Maar we hebben nog niets gevonden waar we naartoe willen dus we gaan morgen maar weer even terug. De man - nou ja, mán, hij wil eigenlijk een vrouw zijn dus staat op hakken en prachtig opgemaakt - achter de bar tipt ons nog een tourdesk in een hotel vlakbij ons resort. Die kunnen alles vertellen over eilanden die de moeite waard zijn, en wat vooral handig is zij kunnen direct bellen om te kijken of ze plek hebben. Dus daar gaan we morgen eerst maar een bezoekje brengen.
24 mei 2012
Het blijft maar stormen en daardoor voelt het best fris aan. Hans en Puck gaan na het ontbijt nog even snorkelen. Puck wil graag dat ik mee ga, maar het is mij te koud. Na een tijdje ga ik even kijken, en zie alleen Hans rondzwemmen. Waar is Puck?? Ik schrik me rot en hoor op het hetzelfde moment Puck roepen. Staat ze helemaal verkleumd bij het huisje van de buren! Was ze naar het verkeerde huisje gelopen en stond daar aan te kloppen! Alleen zit daar niemand dus werd ook de deur niet opengemaakt...Ze is zo door en door koud dat ik haar maar onder een warme douche zet!
Hans heeft zijn Iphone meegenomen onder water en heeft mooie filmpjes gemaakt. Lotte en ik kunnen nu ook de Nemo visjes zien!
's Middags lopen we naar het hotel waar de tourdesk schijnt te zijn maar ze zijn een beetje terughoudend om ons te helpen, omdat we niet daar logeren. Ze hebben er wel internet dus we regelen het zelf wel. We boeken in eerste instantie voor vier nachten een Bure (klein huisje) in een resort aan het strand bij Nadi. Nadi is de plaats waar we ook zijn aangekomen met het vliegtuig en vanaf hier vertrekken alle boten naar de eilanden. Het hotel in Nadi heeft ook internet (wireless zelfs dus waarschijnlijk kan ik gewoon de website bijwerken) dus dat maakt het voor ons makkelijker om de overige lokaties te boeken. We hebben al wat erg fijne eilanden gezien dus dat gaat wel goed komen!
Als we teruglopen is het helemaal opgeklaard! We gaan snel zwembroeken aan doen en richting het zwembad. Daar houden we het welgeteld tien minuten vol: Hans en de kinderen worden helemaal opgevreten door de muggen. Dan toch maar naar het strand (die meden we vanwege de wind), waar het beduidend frisser is, maar hé de zon schijnt dus we gaan niet zeuren!
's Avonds eten we nog een keer bij het restaurant hier in de buurt. De serveerster vertelt dat het nu extreem koud is in Fiji. Huiverend zegt ze dat het de afgelopen nacht ‘maar' 17 graden was, en dat ze komend weekend verwachten dat het 's nachts maar 15 graden zal worden. Dat noemen wij zwoele nachten in Nederland! Het weer hier is van slag, eigenlijk zou het nu het eind van het regenseizoen moeten zijn, winter met temperaturen overdag van rond de 29 graden (koud volgens de mensen hier...) en afnemende vochtigheid.
Het is toch vreemd, overal waar we tot nu zijn geweest is het klimaat van slag. In Thailand met die extreme regenval, Nieuw Zeeland had de koudste zomer in jaren en ook in Australië was de zomer veel te koud en nat. Er is toch wel iets aan de hand met het klimaal, of zou het toeval zijn?
25 mei 2012
Onze laatste dag in dit resort. Het is raar, wij dachten we komen in Fiji aan, pakken onze zwembroek en hebben verder niets meer aan. Helaas! Ze zeggen hier wel dat het op de eilanden en zelfs in Nadi veel beter weer is, of dat zo is weten we niet maar volgens Hans klinkt het wel logisch. Aan de (west)kust waar we nu zitten liggen ook bergen die invloed kunnen hebben op het weer. Toch was het een heerlijke week. We zijn lekker uitgerust in ieder geval!
We nemen nog een laatste keer het busje naar Sigatoka. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat je de resten van een oud fort kunt bezoeken en dat gaan we doen. Hiervoor moeten we ook weer een bus nemen, een grote dit keer, helemaal afgeladen met schoolkinderen en huisvrouwen die boodschappen hebben gedaan in Sigatoka. Ook in deze bus staat de radio oorverdovend hard aan, het is geweldig! Als je uit wilt stappen, trek je aan een touw die boven de chauffeur is verbonden aan een fietsbel. Wel vreemd om een fietsbel te horen in een bus!
Voor het fort heb je veel verbeeldingskracht nodig, er is helemaal niets meer van over. We krijgen een plattegrond mee waarop uitgelegd staat wat waar was. In dit fort woonden kannibalen en de steen waar mensen onthoofd werden ligt er nog. Puck en Lotte vinden het erg griezelig. Hans maakt het nog erger door te zeggen ‘Kijk, daar zal je een kannibaal hebben' - een stukje verderop zit een Fijiaanse vrouw op een bankje van het uitzicht te genieten! Gelukkig verstaat ze hem niet!
Je hebt vanaf alle kanten een prachtig uitzicht op de rivier en ook op de oceaan. Puck schrijft dit 's avonds zelfs in haar dagboek, dus die vergezichten hebben wel indruk gemaakt.
Als we alles gezien hebben, moeten we ook weer terug naar het dorp. De bus is alweer voorbij gekomen maar volgens de mevrouw bij de informatie van het fort kunnen we iedere auto aanhouden die langs rijdt, voor een dollar (45 cent) per persoon nemen ze je wel mee. En zo belanden we in de laadbak van een pick up truck. Er zijn houten bankjes in gemaakt. De dame achter het stuur rijdt goed door over de ongeplaveide weg vol met kuilen en wij hotsen en botsen lekker achterin. Het is wel erg leuk! Puck zegt onderweg ‘Ik vind het hier net Thailand, je ziet soms huizen staan waarvan je denkt die stort zo in en dan wonen er toch mensen in!'. Qua landschap lijkt het hier inderdaad wel wat op Thailand, ook de dorpjes met die overdekte markten en de supermarkten. Maar de mensen zijn heel anders. Er zijn twee soorten mensen, de ‘gewone' Fiji's en de Indo-Fiji's, een bevolkingsgroep die hier vanuit India is neergestreken. De Fiji's hebben heel vrolijke, brede en vriendelijke gezichten met een enorme bos kroeshaar en zijn over het algemeen lekker gezet. En de Indo-Fiji's zijn juist heel fijntjes, met gitzwart steil haar. En - heel fijn voor de meisjes - de mensen laten je met rust. Iedereen roept wel bula! (hallo!) naar je maar ze zitten niet aan de meisjes. Alleen in winkels zijn ze redelijk opdringerig om iets aan je te verkopen.
26 mei 2012
Vandaag brengt een taxi ons naar Nadi, waar we vier nachten hebben geboekt in een resort. De chauffeur zegt dat hij weet welk resort het is en waar het is, maar moet eenmaal in Nadi toch nog wel even de weg vragen.
Het resort is geweldig, onze bure kijkt uit over een prachtige tuin en de zee. Er ligt een zwembad vlak voor de deur én het is mooi weer. Doordat we hier in een baai zitten hebben we veel minder last van de wind en voelt het lekker warm aan.
De rest van de middag brengen we door bij het zwembad en op het strand. Daar zit ook een vrouw die haren vlecht (en massages geeft, en manicures en pedicures), en vooral Puck zou dat wel erg leuk vinden. We laten bij allebei drie vlechtjes maken, zo'n heel ingevlochten hoofd vinden we niet mooi. Ze zijn erg trots op hun vlechtjes, en vooral op de kraaltjes die er inzitten!
's Avonds eten we een pizza bij één van restaurants op het resort en deze tent blijkt ook wireless internet te hebben waar ze mee adverteerden op de website. Super - super langzaam, maar we kunnen toch even de mail lezen. Facebook is geen doen, het duurt ongeveer tien minuten eer je een berichtje geopend hebt! De ober vertelt dat het internet zo langzaam is omdat het het einde van de maand is, aan het begin van de maand is het wel razendsnel! Dus de website bijwerken gaat het niet worden helaas. We moeten ook nog een accommodatie zoeken op één van de eilanden hier voor de kust, je moet wel eindeloos geduld hebben hiervoor. En dat hebben de meisjes niet...die zijn moe en willen naar bed. Morgen maar weer even proberen.
27 - 30 mei 2012 - Club Fiji Resort in Nadi
Dit is wel wat je verwacht van een vakantie in een tropisch oord: zon, zee, zwembad, hangmatten en vooral lekker niets doen. Even niet van alles bekijken en geen lange autoritten. Puck en Lotte hebben vriendinnetjes gevonden: twee Franse meisjes, Lola en Lena, van acht en vijf. Zij wonen vanwege het werk van hun vader in Nieuw Caledonië, hier een uurtje vandaan met het vliegtuig. De meiden verstaan elkaar niet, maar dat maakt helemaal niets uit. Lena praat in rap Frans tegen Lotte en Lotte praat net zo snel in het Nederlands terug en dat gaat prima. Ze lijken elkaar prima te begrijpen in ieder geval! Puck en Lola gebruiken vooral veel gebarentaal en zo nu en dan een Engels woordje. Het is leuk om ze te zien spelen, qua uiterlijk elkaars tegenpolen, de Franse meisjes zijn donker, lekker stevig en klein. En dan onze hoogblonde gespierde spijkers ernaast, een mooi stel.
We hebben de rest van onze tijd in Fiji ook ingevuld en geboekt, woensdag vertrekken we voor vijf nachten naar Bounty Island, een piepklein eiland in de Mamanuca groep hier voor de kust. En daarna gaan we nog zes nachten naar Mana, een wat groter eiland in dezelfde groep. Het grootste deel van onze bagage laten we achter in dit resort, waar we op het eind nog twee nachtjes terugkomen. Op de eilanden (en ook in dit resort) kun je gratis gebruik maken van alle non-gemotoriseerde watersportattributen zoals snorkel spullen, kayaks, waterfietsen, surfplanken en mini zeilbootjes. We zijn gisteren al een keer wezen snorkelen op een rif hier vlak voor de kust (gratis service van het resort, ze brengen je er met een piepklein bootje naartoe). We hebben mooie tropische visjes gezien, maar het koraal was grijs en grauw. Volgens de jongens die ons er naartoe bracht komt dat door het toerisme hier aan de kust, het koraal gaat dood door alle boten en duikers. Rondom de eilanden zouden we wel levend en kleurig koraal moeten zien. We zullen het zien!
Nog even hebben we overwogen om ook hier rond te gaan reizen, maar we hebben besloten om dat niet te doen. We sluiten onze reis straks in Amerika af met tweeënhalve week intensief rondreizen door het westen van Amerika en hebben nu gewoon even geen zin in trekken.
Het is heerlijk in dit resort. De meiden spelen de hele dag met hun Franse vriendinnen, ik lees nog maar een boek en Hans luistert naar een boek in een hangmat. Heerlijk! De Franse meisjes hebben nog een baby broertje van vier maanden en hun ouders vinden het wel fijn dat ze de hele dag spelen met onze meiden, dan hebben zij wat meer tijd voor de baby. Wel weer heel toevallig trouwens, als we afscheid nemen en e-mailadressen uitwisselen blijkt dat deze mensen in een deel van Frankrijk wonen wat wij dankzij Annie en Robert heel goed kennen: vlakbij Nyons! Ze kennen St. Ferreol de Trente Pas en ook Le Monestir waar Annie en Robert wonen. Ze zijn helemaal blij dat wij die regio kennen. Als ze in 2014 weer terug zijn moeten we echt een keer langskomen..
30 mei 2012
Vandaag gaan we naar Bounty Island. Alleen die naam al...
En als we aan komen maakt zijn naam het helemaal waar: een piepklein eilandje midden in een azuurblauwe zee. Langs het strand staan hutjes met hangmatten ervoor en in één van die hutjes mogen wij slapen. Het is echt niet meer dan een hutje: een huisje (bure) van spaanplaat waar een stapelbed en een twee persoonsbed in staan. Ook is er een klein badkamertje aangebouwd met een douche, toilet en wastafel. Helemaal goed! Wat een paradijs is dit zeg. Je loopt zo vanuit je hut de zee in waar je prachtig kunt snorkelen want het koraal (hier wel kleurig en levend) ligt gewoon voor de deur. Puck en Hans komen de rest van de middag het water niet meer uit! Ik ga ook even snorkelen en verschans me dan met boek in een hangmat. Lotte speelt in de schaduw met Polly Pocket. Wat een leven zeg, dit houden we wel even vol!
Het leven hier op het eiland bestaat uit eten, drinken, slapen en snorkelen. Alle maaltijden zijn inbegrepen en honger hoef je hier niet te krijgen... eerst ontbijt, dan lunch, dan afternoon tea, happy hour, diner en wederom happy hour... Puck vindt die buffetten helemaal leuk en eet veel meer dan normaal. Vooral het fruit gaat er in enorme hoeveelheden in. Puck heeft het helemaal naar haar zin hier, haar slippers heeft ze opgeborgen en ze geniet erg van het snorkelen en hangen in de hangmat. Lotte geniet op haar manier ook, die is meer van het spelen en zit eigenlijk nog het liefst binnen. In eerste instantie zei ik dat ze buiten moest blijven maar later dacht ik waarom eigenlijk. Zij kan zo genieten van lekker spelen, wat maakt het ook uit dat ze dan binnen zit.
En zo genieten we allemaal op onze eigen manier van dit heerlijke eiland! En het goede nieuws is dat ik hier zondag nog jarig ben ook, ik kan me slechte plekken bedenken om jarig te zijn!
31 mei en 1 juni - Bounty Island
O, wat is het hier heerlijk! Terwijl daggasten komen en gaan, relaxen wij wat af. We zitten helemaal in het ritme van het eiland, we leven van maaltijd naar maaltijd en tussendoor snorkelen en lezen we, bouwen zandkastelen en zoeken schelpjes om armbandjes mee te maken.
Iedere avond na het eten wordt er voor ons gezongen. Niet veel mensen blijven hier zo lang als wij, de meesten één of hoogstens twee nachtjes dus we zien dagelijks hetzelfde ritueel langskomen.
Puck en Lotte zijn de enige kinderen op het eiland en hebben vrienden gemaakt onder het personeel, als we 's ochtends aan komen lopen voor het ontbijt worden ze enthousiast begroet door de dames van de keuken en de bediening. Ze zijn allemaal dol op onze blonde meisjes, maar op een ingetogen manier. Hierdoor voelen Puck en Lotte zich ook helemaal op hun gemak en ze maken heel wat tekeningen voor de ‘mevrouwen'. Die allemaal opgehangen worden in de keuken!
19 mei 2012
6 - 13 mei
6 mei 2012
Terwijl de mannen de laatste hand aan de keuken leggen, ga ik maar eens al onze spullen uitzoeken. En dat is best veel werk... ik ben er de hele ochtend mee bezig. Het is wel fijn om weer te weten wat we allemaal hebben en vooral waar alles zit. Ook de kampeerspullen zoek ik helemaal uit en die zitten nu weer keurig in de daartoe bestemde krat.
7 - 10 mei 2012
We gaan nog een paar dagen met de tent op stap, onze laatste drie nachten! We gaan niet ver, naar Hastings Point, ongeveer een uurtje rijden van Ronald en Corry. Daar is een super de luxe camping, een prima stek om ons kampeeravontuur af te sluiten! De camping heeft heel veel voorzieningen voor kinderen, zoals een super zwembad met waterfunpark, een indoor speelparadijs en een buitenspeeltuin. Ook aan de ouders is gedacht, er is een sauna (waar wij helaas niet aan toe komen) en er zijn diverse spa's.
Je kunt wel merken dat het hier zo langzamerhand winter gaat worden, de nachten worden steeds frisser. Overdag is het al snel weer een graad of 23, maar het koelt vanaf een uur of vier flink af en 's nachts wordt het nu nog maar een graad of tien, twaalf. Vooral de eerste nacht is het erg koud en vooral vochtig, afzien voor mij dus!
De eerste dag op de camping doen we niet veel, we gaan 's ochtends naar het zwembad en 's middags ga ik met de meiden in de ballenbak zitten terwijl Hans een kijkje neemt op het strand. Op woensdag gaan we 's middags naar Byron Bay, een erg gezellig plaatsje een stukje terug aan de kust. Byron Bay is wel een beetje het hippie paradijs van Australië. Er hangt een heerlijke sfeer en het is gewoon ook een leuke plaats. In de Lonely Planet staat dat het hier zo prettig is, dat een dag al snel een week wordt, een week een maand en voor het je weet overweeg je om dreadlocks te nemen en nooit meer weg te gaan! Wij willen graag gaan kanoën op zee want dan schijn je bijna altijd dolfijnen tegen te komen. Helaas zijn de meiden te jong om mee te gaan dus moeten we dit idee laten varen. Volgens de (zeer ongeïnteresseerde) dame achter de balie van de VVV kun je de dolfijnen ook gewoon vanaf het strand zien, dus we gaan dan maar lekker naar het strand. We zien geen dolfijnen, wel een hoop bijzondere mensen. Zo lopen er twee jongens rond met een witte eend in hun kielzog. Prima manier om vrouwen aan te trekken! Hans en Puck vermaken zich nog een laatste keer in de Australische golven met het bodyboard van Puck. En precies vandaag besluit het board dat Hans toch echt te zwaar is! Er zit nu een mooie knik in. Lotte is druk zandkastelen aan het bouwen en waagt ook nog even een duik in de golven.
Als het rond een uur of vier te fris wordt op het strand, gaan we nog even naar de vuurtoren kijken, die hoog boven Byron Bay uittorent. Hans hoopt nog steeds dolfijnen te spotten en blijft eindeloos naar de zee staren vanaf een uitzichtpunt. Wij zijn het op een gegeven moment wel zat en lopen vast terug. Als we op een bankje zitten te genieten van het uitzicht, worden we gebeld door opa Martin op de skype. Die kan live meegenieten van het mooie uitzicht! We pakken nog even de zonsondergang mee en gaan dan op zoek naar een restaurant om wat te eten.
Op donderdag gaan we weer terug naar de familie Breugen (ofwel: de zeven kinderen). We maken onderweg nog een stop in Ballina, Puck is haar nieuwe kangoeroe hangertje verloren en die moet natuurlijk wel vervangen worden. Het nieuwe hangertje is iets anders en het oogje waarmee het aan het kettinkje zit is een stuk steviger. Hopelijk raakt ze deze ook niet kwijt!
11 mei 2012
Onze laatste dag bij de zeven kinderen, niet leuk! Het is een dag van wassen, inpakken en opruimen. We hebben in die vijf maanden Australië toch wel een hoop spullen verzameld en ik krijg het met geen mogelijkheid in onze drie reistassen. Nou ja, het past wel maar er kan dan ook echt helemaal niets meer bij. En ik wilde nog wel gaan winkelen in Sydney...
Opeens krijg ik een heel goed idee: we vervangen ons leskoffertje (formaat handbagage) gewoon voor een grote koffer! Hans vindt het ook een goed idee en we besluiten om dan maar gelijk even een koffer te gaan kopen. Een lekkere grote, waar ook de beautycase in zijn geheel in past. En we houden een hoop ruimte over! Dus ik kan toch winkelen!
12 mei 2012
Vandaag nemen we dan toch echt afscheid van de zeven kinderen. De kinderen vinden het maar raar, waarschijnlijk zien ze elkaar nu nooit meer. Gelukkig kunnen we skypen... Wij vinden het ook best moeilijk om afscheid te nemen, in die korte tijd hebben we toch het gevoel dat we elkaar heel goed hebben leren kennen. Maar ja, wij moeten door we kunnen moeilijk eeuwig blijven logeren! We vragen Ronald wel uit te kijken voor een baantje voor Hans! Ronald en Corry hebben echt een superstek uitgekozen om te gaan wonen en wij voelen ons hier ook prima thuis. Geen paniek! We komen gewoon naar huis, echt! Maar wij begrijpen wel heel goed dat mensen hier over nieuw beginnen.
Nadat we op het station afscheid hebben genomen van Corry, Rosalotte, Tim en Noah, buk ik om een tas op te rapen. En het schiet in mijn rug....auwww! Zal je altijd zien, de dag ervoor mail ik nog naar iemand dat er nog niemand ziek is geweest op reis... Ik neem gelijk twee paracetamols ga op een bankje liggen met de hoop dat het wel meevalt. Hans sjouwt zich een breuk om alle tassen op het perron te krijgen. Helaas valt het niet mee, ik lijk wel een bejaarde zoals ik de trein in kom. En dan begint de reis: elf uur lang zitten. In het begin roep ik nog dat het allemaal wel meevalt, als ik zit voel ik niets. Maar dat verandert wel naarmate de uren vorderen...
De reis verloopt verder heel vlot. De meiden zijn erg lief en spelen veel. Ze mochten van mij allebei een boek uitzoeken voor deze lange reis en Lotte heeft een boek gekozen met aankleedpoppen van Barbie. Ze zijn er uren zoet mee, wat een goede aankoop was dat zeg. Pas als we bijna in Sydney aankomen pakken ze hun ds. In Sydney nemen we een taxi naar onze lodge, ik strompel achter Hans en de kinderen aan met twee tassen achter me aan. Die hebben wieltjes dus ik hoef ‘alleen' maar te trekken. Maar man wat voel ik me ellendig!
Het is maar een minuut of tien vanaf het station naar het pension dus we zijn er zo. We hebben dezelfde kamer als de vorige keer en deze is helemaal opgeknapt. Alles is geverfd (zo te ruiken nog maar pas geleden) en - hoera - er liggen nieuwe matrassen op de bedden. Het is inmiddels al erg laat en de meiden lopen bijna te slaapwandelen. Ik ben ook erg blij dat ik eindelijk kan liggen... hopelijk is het na een nacht rust morgen over met die rug.
13 mei 2012
Moederdag! En wat een verrassing, Puck blijkt op school vorige week een kadootje gemaakt te hebben! Een houten hartje met een foto haar erin. Ze heeft het ook nog geverfd en Noah heeft er nog mooie stippen op gestempeld, dat kon zij niet doen omdat de verf nog niet droog was. Superleuk! Lotte is wel een beetje verdrietig dat zij niets heeft en die gaat alsnog aan de slag om een mooie tekening voor me te maken, die natuurlijk ook prachtig is.
Met mijn rug gaat het iets beter. Ik kan beter lopen (in ieder geval meer rechtop) en het voelt minder pijnlijk dan gisteren. Moet ook wel want er staat een hoop op het programma vandaag. Gelukkig heb ik nog een spierverslapper in de medicijndoos zitten. Die was nog over van toen er vorig jaar april iemand achter op me reed in de auto en ik van de huisarts verplicht die dingen moest slikken om een whiplash te voorkomen. Mijn fysiotherapeut raadde aan om er één of twee te bewaren ‘voor het geval dat'. Dat geval is nu gekomen! Ik neem hem bij het ontbijt en daarna gaan we op pad. Eerst naar Paddy's Market, de grote overdekte zondagsmarkt waar we souvenirs voor het thuisfront inslaan. We eten er een hapje op de foodcourt en daarna gaan we op weg naar het Opera House. Want vandaag gaan we naar de familievoorstelling!
En het is echt heel erg leuk. Een mevrouw (bekend in Australië maar wij kennen haar niet) vertelt het verhaal over Babar het olifantje en het symfonisch orkest speelt er muziek bij. Hans en ik vertalen alles voor Puck en Lotte en die zitten er helemaal in. Als het verhaal is afgelopen, moeten we met de hele zaal even gymnastieken om wiebelige billen even te laten bewegen, heel grappig. Daarna wordt het hele orkest aan de kinderen voorgesteld. Zo leuk, per instrument wordt verteld wat het is en dan laten ze even horen wat ze kunnen. Aan het eind begonnen ze instrument voor instrument te spelen totdat ze allemaal meededen tot een grande finale. Super. Lotte zat helemaal mee te bewegen met de muziek, die vond het prachtig. En wat vonden de dames het mooiste instrument uit het orkest? Lotte de ‘grote gitaar met die stok', de cello dus. En Puck koos ook voor de cello, wat ook mijn favoriet is trouwens, samen met de violen. Het was een erg geslaagde voorstelling!
Toen we weer buiten liepen, vielen we gelijk in een straatoptreden. De man begon precies
toen wij langsliepen, dus we zijn maar blijven kijken. Ook weer erg leuk en vooral heel grappig. Hij had een act met éénwielers en jongleren. Het was zo leuk om Lotte te zien genieten, die zat maar in haar handen te klappen en te lachen.
En toen moesten we ook nog boodschappen doen... Ik kon inmiddels echt niet meer op mijn benen staan van de pijn en Puck en Lotte waren doodmoe. Puck was vanmorgen gewoon om zes uur wakker, terwijl ze er gisteren pas na tienen in lag. Dus toen zijn we maar opgesplitst, de dames en ik hebben de ferry naar het pension genomen en Hans is op zoek gegaan naar een supermarkt.
De adapter van onze laptop is binnengekomen, dus we kunnen eindelijk weer een hoop foto's op de website zetten. Die volgen later deze week, bij dit verslag alleen nog wat ipad foto's!