6 mei 2012

Terwijl de mannen de laatste hand aan de keuken leggen, ga ik maar eens al onze spullen uitzoeken. En dat is best veel werk... ik ben er de hele ochtend mee bezig. Het is wel fijn om weer te weten wat we allemaal hebben en vooral waar alles zit. Ook de kampeerspullen zoek ik helemaal uit en die zitten nu weer keurig in de daartoe bestemde krat.

7 - 10 mei 2012

We gaan nog een paar dagen met de tent op stap, onze laatste drie nachten! We gaan niet ver, naar Hastings Point, ongeveer een uurtje rijden van Ronald en Corry. Daar is een super de luxe camping, een prima stek om ons kampeeravontuur af te sluiten! De camping heeft heel veel voorzieningen voor kinderen, zoals een super zwembad met waterfunpark, een indoor speelparadijs en een buitenspeeltuin. Ook aan de ouders is gedacht, er is een sauna (waar wij helaas niet aan toe komen) en er zijn diverse spa's.

Je kunt wel merken dat het hier zo langzamerhand winter gaat worden, de nachten worden steeds frisser. Overdag is het al snel weer een graad of 23, maar het koelt vanaf een uur of vier flink af en 's nachts wordt het nu nog maar een graad of tien, twaalf. Vooral de eerste nacht is het erg koud en vooral vochtig, afzien voor mij dus!

De eerste dag op de camping doen we niet veel, we gaan 's ochtends naar het zwembad en 's middags ga ik met de meiden in de ballenbak zitten terwijl Hans een kijkje neemt op het strand. Op woensdag gaan we 's middags naar Byron Bay, een erg gezellig plaatsje een stukje terug aan de kust. Byron Bay is wel een beetje het hippie paradijs van Australië. Er hangt een heerlijke sfeer en het is gewoon ook een leuke plaats. In de Lonely Planet staat dat het hier zo prettig is, dat een dag al snel een week wordt, een week een maand en voor het je weet overweeg je om dreadlocks te nemen en nooit meer weg te gaan! Wij willen graag gaan kanoën op zee want dan schijn je bijna altijd dolfijnen tegen te komen. Helaas zijn de meiden te jong om mee te gaan dus moeten we dit idee laten varen. Volgens de (zeer ongeïnteresseerde) dame achter de balie van de VVV kun je de dolfijnen ook gewoon vanaf het strand zien, dus we gaan dan maar lekker naar het strand. We zien geen dolfijnen, wel een hoop bijzondere mensen. Zo lopen er twee jongens rond met een witte eend in hun kielzog. Prima manier om vrouwen aan te trekken! Hans en Puck vermaken zich nog een laatste keer in de Australische golven met het bodyboard van Puck. En precies vandaag besluit het board dat Hans toch echt te zwaar is! Er zit nu een mooie knik in. Lotte is druk zandkastelen aan het bouwen en waagt ook nog even een duik in de golven.

Als het rond een uur of vier te fris wordt op het strand, gaan we nog even naar de vuurtoren kijken, die hoog boven Byron Bay uittorent. Hans hoopt nog steeds dolfijnen te spotten en blijft eindeloos naar de zee staren vanaf een uitzichtpunt. Wij zijn het op een gegeven moment wel zat en lopen vast terug. Als we op een bankje zitten te genieten van het uitzicht, worden we gebeld door opa Martin op de skype. Die kan live meegenieten van het mooie uitzicht! We pakken nog even de zonsondergang mee en gaan dan op zoek naar een restaurant om wat te eten.

Op donderdag gaan we weer terug naar de familie Breugen (ofwel: de zeven kinderen). We maken onderweg nog een stop in Ballina, Puck is haar nieuwe kangoeroe hangertje verloren en die moet natuurlijk wel vervangen worden. Het nieuwe hangertje is iets anders en het oogje waarmee het aan het kettinkje zit is een stuk steviger. Hopelijk raakt ze deze ook niet kwijt!

11 mei 2012

Onze laatste dag bij de zeven kinderen, niet leuk! Het is een dag van wassen, inpakken en opruimen. We hebben in die vijf maanden Australië toch wel een hoop spullen verzameld en ik krijg het met geen mogelijkheid in onze drie reistassen. Nou ja, het past wel maar er kan dan ook echt helemaal niets meer bij. En ik wilde nog wel gaan winkelen in Sydney...

Opeens krijg ik een heel goed idee: we vervangen ons leskoffertje (formaat handbagage) gewoon voor een grote koffer! Hans vindt het ook een goed idee en we besluiten om dan maar gelijk even een koffer te gaan kopen. Een lekkere grote, waar ook de beautycase in zijn geheel in past. En we houden een hoop ruimte over! Dus ik kan toch winkelen!

12 mei 2012

Vandaag nemen we dan toch echt afscheid van de zeven kinderen. De kinderen vinden het maar raar, waarschijnlijk zien ze elkaar nu nooit meer. Gelukkig kunnen we skypen... Wij vinden het ook best moeilijk om afscheid te nemen, in die korte tijd hebben we toch het gevoel dat we elkaar heel goed hebben leren kennen. Maar ja, wij moeten door we kunnen moeilijk eeuwig blijven logeren! We vragen Ronald wel uit te kijken voor een baantje voor Hans! Ronald en Corry hebben echt een superstek uitgekozen om te gaan wonen en wij voelen ons hier ook prima thuis. Geen paniek! We komen gewoon naar huis, echt! Maar wij begrijpen wel heel goed dat mensen hier over nieuw beginnen.

Nadat we op het station afscheid hebben genomen van Corry, Rosalotte, Tim en Noah, buk ik om een tas op te rapen. En het schiet in mijn rug....auwww! Zal je altijd zien, de dag ervoor mail ik nog naar iemand dat er nog niemand ziek is geweest op reis... Ik neem gelijk twee paracetamols ga op een bankje liggen met de hoop dat het wel meevalt. Hans sjouwt zich een breuk om alle tassen op het perron te krijgen. Helaas valt het niet mee, ik lijk wel een bejaarde zoals ik de trein in kom. En dan begint de reis: elf uur lang zitten. In het begin roep ik nog dat het allemaal wel meevalt, als ik zit voel ik niets. Maar dat verandert wel naarmate de uren vorderen...

De reis verloopt verder heel vlot. De meiden zijn erg lief en spelen veel. Ze mochten van mij allebei een boek uitzoeken voor deze lange reis en Lotte heeft een boek gekozen met aankleedpoppen van Barbie. Ze zijn er uren zoet mee, wat een goede aankoop was dat zeg. Pas als we bijna in Sydney aankomen pakken ze hun ds. In Sydney nemen we een taxi naar onze lodge, ik strompel achter Hans en de kinderen aan met twee tassen achter me aan. Die hebben wieltjes dus ik hoef ‘alleen' maar te trekken. Maar man wat voel ik me ellendig!

Het is maar een minuut of tien vanaf het station naar het pension dus we zijn er zo. We hebben dezelfde kamer als de vorige keer en deze is helemaal opgeknapt. Alles is geverfd (zo te ruiken nog maar pas geleden) en - hoera - er liggen nieuwe matrassen op de bedden. Het is inmiddels al erg laat en de meiden lopen bijna te slaapwandelen. Ik ben ook erg blij dat ik eindelijk kan liggen... hopelijk is het na een nacht rust morgen over met die rug.

13 mei 2012

Moederdag! En wat een verrassing, Puck blijkt op school vorige week een kadootje gemaakt te hebben! Een houten hartje met een foto haar erin. Ze heeft het ook nog geverfd en Noah heeft er nog mooie stippen op gestempeld, dat kon zij niet doen omdat de verf nog niet droog was. Superleuk! Lotte is wel een beetje verdrietig dat zij niets heeft en die gaat alsnog aan de slag om een mooie tekening voor me te maken, die natuurlijk ook prachtig is.

Met mijn rug gaat het iets beter. Ik kan beter lopen (in ieder geval meer rechtop) en het voelt minder pijnlijk dan gisteren. Moet ook wel want er staat een hoop op het programma vandaag. Gelukkig heb ik nog een spierverslapper in de medicijndoos zitten. Die was nog over van toen er vorig jaar april iemand achter op me reed in de auto en ik van de huisarts verplicht die dingen moest slikken om een whiplash te voorkomen. Mijn fysiotherapeut raadde aan om er één of twee te bewaren ‘voor het geval dat'. Dat geval is nu gekomen! Ik neem hem bij het ontbijt en daarna gaan we op pad. Eerst naar Paddy's Market, de grote overdekte zondagsmarkt waar we souvenirs voor het thuisfront inslaan. We eten er een hapje op de foodcourt en daarna gaan we op weg naar het Opera House. Want vandaag gaan we naar de familievoorstelling!

En het is echt heel erg leuk. Een mevrouw (bekend in Australië maar wij kennen haar niet) vertelt het verhaal over Babar het olifantje en het symfonisch orkest speelt er muziek bij. Hans en ik vertalen alles voor Puck en Lotte en die zitten er helemaal in. Als het verhaal is afgelopen, moeten we met de hele zaal even gymnastieken om wiebelige billen even te laten bewegen, heel grappig. Daarna wordt het hele orkest aan de kinderen voorgesteld. Zo leuk, per instrument wordt verteld wat het is en dan laten ze even horen wat ze kunnen. Aan het eind begonnen ze instrument voor instrument te spelen totdat ze allemaal meededen tot een grande finale. Super. Lotte zat helemaal mee te bewegen met de muziek, die vond het prachtig. En wat vonden de dames het mooiste instrument uit het orkest? Lotte de ‘grote gitaar met die stok', de cello dus. En Puck koos ook voor de cello, wat ook mijn favoriet is trouwens, samen met de violen. Het was een erg geslaagde voorstelling!

Toen we weer buiten liepen, vielen we gelijk in een straatoptreden. De man begon precies

toen wij langsliepen, dus we zijn maar blijven kijken. Ook weer erg leuk en vooral heel grappig. Hij had een act met éénwielers en jongleren. Het was zo leuk om Lotte te zien genieten, die zat maar in haar handen te klappen en te lachen.

En toen moesten we ook nog boodschappen doen... Ik kon inmiddels echt niet meer op mijn benen staan van de pijn en Puck en Lotte waren doodmoe. Puck was vanmorgen gewoon om zes uur wakker, terwijl ze er gisteren pas na tienen in lag. Dus toen zijn we maar opgesplitst, de dames en ik hebben de ferry naar het pension genomen en Hans is op zoek gegaan naar een supermarkt.

De adapter van onze laptop is binnengekomen, dus we kunnen eindelijk weer een hoop foto's op de website zetten. Die volgen later deze week, bij dit verslag alleen nog wat ipad foto's!