12 juni 2012

Ons vertrek uit Fiji verliep niet zo soepeltjes als alle vorige vluchten...

Tijdens het inchecken bleek dat we voor Amerika een visum hadden moeten aanvragen, ook als je maar tweeënhalve week ernaar toe gaat. Wisten wij niet en we hadden er ook niet aan gedacht dit na te gaan. Gelukkig konden we dit visum ook online op het vliegveld aanvragen, volgens de steward een kwestie van een paar minuutjes. Een paar minuutjes Fiji Time ja. (in Fiji gaat niets op tijd en duurt alles langer, daarom zeggen ze daar dat ze in Fiji Time leven, een beetje Hans zijn tijd zeg maar). Toen het eindelijk geregeld was werd onze vlucht al omgeroepen, of iedereen naar de gate wilde komen want het boarden zou over tien minuten beginnen. ‘Nou dat is mooi, hoeven we niet te wachten bij de gate!' riepen wij nog vrolijk. Voordat we langs de douane kwamen, moesten we langs een paar dames met weegschalen. Oeps.... alle handbagage werd gewogen! En ja hoor, we mochten niet verder. Al onze tassen waren te zwaar... één koffertje woog 14 kilo, in plaats van de zeven toegestane kilos. Dat wisten we wel, maar tot nu toe had er geen haan naar gekraaid. We hadden zelfs nog nooit een weegschaal zien staan! De andere tassen waren op zich wel o.k., die waren een kilo of minder te zwaar. Maar dat koffertje moesten we dan maar weggooien, anders kwamen we het vliegtuig in. Dus wij weer terug naar de informatie balie. Daar kregen we twee opties: inderdaad spullen uit het koffertje halen en weggooien - geen optie uiteraard! Of het koffertje inchecken en extra betalen. Alsof we een keuze hadden... inchecken dus maar en dik betalen. Ondertussen was onze vlucht al aan het boarden en was Puck op van de zenuwen of we het wel zouden halen.

We hebben het gehaald en de vlucht verliep verder zonder vervelende verrassingen! De meiden vielen al in slaap voordat we opstegen, wat niet raar is want we vlogen om tien uur 's avonds. Ze hebben geslapen tot twee uur voor landing, zo'n acht uur dus dat was heel fijn. Puck hebben we toen ze wakker werd een pilletje tegen reisziekte gegeven en die heeft goed geholpen, ze heeft niet overgegeven tijdens de landing.

Het mooie van deze vlucht was, dat we terug in de tijd vlogen! We vertrokken op dinsdagavond om tien uur, en kwamen aan op dinsdagmiddag half twee! Bij het verzamelen van de koffers hadden we nog even hoop dat het koffertje was nog zo laat was ingecheckt niet was aangekomen. We dachten, dan kunnen ze die gelijk naar huis sturen... maar nee, alle koffers en tassen waren keurig ingeladen. Hans had bedacht om in Amerika nog maar een grote koffer te kopen en op te vullen. Je betaalt namelijk een vast bedrag voor een extra stuk bagage, dus of het nou een klein koffertje is van dertien kilo of een gewone koffer van 23 kilo...

Het ophalen van de camper verliep ook niet zonder problemen... Onze creditcard werkte niet. Daardoor konden we de borg niet betalen en wilden ze de camper niet meegeven. We hebben dit probleem wel vaker met de creditcard, de bank is veel te laks met het verwerken van de rekeningen. Aan het begin van de maand krijgen we de rekening, maar die wordt vaak pas een week of nog langer later verwerkt, zodat we de kaart niet kunnen gebruiken omdat het limiet bereikt is. Heel irritant, net of je geen geld hebt. Nu was het echt een probleem want we wilden natuurlijk de camper hebben, en niet een nacht of langer in een hotel gaan zitten totdat die creditcard het weer deed. Dat was de enige oplossing was die de verhuurmaatschappij ons gaf. Uiteindelijk heeft Hans de bank in Nederland gebeld en hebben die ons bestedingslimiet verhoogd. En konden we op pad met de camper...

Eerst maar op zoek naar een camping en toen een supermarkt. Eer dat we die avond aten was het over achten lokale tijd. Voor ons was het vijf uur vroeger dus het maakt niet zoveel uit.

13 juni 2012

Ondeweg met de camper! En het is wel een supermooie dit keer, een gloednieuwe met voor ons een vast bed. Dus niet iedere avond de hele boel verbouwen, heerlijk. Heel anders dan het campertje in Nieuw Zeeland! Alhoewel we toch met meemoed terug denken aan dat campertje hoor. Allereerste zijn we op zoek gegaan naar een simkaart voor in de ipad, zodat we weer goed bereikbaar zijn. Terwijl Hans daar voor op pad ging, zijn de meiden en ik bikini's gaan kopen. Lotte had nog één zwembroekje die er enigszins meer door kon en verder was alle zwemkleding gewoon op van zo veel gebruik! Allebei twee bikini's rijker en met een simkaart in de ipad zijn we op pad gegaan richting Yucca Valley bij het Yoshua Tree National Park.

14 juni 2012

Na een kort bezoek aan het Yoshua Tree National Park zijn we doorgereden naar Williams, een stadje vlakbij de Grand Canyon. Williams ligt aan de Route 66 en is een echt cowboystadje. Er liepen dan ook diverse ‘echte' cowboys op straat. Op de camping kregen we informatie over de omgeving en er bleek een rodeo te zijn. Daar wilden we in Australië al graag een keer naar toe, maar daar kwam het nooit uit met de data. En hier wel!

Puck heeft veel moeite met in slaap vallen, in eerste instantie dachten we last van het tijdsverschil, maar na twee nachten wil het nog steeds niet lukken. 's Avonds ligt ze te huilen in bed en als we samen even op ons grote bed liggen komt de aap uit de mouw: ze is een beetje zenuwachtig voor Disneyland en het feit dat we bijna naar huis gaan. ‘Ik wil wel slapen, maar mijn lijf kan alleen maar daaraan denken en dan gaat mijn buik weer raar doen en kan ik gewoon niet slapen'. Arm kind. We spreken af dat ze 's avonds als Hans gaat douchen even bij mij komt liggen en dan gaan we dingen die ze leuk vindt bedenken. Als Hans dan terug komt gaat ze terug naar haar eigen bed en proberen alleen aan die leuke dingen te denken. Hopelijk helpt het!

15 juni 2012

De rodeo begint om één uur, dus we kunnen de ochtend lekker relaxen. Hans en de meiden vertrekken richting zwembad en ik ga eerst eens even de foto's van Fiji op de website zetten. Hier in Amerika is het goed geregeld met wifi, het is op veel campings gratis. Wel zijn de verbindingen slecht, maar als ik de foto's één voor één upload gaat het wel. Het kost op deze manier wel enorm veel tijd!

Na de lunch vertrekken we richting Williams naar het festivalterrein waar de rodeo gehouden wordt. Als we aan komen weten we niet wat we zien, een enorm veld vol met campers en trailers en heel veel paarden. Op het festivalterrein lijkt het of we in een andere wereld stappen, die van de cowboys en cowgirls! Werkelijk iedereen heeft een spijkerbroek, overhemd en stoere laarzen aan. Ook de kinderen! En ze hebben ook allemaal een cowboyhoed op. Ik zie zelfs baby's met mini cowboylaarsjes, en kleine jongetjes van die enorme gespen op hun riem. Wij vallen wel een beetje uit de toon hier! De rodeo zelf is geweldig. Ik vind het eigenlijk wel een beetje zielig voor de paarden, maar het is een spectaculair gezicht. Een aantal keer is het heel spannend, als de rodeo rijder van het paard valt, het paard naar hem schopt en op een haar na mist (zijn goed recht zou ik denken). Er zullen heus wel wat rodeorijders sneuvelen denk ik. Ook zijn er wedstrijden lassowerpen. Ook heel leuk om te zien, één man te paard moet een koe vangen en dan moeten twee andere mannen de koe bedwingen om melk in een bekertje te krijgen. Het snelste team heeft gewonnen. Later moeten ook nog teams samenwerken om een koe met lasso's te vangen, één moet de lasso om de horens van de koe gooien, en de andere om de achterpoot.

Het is een erg leuke middag!

Na de rodeo lopen we nog even het stadje in. Williams ligt aan de route 66 en dat buiten ze goed uit. Het stikt er van de souvenirshops en restaurantjes. Wel gezellig en we struinen lekker wat winkeltjes af.

16 juni 2012

We zijn al vroeg (voor ons doen dan) op pad vanmorgen, richting de Grand Canyon. Wij zijn hier zestien jaar geleden samen al een keer geweest en we zijn erg benieuwd of we het nog steeds zo mooi vinden! Bij aankomst blijkt er wel een en ander veranderd te zijn. Zo mag je alleen nog maar het park in met shuttlebussen. Je auto of camper moet je bij het visitors centre parkeren en vanaf daar gaan de shuttlebussen naar alle uitzichtpunten. Dat is wel goed geregeld, zo heb je geen verkeer meer in het park zelf.

Bij het eerste uitzichtpunt is het gelijk genieten. Wat is het toch een prachtig wonder van de natuur. Zelfs Puck en Lotte staan ademloos te kijken.

Met de shuttlebus gaan we een aantal uitzichtpunten af, en we lopen ook een stukje langs de rand van de canyon. Als ik aan Puck vraag of ze het mooi vindt, zegt ze ‘ik vind het echt supermooi hoor, maar als ik één uitzichtpunt gezien heb, dan heb ik ze allemaal wel gezien.'

We komen hier een hoop Nederlanders tegen, meer dan we tijdens de afgelopen negen maanden bij elkaar tegen zijn gekomen!
Aan het eind van de middag zoeken we een camping in de buurt van Lake Powell, van waaruit we morgen door zullen rijden naar Bryce Canyon.

17 juni 2012

De rit naar Bryce Canyon valt nog tegen, we komen tegen drieën aan. Dit komt ook doordat het hier ineens een uurtje later is. We kunnen wel op een camping terecht vlakbij de ingang van het park. Ook hier rijden shuttlebussen het park in, dus als we de camper geparkeerd hebben lopen we gelijk naar de bushalte.

Bryce Canyon is ook zo ontzettend mooi, ik vind het persoonlijk mooier dan de Grand Canyon. Al die kleuren en bijzondere rotsformaties, prachtig. Ook de meiden vinden het hier mooier (waarschijnlijk omdat ik dat zeg) en vergapen zich aan de rotsen die op kastelen lijken. We besluiten om de canyon in te lopen, er is een hike die niet al te lang is. Wat ik alleen even vergeten was, als je naar beneden gaat dan moet je ... juist, óók weer omhoog!

Doordat we hier heel hoog zitten, op bijna 3000 meter is de lucht ijl en dat maakt het klimmen extra zwaar. Alleen berggeitje Lotte heeft nergens last van, die huppelt druk kletsend omhoog terwijl ik bij elke bocht even op adem moet komen. De wandeling is wel heel erg mooi. Eerst daal je zigzaggend de kloof in en op de bodem passeer je een heel smal stuk tussen de rotsen. Daarna gaat het pad verder op de bodem van de kloof door een groene vallei. En dan is het weer zigzaggend omhoog... Maar het is absoluut de moeite waard. Als we weer bovenkomen zien we mensen verwonderd naar onze meiden kijken en een man komt vragen hoe lang we er over gedaan hebben met de kinderen. Nou eh gewoon net zo lang als iedereen! Die meiden hebben veel minder last van al dat geklim. En ze zijn wel wat gewend natuurlijk na al die wandelingen in Australië!

18 juni 2012

Na een koude nacht (overdag was het een graad of dertig, maar 's nachts koelt het af naar zo'n drie graden) gaan we weer op pad. Richting Zion National Park. Dit is eigenlijk ook een kleine Canyon en een prachtig natuurpark. Bij het visitors centre halen we een kinderprogramma, het ‘junior rangers' programma. De bedoeling is dat kinderen tussen de zes en twaalf tenminste één door een Park Ranger geleide activiteit bijwonen, en verder een aantal opdrachten uit een boek uitvoeren. Als ze dit goed doen, dan krijgen ze een echte badge en worden ze benoemd tot Junior Park Ranger. Daar heeft Puck wel oren naar! Voor Lotte hebben ze het Little Rangers programma, die moet ook wat opdrachten uitvoeren. Als eerste gaan we naar een les over ratelslangen. De park ranger doet het erg leuk en we leren een hoop over deze slangen! Voor Puck en Lotte is het niet altijd even makkelijk om te volgen wat de man allemaal vertelt, maar ze luisteren aandachtig en doen goed mee. Na afloop van de les gaan ze nog samen met de ranger zelf een ratelslang knutselen en daarna tekent de ranger het boek van Puck af. Het was een ontzettend leuke en leerzame middag!

Na deze educatieve tijdsbesteding gaan we op zoek naar shuttelbus (ook hier mogen in tegenstelling tot zestien jaar geleden auto's het park niet meer in) die ons de kloof inbrengt. Het is te warm (39 graden) om te wandelen, dus stappen we alleen overal uit om de omgeving te bekijken. Ook hier is het weer ontzettend mooi. Het is wel erg druk, ik vraag me af of het in het hoogseizoen ook nog zo leuk is. De chauffeur van de shuttlebus vertelt dat er jaarlijks drie miljoen mensen naar Zion komen! Aan het eind van de kloof loopt een riviertje waar Puck en Lotte even lekker over de rotsen kunnen klauteren. De rivier ligt in de schaduw van een hoge en steile rotswand dus het is hier goed toeven. Maar helaas kunnen ze niet te lang spelen, want we moeten nog door naar Las Vegas wat hier op ongeveer drie uur rijden afstand vandaan ligt.

Gelukkig gaat de rit naar Las Vegas lekker vlot. We hadden vooraf al een camping gereserveerd, aan The Strip en op loopafstand van alle attracties. Als we bij de camping aankomen moeten we wel lachen. Het is gewoon een enorme geasfalteerde parkeerplaats! Ze hebben plek voor 344 campers en het ziet er niet uit! Het is al bijna donker als we aankomen en nog zeker dertig graden, heel anders dan de voorgaande avonden.

Als we de camper hebben geparkeerd en aangesloten aan het water en de electriciteit, gaan we op zoek naar een restaurant om te eten. Het is al wel erg laat, half negen, maar ja we moeten toch eten. Als we op The Strip komen weten de meiden niet wat ze zien! Zoveel lichtjes en zoveel te zien. Ze zijn op slag niet meer moe! Puck wil nog gaan ‘gokken', want ze had aan Tijn gemaild dat we dat vandaag zouden doen. We gaan het niet doen, het is veel te laat! We eten heerlijk en gaan daarna snel terug naar de camper. Het is nog steeds heel erg warm. Gelukkig hadden we de airco aangezet toen we gingen eten en is het in de camper lekker koel.