11 - 17 maaer 2012
4 - 10 maart 2012
4 - 6 maart / Port Augusta
Port Augusta is niet echt een bijzondere plaats, maar toch staat het bekend omdat vanaf hier de snelwegen zich opsplitsen. Ze noemen zichzelf de gateway naar het Westen en Noorden. Je kunt merken dat je hier richting de woestijn komt, het is droog en zanderig. Ook zien we hier voor het eerst Aboriginals lopen.
We doen verder niet zo heel veel, we (de kinderen en Hans) zwemmen wat in het piepkleine en ijskoude zwembadje op de camping, we lezen en kopen nieuwe luchtbedden. Hans brengt een bezoekje aan een kapper en heeft weer lekker kort haar. Op de camping is het heel rustig, het hoogseizoen is duidelijk nog niet begonnen (of voorbij). Toch zijn er wat kinderen op de camping, Puck speelt in de speeltuin met een Australisch meisje. Wij raken later aan de praat met haar ouders. Zij reizen ook een schooljaar met de kinderen, in eigen land. Ze geven ook zelf les (en hebben hier geen toestemming voor hoeven vragen...) en zijn in januari begonnen. Het is leuk om ervaringen uit te wisselen! Hun kinderen zijn iets ouder dan Puck en Lotte, 7, 9 en 11 en lesgeven kost wel wat meer tijd. Alhoewel ik met Puck de laatste tijd ook wel anderhalf uur per keer bezig ben.
7 maart 2012
Gisterenavond zijn we aangekomen in Coober Pedy, een klein mijnstadje midden in de woestijn. Net als in Lighting Ridge wordt hier opaal gevonden en wonen er meer dan 43 verschillende nationaliteiten. Toen we aankwamen zei Puck: ‘Nou het ziet er hier wel woestijnerig uit, ja'. Door het extreme klimaat ('s zomers kan het hier overdag 50 graden worden, terwijl de nachten ijskoud zijn), wonen veel mensen onder de grond. Daar is de temperatuur altijd 23 graden, dus redelijk koel in de zomer en warm in de winter. Wij hebben een camping gevonden net buiten het stadje, waar je onder de grond kunt kamperen! Het is wat het weer betreft niet echt nodig, maar het klinkt heel spannend dus we gaan het wel doen. Als we aan komen, blijken we de enige gasten te zijn, dus we mogen zelf een plekje kiezen in de grot. De ondergrondse camping is best groot, er zijn heel wat plekken. Ook hebben ze een aantal kamers onder de grond die je kunt huren. En boven de grond zijn er ook kampeerplaatsen. Je hoeft niet eens je tent op te zetten, maar het stikt van de muggen dus we doen het maar wel. Het is even wennen zo onder de grond en de eerste nacht slapen we niet zo best. Het is doodstil! Lotte vindt het erg spannend en ligt enorm te tandenknarsen in haar slaap. De tweede nacht is ook spannend, ik moet 's nachts plassen en loop de grot uit naar de washokken. Als ik eruit kom, hoor ik ineens keihard ‘SKWIEK' en een woest gefladder. Ik schrik me rot! Het blijkt een uil te zijn, die waarschijnlijk net zo hard van mij schrok als ik van hem...
Coober Pedy zelf maakt een erg verlaten indruk. Het toeristenseizoen begint hier rond Pasen, als de dagtemperatuur gedaald is naar een graad of 22. Ik wilde heel graag een ondergronds huis bezoeken, maar helaas is die gesloten tot 1 april. Wel bezoeken we twee ondergrondse kerken. We maken hier ook kennis met Aboriginals. Ze maken niet zo'n beste indruk eerlijk gezegd. Ze zitten in groepjes bij elkaar op straat, vrijwel allemaal dronken en/of stoned. De sfeer in het stadje is een beetje grimmig, er rijdt een politiewagen constant heen en weer over de hoofdweg en die stopt regelmatig om groepjes Aboriginals tot orde te roepen. De overige bewoners negeren de Aboriginals volkomen, dat is best lastig want de Aboriginals roepen van alles tegen je. Aan de ene kant is het wel sneu, de Aboriginals zijn natuurlijk heel slecht behandeld en onderdrukt en hebben uiteindelijk het meest onherbergzame land toegewezen gekregen. Maar aan de andere kant denk ik dan ook, als jullie willen kun je natuurlijk wel zorgen dat je een baan en opleiding krijgt. Tegenwoordig kunnen ze overal wonen en werken. Maar ja, zo zwart-wit zal het wel niet zijn voor deze mensen.
Naast de kerken bezoeken we ook een kunstgalerie. Hier wordt alleen Aboriginal kunst verkocht. Samen met de meisjes kiezen we een mooi doek uit. Ons tweede kunstwerk in Australië! De galerie is tevens een kangaroe weeshuis. Als we om half zes 's avonds terugkomen, kunnen we de kangaroes bewonderen terwijl ze gevoed worden. Dat willen de meisjes wel! Dus rond vijven rijden we weer terug. Het is zo ontzettend leuk! De kangaroes krijgen een fles melk, terwijl de eigenaar van alles over ze vertelt. De man straalt zoveel rust en liefde voor de dieren uit, je krijgt haast een brok in je keel. Vrijwel alle kangaroes die hier wonen zijn als piepkleine baby binnen gekomen. Vaak zijn de moeders aangereden en brengen mensen de baby's bij het weeshuis. Ook brengen veel Aboriginals baby kangaroes, zij jagen nog op kangaroes voor het vlees en als ze een volwassene neerschieten, halen ze de baby uit de buidel en geven die aan hun eigen kinderen om mee te spelen (hoe verzin je het!). Dit werkt uiteraard niet, dus veel baby's eindigen in het weeshuis, of gaan dood. Als de wat grote ‘kinderen' - deze zijn allemaal rond tussen de anderhalf en tweeënhalf jaar oud - hun melk op hebben, komen er twee piepkleine baby's naar buiten. Ze slapen in tassen die op de buidel van hun moeder lijken en zijn zo ontzettend schattig. Ze zijn nog maar zes maanden oud, de leeftijd waarop ze in de natuur uit de buidel van hun moeder komen. Het zijn net echte baby's zoals ze daar op schoot aan hun flesje liggen te lurken!
De meeste kangaroes worden weer in het wild uitgezet als ze weer sterk genoeg zijn. Het duurt ongeveer zes maanden om ze weer te onthechten van de mensen. Dit lukt niet bij alle dieren dus voor sommige moet een ander tehuis gezocht worden. Deze kangaroes zijn ‘big reds' en kunnen tot twee meter twintig groot worden! Te groot voor de beperkte ruimte die het weeshuis heeft, dus als ze niet meer terug kunnen in de natuur wordt er een geschikt wildpark gezocht.
Na het bezoek aan het weeshuis eten we een pizza en gaan weer terug naar de camping. De eigenaar zal ons nog een toer geven door de opaalmijn die op het terrein ligt. Hij weet heel veel te vertellen en het is erg interessant. Alleen krijgt Puck het op haar heupen, als we verder de mijn in willen lopen raakt ze in paniek. Ze is doodsbang en het klamme zweet staat op haar rug en gezicht. Ik loop met haar naar buiten, waar ze wel weer wat rustiger wordt. Maar terug naar binnen, dat wil ze echt niet. Ze kan niet vertellen waarom, het voelt gewoon niet goed in haar buik zegt ze. De eigenaar van de camping is helemaal van slag en raakt de draad van zijn verhaal kwijt. Hij besluit om zijn verhaal af te maken in de eerste ruimte, daar was Puck nog niet bang. En inderdaad gaat het daar goed. Waarschijnlijk omdat je vanaf daar ook naar buiten kunt kijken. Als afsluiting krijgen de meisjes allebei een kleine opaal. Niet een echte, maar een ‘triplet'. Dat betekent dat er één laagje echte opaal opzit, en twee lagen gewoon steen. Ze zien er als echt uit en de meiden zijn er heel erg blij mee.
8 maart 2012
Een lange rit vandaag, 730 kilometer door de woestijn naar Ayers Rock (of Uluru). Het rijdt wel lekker door, het is één lange rechte weg en we komen maar weinig mensen tegen. Aan de kant waar wij rijden slechts drie. Aan tegenliggers komen we wel wat meer auto's en vrachtwagens (roadtrains noemen ze die hier, er hangen drie opleggers achter) tegen, ik denk een stuk of twintig. Het klinkt heel saai zo'n rit door de woestijn, en dat is het in een bepaald opzicht ook wel, maar het is ook zo'n geweldig gevoel. Nu ervaren we pas echt hoe groot het land is, honderden kilometers lang rijd je door het absolute niets.
Ook bij Ayers Rock is het erg rustig, de camping is vrijwel verlaten terwijl ze meer dan 400 kampeerplekken hebben. We delen de douches en toiletten met mensen die ook op ons veldje staan, heerlijk!
De tent staat zo en we besluiten op het resort iets te eten. Ze hebben het wel slim gedaan, op 25 km van de rots is een resort gebouwd, met voor elk budget en voor elke smaak een accommodatie, van een camping tot luxe hotel. Ook is er een supermarkt (waar je uiteraard de hoofdprijs moet betalen), een bezine station en zelfs een ATM (geldautomaat). En, hoe fijn, er is wifi op de camping!
De eerste nacht is gelijk een enerverende. Midden in de nacht registreer ik ergens diep in mijn onderbewustzijn dat er een auto rond aan het rijden is. Vreemd, wie gaat er nou op dit tijdstip weg denk ik nog en slaap verder...totdat er ineens een enorme herrie naast onze tent klinkt. Onze buurvrouw roept verschrikt ‘what's happening out there??'. Blijkt dat er een kameel is losgebroken en die probeert nu het hek achter de tent van de buren te molesteren om op de camping te komen! De auto die ik hoorde was van de beveiliging, die proberen de kameel te pakken te krijgen. We schrikken ons rot van al die herrie! En zo komt het dat ik om twee uur 's nachts bij de toiletten met de buurvrouw sta te praten... Volgens de meneer van de beveiliging hadden onze buren echt geluk gehad, als die kameel door het hek was gebroken, dan was hij dwars door hun tent en dus over hun heen gelopen! Puck en Lotte slapen door alle consternatie heen, wat Puck heel erg jammer vindt als we de volgende morgen het verhaal vertellen.
9 maart 2012
Overdag doen we niet veel, even bijkomen van de lange rit van gisteren. We liggen lekker bij het zwembad en Puck en Lotte spelen met de Polly Pocket poppetjes. We komen erachter dat ze hier een uur vroeger leven dan in Coober Pedy, dus we hebben zomaar ineens een uurtje erbij gepikt!
's Avonds rijden we naar Ayers Rock om naar de zonsondergang te kijken. De zon gaat om 19.07 onder en we besluiten om ons avondeten mee te nemen. Hans bakt vast worstjes en poft aardappelen, en wikkelt die in aluminiumfolie zodat ze warm blijven. Samen met stokbrood en lekkere smeersels hebben we zo een prima picknick bij elkaar gesprokkeld. Op de parkeerplaats zijn een soort tafels waar we ons Jip en Janneke picknickkleed neerleggen. Als alles is uitgepakt spreekt Lotte de onsterfelijke woorden: ‘nou, daar zitten we dan!'. Het picknicken klinkt romantisch, maar is ook wel een gedoe met al die mieren en vliegen. Geweldig is het wel, onderaan die immense rots die daar zomaar omhoog steekt. Ze zeggen dat hij onder de grond nog twee keer zo groot is, dat is helemaal bizar. Het is niet druk op de parkeerplaats en de stilte is oorverdovend (moet Lotte wel haar mond houden natuurlijk...). We zijn ook wel vroeg, tegen de tijd dat de zon echt ondergaat wordt het wel wat drukker. Puck en Lotte vinden het maar lang duren en gaan in de auto zitten kleuren. Gelukkig komen ze nog wel kijken als het moment daar is. Inderdaad veranderde de rots heel langzaam van oranje naar donkerbruin. Als de zon helemaal onder is, ziet hij er heel anders uit.
10 maart 2012
Vandaag gaan we de rots van dichtbij bekijken. Eerst rijden we naar het cultureel centrum, waar je veel kunt lezen over de geschiedenis van de Aboriginal stam - de Anangu - die hier altijd gewoond hebben. In - ik dacht - 1985 zijn de rots en het omliggende land teruggeven aan de Aboriginals en zij beheren nu samen met de Australiërs het National Park. Ayers Rock/Uluru staat sinds die tijd op de lijst van wereld erfgoederen van Unesco.
Er zijn een aantal korte wandelingen en we kiezen er eentje van twee kilometer. Niet te lang, want het is behoorlijk warm. Er staat wel veel wind waardoor het aangenaam aanvoelt. De wandeling gaat helemaal langs de voet van de rots en we komen langs allemaal bordjes waar weer veel wordt verteld over de manier waarop de Anangu vroeger leefden. Het spreekt allemaal goed tot de verbeelding van de meisjes en ondanks het gepiep vooraf vinden ze het toch wel een leuke wandeling. Bij de parkeerplaats is ook een plek waar je de rots op kunt klimmen. De Anangu verzoeken de toeristen met klem om dit niet te doen. De rots voor hen heilig en zij beklimmen hem ook niet, dus waarom zouden wij als toeristen dat niet respecteren? Uiteraard denkt niet iedereen er zo over en zien we heel wat mensen omhoog zwoegen. Ik vind dat jammer. Het voelt voor mij net als in Thailand een Boeddha aanraken, of er met je voeten naartoe gekeerd zitten. Dat doe je ook niet uit respect voor het geloof van die mensen. Maar ja. Niet iedereen denkt hetzelfde zullen we maar zeggen!
Na ons bezoek aan Ayers Rock/Uluru gaan we lekker bij het zwembad zitten. Hans lijkt inmiddels zelf wel op een Aboriginal, zo bruin is hij!
Nog steeds geen foto's
20 februari - 4 maart
20 februari 2012
De meisjes kregen gisterenavond van de buurvrouw allebei een pakketje om te kunnen scrappen, plus allebei een lijmroller met navulling. Erg aardig! Ze kwam het brengen terwijl wij aan het skypen waren, en kletste er gewoon doorheen. Maar wel heel leuk natuurlijk. Ik heb de pakketjes opgeborgen voor als we weer thuis zijn, het liefst wilden Puck en Lotte er gelijk de schaar inzetten maar dat vond ik een beetje zonde.
Vanmorgen was het wonder boven wonder droog! Er kwam zelfs een zonnetje door dus we hebben de tent redelijk droog kunnen inpakken. Er stond vandaag een lange rit op het programma, van Hobart naar Strahan (spreek je uit als Strawn) aan de westkust. Toen we daar aankwamen, bleek de enige camping die het dorp rijk is al vol en werden we doorverwezen naar de Jeugherberg. Goede tip! We mochten daar voor 25 dollar de tent in de tuin opzetten en konden gebruik maken van alle faciliteiten zoals douches, toiletten, een zeer gezellige en complete keuken en ook nog een net zo gezellige woonkamer met een poolbiljart, een heerlijke hangbank en ook een kleine keuken. Geen idee hoe het komt, maar in die youthhostels hangt altijd een heel goede sfeer. Heel relaxed allemaal. En het grappige was, op één - ook Nederlands - stel na waren wij de jongste daar! Die naam jeugdherberg moeten ze toch eens veranderen, tegenwoordig kiest jong én oud voor deze hostels. Niet gek ook, je betaalt 25 dollar voor een bed en als je niet al te kieskeurig bent dan zijn de faciliteiten erom heen altijd prima. Voor ons als gezin is het eigenlijk best prijzig om een kamer te huren, omdat de prijzen per bed gaan en vaak vragen ze voor familiekamers nog iets extra's, maar als je alleen of met zijn tweeën bent zijn het prima budgetaccomodaties met een goede sfeer.
21 februari 2012
Mán wat was het koud vannacht! Toen we naar bed gingen was het al behoorlijk fris en vochtig. Ik lag te bibberen onder mijn drie dekbedden (nou ja, eigenlijk twee maar die tweede vouw ik op zodat hij dubbel is!) en dacht Hans kan me wel even opwarmen. Dus ik zei ‘ik heb het zo koud'. Waarop mijn überromantische man zei: ‘dan moet je je vest aandoen'!! Echt hoor! Heb toen maar even uitgelegd wat de bedoeling was... Je zou toch denken in een huishouden vol vrouwen gaat hij wel wat hints oppakken, maar nee hoor Hans blijft Hans!
We hebben vandaag een leuke wandeling door het regenwoud gelopen, de meisjes vonden het heel leuk omdat er een riviertje liep waar ze op sommige plekken dichtbij konden komen. Er zijn heel wat stenen het water ingegaan en klimaap Puck zat in een mum van tijd aan de overkant via boomstammen en stenen. 's Middags lekker op de bank liggen lezen, terwijl de meisjes een filmpje keken. En 's avonds in het dorp vis gegeten in het dorp. Puck is helemaal weg van inktvisringen en heeft haar buikje weer volgegeten.
22 februari 2012
Na weer een nachtje afzien in de kou (ik ben echt niet gemaakt om te kamperen in dit soort temperaturen... ja, ik weet het ik ben een enorme zeur maar ik kan er echt niets aan doen, ben nou eenmaal erg koudbloedig) zijn we naar Sheffield gereden. Onderweg zijn we gestopt bij het bezoekerscentrum van het National Park Cradle Mountain en hebben maar gelijk twee korte wandelingen gedaan. De eerste was speciaal voor gezinnen met kinderen, duurde slechts 20 minuten en heette de ‘enchanted walk'. Dat sprak tot de verbeelding! Onderweg hadden ze voor de kinderen een soort van tunneltjes gemaakt waarin platen hingen met alle dieren die hier voorkomen. Erg leuk, maar wel een erg korte wandeling. Dus we hebben er nog maar eentje aangeplakt, de ‘King Billy walk'. King Billy bleek een enorme boom te zijn. Deze wandeling was wel wat pittiger, we mochten weer fijn klimmen. Puck had er helemaal geen zin in en heeft de hele weg lopen mopperen! Haar voeten deden zeer (eigen schuld want ze wilde haar sokken niet aan), wij hadden gezegd dat we maar één wandeling zouden doen (o.k., daar had ze een punt) en haar rug deed pijn van het klimmen (tja, wat moeten we daar op zeggen). De wandeling eindigde bij een Lodge waar ze een visvijver hadden, en daar hebben we een platypus gezien!! In het Nederlands heten die vogelbekdieren en ze komen alleen op Tasmanië en in Nieuw Guinee voor. We hoopten gisteren al dat we er eentje zouden tegenkomen in het regenwoud, want volgens de mevrouw van de jeugdherberg zaten er daar veel. Maar helaas, niets gezien. Vandaag dus wel! Weer een dier die van ons lijstje gestreept kan worden. We hebben nu onze zinnen nog op een wombat gezet. We hebben vandaag wel veel holen gezien dus wie weet...
Sheffield is een dorpje aan de rand van het Cradle Mountain National Park. We blijven hier vier nachten en gezien de kou hebben we hier een caravan geboekt. Geen stacaravan, maar een toercaravan compleet met voortent. We hadden geen idee wat we konden verwachten en het bleek weer helemaal geweldig. Aan de rand van een enorm veld staat een oude caravan, schattig ingericht en inderdaad compleet met voortent en ook nog een soort van overdekt terras waar een buitenkeuken staat. Toen we aankwamen stond onze naam op een bordje, en waar we de auto moesten parkeren ook. Dat is nog eens een welkom! De man achter de receptie was ook wel weer een figuur. Een enorm joviale vent. Aan ons veld zit een gebouw met daarin een bubbelbad en sauna, en een badkamertje wat wij kunnen gebruiken. Én een enorme ‘gameroom'. Hier staan een pooltafel, speelgoed, allerhande spelcomputers zoals Wii, Xbox en Playstation (geen idee hoe het werkt, maar het is er wel!) en boekenkasten vol met dvd's. Die je daar kunt kijken, óf bij ons de caravan op de flatscreen. De meisjes gingen helemaal uit hun dak, die zagen allemaal films die ze thuis ook hebben. Op ons veld is ook nog een fietsenrek boordevol kinderfietsen die ze gewoon mogen pakken. Nou, Lotte kan nog zonder zijwielen fietsen hoor! Het is echt weer een topstek!
23 februari 2012
Het was weer koud vannacht, maar o wat fijn: vanmorgen konden we de kachel aanzetten! Kijk, dat ligt meer in mijn straatje. Ook hadden we dikke donzen dekbedden dus het was een prima nacht voor mij. Puck had volgens eigen zeggen geen oog dicht gedaan want haar dekbed was van haar bed gevallen en ze wilde het niet pakken omdat ze dacht dat wij dan wakker zouden worden. Was ze altijd maar zo attent! Lotte daarentegen had het ook koud is gewoon bij Hans in bed gekropen.
Verder hebben we vandaag niet veel gedaan. Niet vanwege slecht weer, maar gewoon omdat we dat lekker vonden. Hans heeft daar altijd wel iets meer moeite mee dan wij, die riep de hele dag ‘ik ga echt niet de hele dag hier zitten hoor, ik ga nog wandelen'. En wij zeiden dan braaf ‘túúrlijk, wij gaan ook mee hoor'. Uiteindelijk ging hij, om half vier, en kwam een uurtje later weer terug. De wandeling die hij gezien had was toch verder weg dan hij dacht, dus hij had alleen maar even boodschappen gedaan voor het avondeten... Wij hadden toen allang geen zin meer om mee te gaan en hebben ons vermaakt met de Wii. Tenminste, Puck en ik, Lotte was druk met al het speelgoed wat in de gameroom ligt.
Puck en Lotte hebben ook veel gefietst vandaag, Lotte heeft ontdekt dat ze ook zelf kan opstappen en wegfietsen en was apentrots op zichzelf. Aan het eind van de middag ben ik met Puck in het bubbelbad gaan zitten, dat was superlekker. Na het eten ook nog de sauna ingedoken dus we zijn weer helemaal ontspannen en opgeladen om te gaan wandelen morgen!
24 februari 2012
Een applausje voor de meiden: ze hebben vandaag ruim twee uur en 6,6 km gelopen zonder te zeuren! Het was een mooie wandeling rondom een meer (Lake Dove) in het Cradle Mountain Park. Op de bordjes stond dat je ongeveer twee uur over de wandeling zou doen. Wij hebben er tweeënhalf uur over gedaan, maar zijn een paar keer gestopt op kiezelstrandjes en bij uitzichtpunten. Gelukkig hoefden we niet al te intensief te klimmen en was het goed te doen. We hebben wel wat heuveltjes moeten bedwingen, maar die waren niets vergeleken met die klim naar Wineglass Bay vorige week. Lotte was op het eind wel moe hoor, ze zei ‘mijn benen knakken, die kunnen nu echt niet meer'. Eenmaal terug in de auto viel ze als een blok in slaap! Het was prachtig weer, een staalblauwe lucht en een graad of 22, perfect wandelweer. Onderweg kwamen we nog een slang tegen... een mevrouw voor ons waarschuwde dat er een stukje terug eentje lag, maar die hadden wij gelukkig niet gezien. We liepen verder en direct zag ik links van de weg wél een slang liggen. Niet zo'n kleintje ook nog. Volgens die mevrouw was deze slang ‘best giftig', ieeuw. Ik ben met de meisjes direct doorgelopen, maar Hans ging nog even op zijn dooie gemak foto's staan maken samen met die vrouw! Na een poosje kwam er ook nog beweging in het beest, brrr. Hans heeft de slang nog even gegoogeled, het bleek om een tijgerslang te gaan en die is inderdaad behoorlijk giftig en kan ook snel agressief worden. Verder geen (leuke) dieren tegengekomen helaas. Wel veel Wombat poep zien liggen, maar de beesten zelf hadden zich verstopt. Het schijnt dat als je deze wandeling bij zonsondergang doet, je heel veel dieren tegenkomt. Op de camping zitten trouwens ook weer heel veel wallaby's, die na zonsondergang het veld opkomen. Vannacht had er eentje zelfs in de voortent gezeten! Ik hoorde wel wat geritsel en vanmorgen stapte ik de caravan uit en rook gelijk die penetrante pieslucht. De komende nacht doen we de voortent maar dicht!
Het weer is ineens helemaal omgeslagen, van somber, koud en regenachtig naar strakblauw en een stuk aangenamere temperaturen, fijn. Dat is ook echt Tasmanië, net als Nieuw Zeeland kan het weer zomaar omslaan. Hier in de bergen kan het in de zomer zelfs sneeuwen. Een erg grillig klimaat dus. Eenmaal terug op de camping hadden de meisjes nog genoeg energie om op de Wii te spelen en te fietsen. Lotte is helemaal los op de fiets! Die gaat nu staan op haar trappers en scheurt rondom de caravan. Na het eten zijn de meisjes in het bubbelbad geweest. Het water was wel wat heet voor ze, na een tijdje hadden ze allebei een oververhit koppie. Maar ze wilden er niet uit, het was heerlijk volgens hen!
25 februari 2012
Het is prachtig weer en we gaan vandaag een stukje van de Noordkust te bekijken. Kunnen we gelijk zien hoe lang het rijden is naar de ferry, want morgen moeten we weer terug naar het vasteland. We rijden naar Wyndham, waar een enorm rotsplateau (table rock) uit het water torent. Het uitzicht vanaf het plateau is fantastisch, helaas is het te heiig om mooie foto's te kunnen maken. Vanaf het uitzichtpunt is een korte wandeling naar een vuurtoren, 45 minuten en Puck zegt: ‘doen??'. Dus we gaan op weg. Het is wel erg heet en we moeten op de terugweg enorm klimmen. Ik roep naar Puck ‘Goed idee, Puck!' waarop ze heel verbaasd vraagt ‘Echt??' Na deze zweetpartij zoeken we een strand op om af te koelen! Hans en Puck gaan zwemmen en komen ineens weer het water uit, wat blijkt er zwom een enorme stingray voorbij! Hans gaat nog even langs de waterkant lopen om te kijken of hij hem nog een keer kan zien, en een man komt naar hem toe om te vragen of hij soms een duikbril kwijt is want hij heeft er eentje gevonden. Als Hans zegt dat hij een stingray had gezien, haalt de man zijn schouders op ‘ah, een stingray' en loopt weer weg. Is schijnbaar heel normaal hier! We moeten nog langs een Mac Donalds voor de website en besluiten om daar dan ook maar gelijk ‘uit eten' te gaan. De meiden zijn erg blij met dit besluit, normaal eten we alleen een ijsje als we de website gaan bijwerken! Helaas wil het internet het niet doen op de laptop en kunnen we de website niet bijwerken. Op de volgende camping maar weer proberen. We komen weer veel later dan we dachten terug op de camping, het is al over achten. Ik had de meisjes beloofd dat ze nog even in het bubbelbad mochten en dat doen we dan toch nog maar, beloofd is beloofd tenslotte. We gaan gezellig met zijn vieren!
26 februari 2012
We zitten weer op de ferry terug richting het vasteland. Onze bestemming vanavond is Torquay, de surfhoofdstad van Australië noemen ze zichzelf en tevens het startpunt van de Great Ocean Road, die we willen gaan rijden.
Op de boot is hetzelfde animatieteam voor de kinderen aanwezig, met dezelfde activiteiten als op de heenreis. Lotte wil graag weer geschminkt worden en gaat dit zelf wel even regelen. Ze klimt bij de mevrouw op de kruk, zegt keihard ‘BUTTERFLY .... PINK!', doet haar ogen dicht en gaat klaar zitten. Die mevrouw moet er erg om lachen en wij ook! Die komt er wel...
De overtocht gaat weer soepel. We nemen dit keer de laptop mee aan boord, op de heenreis hadden we gezien dat er overal stopcontacten zitten. Kunnen de meisjes ook een filmpje kijken als ze het zat zijn. Bij aankomst in Melbourne duurt het allemaal toch weer langer dan we hoopten en we zijn dus weer erg laat op de camping. Het laatste stuk rijden we door het donker, dat doe ik nooit meer! Hier is donker ook echt donker, plus de vooruit besloeg de hele tijd door de warme lucht. Als je dan ook nog een tegenligger krijgt, zie je echt niks. Ik vond het doodeng om zo te moeten rijden. Bij aankomst op de camping vinden we al snel onze envelop met plattegrond en kunnen we aan de slag om te tent op te zetten. Gelukkig is het nu wel droog en niet koud! Het heeft wel geregend en in de verte zien we nog de weerlichten van het onweer. De meisjes zijn nog wakker en kunnen lekker nog even douchen voordat ze hun bedje induiken. We zijn benieuwd hoe de camping er bij daglicht uitziet want het is aardedonker!
27 februari 2012
Nou, de camping is niet veel bijzonders. Heel veel vaste plekken met oude caravans en zo nu en dan een plek voor een tent of camper er tussen. De keuken is ronduit smerig en piepklein. Wel staan we direct achter het surfstrand en dat ziet er geweldig uit. Het plaatsje Torquay is erg leuk. Doet een beetje Europees aan vind ik, niet zo'n typisch Australisch plaatsje met een hoofdweg waar alle winkels zitten. Het centrum is erg gezellig. Net buiten het dorp liggen een aantal factory outlet winkels gericht op surf- en badkleding. Leuk!
We bezoeken weer een Mac Donalds, maar helaas wederom is de verbinding super slecht. Ik begin te geloven dat het aan onze dongel ligt, maar als Hans met de ipad op het gratis netwerk probeert te komen heeft hij dezelfde problemen. De verbinding is heel langzaam en als hij het dan eindelijk doet, gooit ie hem er uit op cruciale momenten! Om gek van te worden. Tot drie keer toe heb ik na heel veel geduld de tekst kunnen plakken en als ik dan op verwerken klik is de verbinding weg. Grrrrrr!! Op de camping hebben ze wel wifi, maar ze zeggen bij de receptie dat die verbinding nog slechter is dan de verbinding bij de Mac Donalds en dat je heel veel geduld moet hebben. Daar gaan we geen geld voor betalen dus! Het is jammer voor onze enorme schare trouwe fans, maar de website moet even wachten!
28 februari 2012
Hans gaat vanmorgen met onze auto naar de garage. Er moet een ‘fuel ignition coil' vervangen worden, bij lage toeren schudde de auto heel erg. Voordat we naar Tasmanië had Ryan, van het gezin uit Melbourne waar we een nachtje gelogeerd hadden, er al naar gekeken en volgens hem kon het verder geen kwaad om hier nog een paar weken mee door te rijden. Aangezien op Tasmanië alles nog duurder is dan op het vasteland, wilden we dit liever op het vasteland laten fixen.We hebben geen idee wat het is, zo'n coil, maar de auto schud niet meer en de kosten vallen heel erg mee dus wij zijn blij.
Ik loop met de meisjes naar het centrum om een kapper te zoeken. Voor mezelf is dat erg hard nodig, en ook Lotte kan wel een knipbeurt gebruiken, die heeft enorme droge en vlassige punten. De kapster knipt het haar van Lotte een beetje in lagen, zij gelooft ook dat de beginnende krullen die zich nu nog verstoppen onder de rechte bovenlaag dan meer tevoorschijn willen komen. Lotte is wel een beetje teleurgesteld over het resultaat, die dacht dat de kapster krullen in haar haren zou knippen! Ze ziet er wel lekker fris uit en ze heeft een heus model in haar haren. Echte laagjes durf ik nog niet aan, dat klinkt zo volwassen voor een meisje van vier! Na het kappersbezoek lopen we nog even naar de winkeltjes in het centrum en bij een ‘alles voor 2 dollar winkel' (wat dus helemaal niet waar is!) mogen ze allebei iets uitzoeken. Lotte kiest haarbanden en Puck een armband. Eigenlijk wilde Lotte een plastic prinsessenkroon (thuis had ze die eigenlijk altijd standaard de hele dag op), maar die zien er zo breekbaar uit dat ik dat maar uit haar hoofd praat om teleurstellingen te voorkomen. Ze gaat er nu maar eentje in Disney land - het land waar álle prinsessen wonen - kopen!
We komen net teruggelopen op de camping als Hans er ook al weer aankomt. Dat is fijn, hij was bang dat hij de hele dag zoet zou zijn. Nu kunnen we 's middags nog het surfmuseum bezoeken, volgens de Lonely Planet een ‘must for wannabees'. Het is inderdaad een leuk museum en we genieten vooral van de film die er vertoond wordt. Over een aantal (voor ons onbekende) surfers die de hele wereld over vliegen op zoek naar de perfecte golf. En dat zijn golven van 30 meter hoog, echt spectaculair! Puck zit ademloos te kijken en ik weet niet of ik het wel zo leuk zal vinden als ze later echt zou gaan golfsurfen...
29 februari 2012
De Great Ocean Road stond op het programma vandaag. Een 250 kilometer lange weg die zich langs de kust slingert. Slingert, ja. En wie kon daar ook al weer niet tegen en waren we vergeten een pilletje te geven? Juist. Zoals Puck het zelf zei ‘gelukkig stond het teiltje vlakbij!'. Nou, daar waren we zeker blij om, het leed was anders echt niet te overzien! Ik voelde me wel een beetje schuldig, wéér vergeten een pilletje te geven!
Dus na een rampzalig begin alles weer omgegooid, ik achterin in plaats van achter het stuur, Puck voorin en Hans achter het stuur. Voor Hans niet zo fijn, want die heeft het al een hele tijd in zijn rug en dan is autorijden niet echt prettig. Maar ja, het is niet anders, een kotsend kind op de achterbank daar worden we ook niet vrolijk van!
De Great Ocean Road is wel mooi, onderweg heel veel uitzichtpunten dus het is de hele dag de auto in en auto uit. We komen ook nog langs de 12 apostelen, een rotsformatie in zee. Volgens de Lonely Planet zijn er nog zes over, wij tellen er zeven! Het is daar wel ontzettend druk, de ene na de andere bus wordt leeggegooid. En om nou te zeggen dat het zo spectaculair is... ik vond het wat overdreven al die aandacht. Het had wel wat weg van de Pancake Rocks in Nieuw Zeeland. Al met al vinden we deze weg een klein beetje tegenvallen, we hadden ons er meer van voorgesteld. We komen onderweg nog wel een koala tegen! Ergens in een bos zien we ineens een opstopping van auto's, wij dachten een aanrijding. Maar wat bleek, er zat een koala beertje langs de kant van de weg en die wilde iedereen op de foto zetten. Wij rijden door, veel te gevaarlijk om er ook nog te stoppen. Puck zegt ‘Nou, dat is wel een gevaarlijke actie van die mensen zeg'. En gelijk heeft ze!
Aangezien de weersvoorspellingen niet al te best zijn (veel regen), boeken we voor één nacht een huisje op een camping in Warrnambool, waar de Great Ocean Road eindigt. Het plan is om morgen verder te rijden richting Adelaide. Daarna gaan we omhoog naar Ayers Rock en Kings Canyon en vanaf daar naar de oostkust (Cairns). Begin mei moeten we terug zijn bij het Breugem Team in Alstonville, dus de tijd gaat ineens een beetje dringen! Gelukkig doen de meiden het nog steeds super in de auto. Er worden heel veel verhaaltjes gespeeld op de achterbank en vooral Lotte speelt ook veel op de ds. We hebben de dames er maar wel vast op voorbereid dat we de komende tijd wat langer moeten gaan rijden. De afstanden worden een stuk groter en dan redden we het niet meer met maximaal vier uur per dag rijden. Het maakte niet echt indruk, hopelijk blijft dat zo! Ze zijn zo makkelijk, we boffen echt hoor met die twee supermeiden.
1 maart 2012
Vandaag verder gereden richting Adelaide. Een super saaie weg die honderden kilometers doorliep zonder een dorpje of iets tegen te komen. Je zou zo in slaap sukkelen achter het stuur! Bij Meningie waren we het zat en hebben we een camping opgezocht. We hebben een mooie plek pal aan het meer (Lake Albert). Helaas wil het weer niet echt meewerken, de hele dag staat er al heel veel wind en zo nu en dan valt er een bui. Volgens de voorspellingen wordt het wel droog en gaat de wind afnemen, dus we zetten maar gewoon de tent op voor twee nachten. We zien het wel!
2 maart 2012
We werden vannacht wakker... op de grond!! Dat is balen, is ons luchtbed lek! Ik heb halverwege de nacht Lotte op mijn plek gelegd (die weegt toch niets dus heeft minder last van een luchtbed waar bijna geen lucht meer in zit..) en ben zelf bij Puck op het luchtbed gekropen. Hans lag heerlijk te snurken op de grond, die had volgens mij nergens last van. Maar dat was niet zo natuurlijk, ook hij werd gebroken wakker. En wat nog meer balen is, er is hier geen winkel te bekennen dus we moeten nog een nachtje op het lekke luchtbed slapen...dacht ik. Maar mijn handige man heeft nog superlijm uit Thailand in zijn rugzak en plakt het gaatje hiermee. Pleistertje erop en klaar, hopen we tenminste.
Het zonnetje scheen vanmorgen, joepie. De wind is alleen nog niet afgenomen, dat is wel jammer want die maakt het behoorlijk fris. Wel prima weer om de was te doen, die is zo droog aan de waslijn. Dus ik maak me nuttig en was alles weg. De kroel van Puck gaat er ook stiekem bij, die stinkt een uur in de wind. Vind ik, Puck denkt daar uiteraard heel anders over! Gelukkig vindt ze de waspoeder lucht ook wel fijn ruiken en kom ik er goed mee weg. Verder doen we niet zo veel vandaag. Er is - op een kaasfabriek na - hier ook niets te beleven in de buurt dus we blijven op de camping. 's Ochtends liggen we aan het meer en de meisjes doen een poging tot zwemmen. Ze vinden het een beetje eng, de bodem voelt raar aan en het water is heel troebel dus ze kunnen niet zien waar ze op staan. Hans probeert nog een visje te vangen, wat niet lukt. Volgens hem zit er gewoon geen vis, maar ik zie een pelikaan een vis vangen en opeten dus dat zal wel meevallen! Puck waagt ook nog een poging, ze ziet er wel stoer uit met die hengel. Na de middag is de zon ineens weer verdwenen helaas. Puck en Lotte hebben al hun speelgoed (klinkt alsof ze enorm veel hebben!) verhuisd naar een soort boomhut in de speeltuin en hebben daar een hele tijd samen gespeeld. Wij lezen en maken plannen voor de komende dagen. We gaan nu richting het Noorden rijden, wat in ieder geval betekent dat de temperatuur een stuk omhoog zal gaan.
3 maart 2012
De Thaise olifantenlijm heeft het goed gedaan, ons luchtbed bleef hard vannacht.
We werden wakker van de regen, dát hadden we niet voorspeld! De tent moest dit keer echt drijfnat ingepakt worden, bleh. We hebben eerst een stop gemaakt bij de lokale supermarkt en lekkere dingen
ingeslagen, want als je iedere keer zo lang in de auto moet zitten dan moet je wel wat te snoepen hebben! En toen op weg richting Port Augusta. In Adelaide zijn we gestopt om de ‘central market' te
bezoeken, een grote overdekte markt met alleen maar voedsel. We hebben lekkere pasteitjes gegeten (en Lotte een donut want die lust natuurlijk weer geen pasteitjes) en meloen en druiven gekocht.
Daarna verder gereden. De Lonely Planet was niet erg enthousiast over Adelaide, maar wat wij ervan zien ziet er best goed uit. Waarschijnlijk een prima stad om te wonen, maar weinig interessant
voor toeristen. Hoe verder we richting Port Augusta reden, hoe warmer het werd, jippie! Het viel mee vandaag met de afstand, het rijden zelf gaat heel makkelijk op die rustige wegen en we wisselen
elkaar om de anderhalf à twee uur af. De meisjes vermaken zich prima op de achterbank. Soms is het even oorlog, maar gelukkig ligt de tent in het midden dus kunnen ze elkaar niets aandoen! En
meestal is het leed zo weer geleden, ze hebben elkaar toch weer nodig om verhaaltjes te kunnen spelen. Onderweg lazen we op teletekst (een app op de Ipad) dat er overstromingen zijn in het deel van
Australië wat wij achter ons laten. Wat is dat toch, overal waar wij weg gaan krijgen ze te maken met overstromingen en hevige regenval!? Wij komen er in ieder geval iedere keer weer goed mee
weg!
In Port Augusta scheen de zon en was het lekker warm. Wel was er een hoop regen gevallen zagen we. De voorspellingen zijn heel goed, alleen maar zon en een graad of 28. Prima.
Helaas is er geen wireless internet te krijgen op de camping. We gaan het morgen nog maar een keer bij de MacDonalds proberen en als dat niet lukt, dan kijken we of we alle tekst en foto's op een memory stick kunnen zetten. Er is namelijk wel een vaste computer met internet beschikbaar op de camping, misschien kunnen we het stickje erin steken. De komende weken zitten we in de Outback en zal het ook lastig worden om de website bij te houden zijn we bang. We zullen zien!
4 maart 2012 (alleen 's ochtends)
Het luchtbed is vannacht toch weer leeggelopen helaas. Nou ja, toen we naar bed gingen was het al zacht. We hebben de meisjes op die ons getild en zijn zelf op het luchtbed van hen gaan liggen. Puck was helemaal beledigd vanmorgen! Maar we hebben ze allebei niet gehoord vannacht, dus echt last zullen ze er niet van gehad hebben (denken we).
Vandaag toch maar even op pad voor een andere...
Geen internet...
12 - 19 februari 2012
13 februari 2012
We moesten vanmorgen voor het eerst in de regen de boel opruimen. Niet prettig! De tent ging drijfnat zijn zak in, hopelijk kan die aan het eind van de middag in droog weer eruit.
Port Arthur stond op de planning vandaag. Een dorpje op het schiereiland van Tasmanië, helemaal zuidelijk aan de oostkust. Het schiereiland was ooit een gevangenis en in 1996 heeft er hier een massamoord plaatsgevonden. Dus eigenlijk helemaal geen fijne plek. Er is op het schiereiland één camping en daar zijn we dus naar toe gereden. Volgens de website was er nog plek zat dus we hadden niet gereserveerd. Bij aankomst bleek dat er helemaal geen plek meer was... in Hobart had men een lang weekend in verband met een Regatta en de camping was bomvol. Wel waren er nog wat zogenaamde overflow plekken en we mochten gaan kijken of we daar iets naar ons zin konden vinden. Nou, en óf! Enorme plekken in een bosrijke omgeving, mét op iedere plek een eigen vuurplaats met barbecue. Geen stroom, dus 's nachts geen apparaten opladen maar verder zag het er prima uit. Dus we zijn weer teruggereden naar de receptie om te vertellen dat we de plek wel wilden hebben. Gelukkig was het droog en hebben we de tent goed kunnen laten drogen. Op de camping werden blokken haardhout verkocht en Hans is met Puck een baal gaan kopen, om daarna een kampvuur te maken voor de tent! Helemaal geweldig natuurlijk én lekker warm! We hebben onze bakvorm op de barbecue gezet en hierin het vlees gebraden, want het rooster was wel erg vies. Het ging prima op deze manier en we hebben heerlijk zitten eten.
's Avonds zaten we in de schemering bij het vuur (zo fijn, een kampeerplek met verwarming!) en kwamen er rondom ons heen allemaal dieren tevoorschijn uit de bosjes. Wallabies, wilde katten, knaagdieren waarvan we de naam niet wisten maar inmiddels wel: langsnuit potoroes. Een soort kleine kangaroo met het koppie van een muis. Heel schattig, helemaal als ze gaan rennen. Dan zijn het net mini kangaroos. Op de achtergrond waren Kookaburra's aan het lachen, het was helemaal goed!
14 februari 2012
Na een koude, vochtige nacht werden we wakker met een zonnetje. De camping ligt aan een prachtige baai met een zandstrand en daar hebben we de ochtend doorgebracht. Het was wel wat fris, maar uit de wind wel te doen. Toen we terugkwamen van het strand, bleek de camping praktisch leeg. Alle mensen die een lang weekend hadden gevierd waren weer weg en wij hadden het rijk voor ons alleen! Na de lunch wilden we boodschappen gaan doen, en kwamen er achter dat er op het hele schiereiland geen supermarkt te vinden is. Wel een general store, maar die verkopen alleen het hoognodige tegen driedubbele prijzen. De dichtstbijzijnde supermarkt was 70 km verderop.... we zijn er toch naartoe gereden en hebben gelijk voor de rest van de dagen boodschappen in huis gehaald. 's Avonds weer lekker zitten barbecuen bij het kampvuur, wat een feest. Puck wilde heel graag opblijven om ook alle dieren te zien. We hadden gezegd, dat als ze in de auto van of naar de supermarkt zou slapen, ze op mocht blijven. De hele terugweg heeft ze heel hard zitten doen alsof ze sliep, best een prestatie om dat ruim een uur lang vol te houden! Dus vooruit, ze mocht opblijven. Lotte wilde niet opblijven, die hoefde niet zo nodig al die beesten te zien. Puck vond het helemaal spannend zo met ons in het donker bij het kampvuur en zat met glimoogjes om zich heen te kijken. Ze heeft 14 wallabies geteld! En ook de wilde katten - ferals heten ze, die zijn hier overigens een enorme plaag want ze doden broedende vogels - lieten zich weer zien en de potoroes kwamen bijna aan onze voeten snuffelen. Puck kreeg er geen genoeg van, voelde zich helemaal groot en stoer! Toen ze uiteindelijk om half tien naar bed ging, lag Lotte al heerlijk te slapen.
15 februari 2012
Het is leuk, al die dieren rondom je tent 's avonds en 's nachts, maar wat minder leuk is dat ze dus ook rondom de tent plassen en poepen. Die pieslucht is niet te harden! Gelukkig ontbijten we in de campingkeuken en steken we bij het avondeten het kampvuur aan en overheerst dan de rooklucht...
Vandaag hebben we iets heel erg leuks gedaan, we zijn met een soort enorme speedboot op een drie uur durende wilderness cruise geweest. Zo gaaf! De kust hier is ontzettend mooi, met enorme hoge woeste kliffen en rotspartijen. Het schijnen de hoogste kliffen te zijn die je in Australië kunt vinden, sommige zijn zelfs 300 meter hoog. Met de boot kwamen we er vlak onder, zo prachtig. Ook waren er een hoop grotten waar we met de boot ingingen. Helaas konden we niet alle grotten in, normaliter varen ze ook door een grot en komen dan een stuk verder er weer uit. Maar vandaag was de zee erg ruw en was het te gevaarlijk om dit te doen. Ook aan dieren hebben we genoeg gezien vanuit de boot, heel veel zeehonden, albatrossen, Jan van Genten en zelfs een pinguïn. Helaas geen dolfijnen, die we hoopten te zien. De zee was te ruw om ze goed te kunnen spotten in de verte. De bemanning van de boot bestond uit twee erg enthousiaste jongens die alles wisten over de omgeving en heel behulpzaam waren. Ze kwamen constant vragen of het goed ging en of we het niet te koud hadden want dan hadden ze nog wel wat mutsen. Ze wisten allebei ook heel veel te vertellen over de omgeving en de vogels op het water. Wij zaten helemaal vooraan in de boot, wat betekende dat we soms echt gelanceerd werden bij hoge golven. Super natuurlijk! Lotte had de lachers wel op haar hand. Ten eerste omdat ze in slaap viel... echt onbegrijpelijk op zo'n ruwe zee ging zij heerlijk zitten slapen. Van die heel erge golven werd ze wel wakker en dat vond ze zo leuk dat ze er bijna de slappe lach van kreeg. De mensen achter ons moesten zo lachen om haar, ze zat het echt uit te gieren van de pret. En het ging er echt super wild aan toe, een achtbaan was er niets bij! Het was maar goed dat we allemaal een pilletje tegen zeeziekte hadden genomen. Puck vond die hele hoge golven wel wat minder en vroeg op een gegeven moment angstig of die man achter het stuur wel wist wat hij deed. Het was echt een geweldige boottocht, deze kunnen ze ons niet meer afnemen!
Puck en Lotte waren voor het eten in de speeltuin aan het spelen, en werden aangesproken door een Nederlandse vrouw. Zij vroeg of wij op vakantie waren in Australië. Puck zei ‘en weet je wat Lotte zei?? Yes! Terwijl die mevrouw gewoon Nederlands praatte tegen ons!'.
Dat is dan wel grappig, Lotte is zo gewend dat ze in het Engels aangesproken wordt, dat ze dan maar standaard in het Engels antwoord geeft! Ze zegt tegenwoordig ook keurig ‘thank you' en ‘bye bye'.
16 februari 2012
Weer tijd om op te breken. Toen we wakker werden zag het er erg dreigend uit en we hebben daarom eerst te tent opgeruimd en zijn toen gaan ontbijten in de keuken. En bleek een goed plan te zijn, want net toen we de zak van de tent dichtritsten, begon het te regenen.
We zijn vandaag naar het Port Arthur Historic Site gegaan, een enorm openlucht museum die de geschiedenis van Port Arthur en de gevangenis vertelt. De meiden vonden er geen klap aan, maar ja soms moet je ook wel eens iets doen wat pappa en mamma leuk vinden. De hele site bestaat eigenlijk uit de gevangenis en alle huizen en kerken erom heen. Sommige huizen kon je ook van binnen bekijken, helemaal leuk daar ben ik dol op! Dat vonden Puck en Lotte ook wel leuk trouwens, één huisje was ook nog helemaal ingericht zoals het er rond 1840 uit zag, ze vonden het prachtig. In het bezoekerscentrum kon je de verhalen van de gevangen horen. Nou, ze werden al voor het stelen van een zakdoek vanuit Engeland naar Tasmanië verscheept. Het leven in Port Arthur was zwaar dat bleek wel uit alle verhalen.
Na het museum zijn we naar onze volgende stek gereden, een camping in het dorpje Snug, ongeveer 30 kilometer ten zuiden van Hobart. Een mooie camping direct aan het water. De keuken is nog erg jaren vijftig, met een afzichtelijk bankstel en een stenen aanrechtblad. Maar wel erg gezellig, hij is zeshoekig en in het midden staan twee barbecues. Een prima plek om te bivakkeren mocht het een keer regenen.
17 februari 2012
Hè bah, regen. En een graad of tien kouder dan gisteren, meer dan 17 graden halen we niet vandaag. Het lijkt Nederland wel! De ene dag is het bloedheet, de andere dag kunnen de vesten weer uit de tas. Nou, dan komt die gezellige keuken gelijk van pas...
De meiden vinden het heerlijk, een dag hangen en niets doen. Ze vragen ongeveer om het kwartier met een angstig gezicht of we nog van plan zijn om iets te gaan doen vandaag. Eigenlijk waren we dat wel van plan, maar de klok tikt door en dan is het ineens te laat om nog iets te gaan ondernemen. Het is ook nog niet droog geworden dus ach we pakken maar weer een relax dag, ook lekker. We vermaken ons met plak tattoos, kleurboeken en spelletjes. De meiden hebben ook nog een poosje gedanst op de muziek van de mp4 speler van Puck (werden ze weer lekker warm van!), Lotte was helemaal enthousiast, iedereen die de keuken binnen kwam moest gelijk lachen. Kijk, dan is het rotweer en dan krijgt Lotte de mensen toch aan het lachen! Het was ook wel heel erg schattig, twee van die hoogblonde dansende meisjes die door de keuken dwarrelden.
18 februari 2012
Hmm. Het regent nog steeds (of weer), daar zitten we natuurlijk niet op te wachten. Het is vandaag zaterdag en ik had gelezen dat er dan een leuke markt is in Hobart, de Salamanca Market. En daar wil ik heel graag naar toe! Begin een beetje ontwenningsverschijnselen te krijgen, ik heb al een half jaar niet meer gewinkeld! (nou ja de keren met twee zeurende kinderen en een stuurse man niet meegeteld...ik mis mijn winkelmaatje!) Het is koud ook, we zitten te rillen bij het ontbijt. Puck en ik besluiten maar een lekkere hete douche te nemen om op te warmen en als we klaar zijn blijkt het droog te zijn geworden. Leuk trouwens, met je dochter douchen, het commentaar wat je dan krijgt! ‘Mam, je moet echt naar de kapper om je haar te laten verven hoor, ik zie allemaal zwart door het blond.' Bedankt dochter! Nee hoor, het was reuze gezellig, dat getut samen en Puck genoot er ook enorm van. Even alleen aandacht is ook wel eens fijn.
Tijdens het ontbijt hebben we nog vreselijk gelachen, buiten kwam er een oudere mevrouw voorbij in een ochtendjas en met een doorzichtige emmer vol plas! Nou is het niet zo raar om een plasemmer te hebben voor 's nachts, maar gebruik dan geen doorzichtige! Het was echt geen gezicht!
We zijn gewoon naar Hobart gegaan en gelukkig bleef het droog en is de markt inderdaad super leuk. Het is een beetje een hippie achtige alternatieve markt met heel veel natuurproducten en zelfgemaakte artikelen zoals tassen, sjaals en kleding (vooral veel rokken). Maar ook veel etenswaren en souvenirs. Heel gezellig en ik heb een hoop inspiratie opgedaan. Als we weer terug zijn ga ik ook tassen maken! En van die leuke rokken, en van die grappige knuffels, en...
En wat komen we ook tegen op de markt? Een oliebollenkraam! Niet in het Engels vertaald, maar gewoon met grote letters Oliebollen staat er op de kraam. Die moeten we natuurlijk proberen! De eigenaars zijn niet Nederlands, maar gewoon Aussie's. Ze hebben de kraam wel overgenomen van Nederlanders en gebruiken nog steeds hun oliebollenrecept. En we moeten zeggen, ze smaken prima. Ze zijn wel ietwat flauw, er is waarschijnlijk geen snufje zout door het beslag gegaan. Maar wij smullen ervan. De meisjes niet, Puck lust geen rozijnen en Lotte besluit zonder te proeven dat ze het niet lust. Dus hebben wij er lekker ieder twee!
Na de markt nog even door de stad gelopen en toen via Kingston voor boodschappen weer terug naar de camping. Onderweg zien we een heel grappige camper rijden, wit met allemaal landen erop geplakt. Als we aan het koken zijn, komt die camper de camping oprijden en zien we dat die een Zwitsers nummerbord heeft. We zien nu ook dat die landenstickers een route zijn, ze zijn met elkaar verbonden met of een boot of een plaatje van een camper. Ik ben erg nieuwsgierig geworden en loop er maar even naartoe. Het zijn inderdaad Zwitsers, die al 18 maanden op reis zijn met hun twee kinderen van elf en twaalf (http://www.idrivemydream.net/ is hun website, is wel franstalig!). Ze zijn over land via Turkije naar Oman gereden en hebben daar een boot genomen naar India. Na Azië zijn ze ook naar Nieuw Zeeland gegaan en hebben daar net als wij twee maanden rondgereisd. En nu dus ook Australië. Daarna nog Zuid Amerika en ik geloof ook nog Canada en Alaska, of die laatste twee landen hadden ze al gehad. Gaaf hoor! Zij zijn van plan om in december weer terug naar huis te gaan. Het is zo leuk om mensen te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Deze mensen hebben wel wat moeite met het lesgeven van de kinderen. In Zwitserland is het geen probleem om je kinderen voor zo'n lange tijd van school te halen, maar er bestaat niet zoiets als de Wereldschool. Zij hebben dus wel een stapel boeken meegekregen van school maar weten soms echt niet wat ze ermee aanmoeten. Toen wij vertelden over het Nederlandse gedoe met leerplichtambtenaren waren ze helemaal verbaasd. Maar dat is eigenlijk iedereen die we onderweg spreken, er is geen land waar ze zo moeilijk doen als Nederland. Op de vorige camping stond ik met een Australische vrouw te praten en op een gegeven kwam haar dochter van een jaar of negen erbij staan. Ik vroeg of zij niet naar school moest en toen keek ze me heel verbaasd aan. Ja, eigenlijk wel maar nu zijn ze op vakantie! Ik zei moet je daar dan geen toestemming voor vragen en toen was ze nog verbaasder. Hoezo toestemming, we hebben toch gezegd dat we een week weg zijn? In Nieuw Zeeland werkte het ook zo, waarom zou je toestemming vragen, je meld gewoon even dat de kinderen er een poosje niet zijn en that's it. Ik zei dat ze er op de scholen waarschijnlijk ook niet moeilijk over doen, maar dat die wel gecontroleerd worden door de leerplicht dus als er bij controle blijkt dat er een paar kinderen niet zijn, dan hebben zowel de scholen als de ouders een probleem. Onbegrijpelijk vinden ze dat hier. Die leerplicht wet in Nederland moet echt eens een keer aangepast worden!
Bij de Zwitsers stond ook nog een Oostenrijks stel. Allebei ook in het onderwijs en een schooljaar onbetaald verlof gekregen. Alleen reizen zij maar een maand of vier en de rest van de tijd gaan ze thuis doorbrengen.
19 februari 2011
Lotte werd vanmorgen wakker, hoorde de regen op het tentdoek en zei ‘het is hotweer!', die ‘r' spreekt ze nog steeds niet uit maar het kwam echt uit haar tenen en we moesten erg lachen om haar. Maar, ze had gelijk, wéér regen! De derde dag op rij, zo bar hebben we het in Nieuw Zeeland niet eens gehad. De temperatuur is wel omhoog gegaan dus koud is het niet. Na het ontbijt kwam onze overbuurvrouw naar me toelopen, ze wilde even zeggen dat ze vond dat wij zúlke lieve kinderen hebben! Nou dat is altijd leuk om te horen. Ik heb een poosje met haar staan praten (nou ja, zij praatte en als ik geluk had dan kon ik er ook nog wat tussendoor gooien). Zij en haar man hebben drie jaar geleden ook huis en haard verkocht en wonen sindsdien in hun caravan en reizen heel Australië door. Dat doen veel oudere mensen hier! Om nog een beetje inkomen te hebben, heeft deze mevrouw zich op het scrappen gestort. Ze lid van een organisatie en geeft een soort van Tupperwareparty's, maar dan op het gebied van scrappen. Op elke camping waar ze komen, vraagt ze of ze een demo mag geven in de keuken. Meestal mag dat en op die manier kan ze haar spulletjes aan de man brengen. Slim!
Ondanks de regen zijn we vandaag wel op pad gegaan, naar Bruny Island. Een klein eiland hier vlak voor de kust. Er wonen maar 600 mensen en verder is het ongerepte natuur. Wat wij helaas niet wisten, is dat de meeste wegen op het eiland geen asfalt hebben. Niet heel handig met een 2WD auto, en zeker niet als het regent. Gelukkig regende het niet de hele dag, we hebben nog wel een uitzichtpunt beklommen (281 traptreden!) bij een mooi strand. Daar komen 's avonds ook weer pinguïns aan wal en we hebben de sporen kunnen zien in het zand. Ook zagen we een baby pinguïn in een holletje naar buiten turen. We hebben ook nog buiten kunnen lunchen en toen begon het helaas weer te regenen. Hans heeft nog een poosje staan vissen, terwijl wij ons de auto vermaakten met de Ipad. Ik heb met Puck een potje Yatzee gedaan (leuke app!). Op een gegeven moment vroeg Lotte ‘zijn jullie al bijna klaar met saté, ik wil ook een spelletje doen met mamma!'. Dus met Lotte nog even een potje memorie gedaan en toen kwam Hans weer want het regende toch wel heel erg hard. Dus we zijn maar weer terug naar de ferry gereden om naar de camping te gaan. Waar het droog was en zelfs een zonnetje door de wolken kwam!
Nog even geduld...
5 - 11 februari
5 februari 2012
Nadat we gisteren afscheid hadden genomen van Tammy en Ryan, zijn we naar een camping gereden in Melbourne. Ik had voor een nacht een cabin geboekt op deze camping. De cabin bleek een schattige stacaravan te zijn, met een twee persoonsbed en twee stapelbedden in een ruimte apart. Er zat geen badkamer of toilet in, maar daar stonden we praktisch tegenaan dus dat was geen probleem.
Vanmorgen moesten we al vroeg op, om zes uur ging de wekker af. Het was zelfs nog donker! De meisjes waren niet wakker te krijgen, die gingen gisteren heel laat slapen omdat het erg warm was. Uiteindelijk heb ik ze toch wakker gekregen en hebben ze half slapend een bakje cornflakes zitten eten. Om zeven uur vertrokken we richting de ferry. Deze zou om negen uur vertrekken en we moesten uiterlijk een uur van te voren aanwezig zijn. Het was maar goed dat we vroeg waren, want er stond een enorme file om de boot op te komen. Het duurde en duurde maar, wat bleek iedereen moest gecontroleerd worden. Ze keken onder de motorkap van de auto en onze gastank moesten we inleveren. Die ging in een apart ruim op de boot. Ook werd onze koelbox opengemaakt en wilden ze de (lege) jerrycan zien. Dit alles omdat ze doodsbang zijn dat er ziekten worden overgebracht. De boot vetrok uiteindelijk met bijna een uur vertraging. Niet fijn! De overtocht zelf duurde tien uur en dat ging heel vlot. De meisjes hebben zich prima vermaakt met speelgoed, ds en de animatieclub aan boord. Ze werden geschminkt en later op de middag konden ze buttons maken. Om kwart voor zeven 's avonds kwamen we dan aan in Tasmanië. Wij hadden een camping gereserveerd in Launceston, een uur rijden vanaf de ferry. We dachten als die boot om zes uur aankomt, dan zijn we voor achten wel op de camping. WRONG... Eer dat we van de boot af waren, waren we al een uur verder. En toen stonden we wéér in de file, dit keer voor de Quarantine controle in Tasmanië. Dus weer koelbox open en vragen beantwoorden. We reden dus pas over half negen weg van de kade, Lotte was inmiddels al in slaap gevallen en Puck zat er tegenaan. Gelukkig hadden we een camping gereserveerd want anders had het nog lastig geweest om een slaapplaats te vinden. In het donker en in de regen en kou kwamen we aan op de camping, waar we dus nog de tent moesten opzetten. Ook hadden we nog niet gegeten dus de stemming zat er goed in...
Terwijl wij de tent opzetten, sliepen de meisjes lekker door in de auto. Die hebben we zo al slapend en smerig vanuit de auto hun bed ingedragen. Gezichten nog onder de schmink en pikzwarte voeten van de boot, echt heel erg. Maar ja, om ze nu wakker te maken om te douchen dat leek ons ook geen goed idee, dan waren ze gelijk klaarwakker. Uiteraard was er op dit tijdstip geen eten meer te krijgen, dus we moesten het doen met een paar boterhammen met pasta (aaaaaach zielig hè). Ik was er helemaal klaar mee, had het koud en honger en ben ook maar gewoon zo mijn bed ingedoken!
6 februari 2012
O wat fijn, een zonnetje toen we wakker werden. Lotte kwam bij ons liggen en zei ‘mijn buik heeft honger en is aan het knorren, dat komt omdat ik geen avondeten heb gehad van jullie'. Arm kind! We waren allemaal uitgehongerd en Hans is eieren, spek en brood gaan halen voor een stevig ontbijt, terwijl wij lekker lang gedoucht hebben. De schmink was goed in de huidjes getrokken en ik heb flink moeten boenen om het eraf te krijgen. Het ontbijt smaakte goed! Ik was inmiddels alle ellende van de dag ervoor wel weer vergeten en na het ontbijt zijn we pad gegaan om de omgeving te verkennen. Bij de VVV in Launceston hebben we informatie gehaald en na de lunch hebben we een toeristische wijnroute gereden door de Tamar Valley. Een mooie route door slaperige dorpjes. Puck en Lotte zaten er wel een beetje doorheen na de lange reis van gisteren, ondanks dat ze tot half negen geslapen hadden. Terug op de camping hebben ze lekker op bed een filmpje liggen kijken. We hadden geen zin om weer op pad te gaan voor boodschappen en hebben bij de snackbar op de camping een gegrilde kip en patat gehaald. Heerlijk. Die grillkippen zijn hier altijd zo lekker sappig, heel anders dan thuis. Volgens Hans komt dat doordat ze gevuld worden, geen idee waarmee. We eten die vulling ook nooit op, maar het brengt wel smaak aan de kip! Na het eten nog een spelletje gedaan aan de keukentafel en toen lekker naar bed.
7 februari 2012
De meiden sliepen weer lekker uit vanmorgen, pas tegen achten kwam er leven in. Lotte was al wel vroeg in de ochtend bij ons gekropen omdat ze het koud had, maar die legde haar ijsvoeten tegen me aan en snurkte gelijk weer verder. Wederom een zonnetje vandaag, wel was alles in de tent nat door de condens. Zelfs onze haren en dekbedden! Het koelt hier 's avonds flink af, voor mij is het net aan in de tent en duurt het 's ochtends wel even eer ik weer op temperatuur (en in een goed humeur...) ben.
We zijn vandaag naar de Cataract Kloof gereden, een prachtig natuurgebied vlak buiten Launceston. De kloof slingert haast door de stad. Je kunt er met een skiliftje de kloof oversteken, wat we dan ook gedaan hebben. Aan de overkant stapten we uit en zagen direct een echidna rondscharrelen, een soort van egel die alleen in Tasmanië voorkomt. Een heel erg schattig beestje dat je niet snel tegen komt in het wild. Maar wij wel! Hij leek zich totaal niet bewust van ons en scharrelde lekker rond op zoek naar eten. Ik heb hem zelfs nog aangeraakt, even voelen hoe scherp zijn stekels waren. Nou, die zijn behoorlijk scherp! Ze lijken wel een beetje op de uiteinden van breinaalden, met een hele scherpe punt. Toen we verder liepen kwamen we ook nog een paar wallaby;s en pauwen tegen. We zijn omhoog geklommen naar een uitzichtpunt boven op de berg, een pittige klim over rotsen. Het uitzicht was wel aardig, maar werd belemmerd door een aantal grote bomen! Eenmaal weer beneden hebben we boterhammen zitten eten op een bankje in de zon. Een pauw kwam nieuwsgierig kijken en bedelen om brood. Hans vond het maar niets en Puck zei op een gegeven moment ‘nou ik geloof dat pappa niet zo van de dieren is, hè mam'. Die pauw at ondertussen al uit mijn hand en werd iets te opdringerig dus ik heb hem maar weggestuurd. Toen we weer verder wandelden, kwamen we onze buren van de camping tegen. We hebben een poosje staan kletsen en zij wilden ons graag hun foto's laten zien van hun trip naar Ayers Rock Dus terug op de camping bij de buren op visite geweest en prachtige foto's gezien. Dit zijn ook wel weer bijzondere mensen, gepensioneerd en twee jaar geleden hebben ze hun huis verkocht, een grote en stoere grote caravan gekocht en sindsdien reizen ze rond door eigen land. Zo nu en dan gaan ze weer even terug naar de plaats waar ze vandaan komen en logeren een paar weken bij hun kinderen, om daarna weer voor maanden op reis te gaan. Dat gaan wij ook doen! Puck vindt het wel prima als we bij haar komen logeren dus dat is fijn. Lotte moet er nog even over nadenken, want die wil dan eigenlijk met ons mee op reis.
8 februari 2012
Vanmorgen eerst school gedaan in de keuken, in de tent was het te koud en vochtig. We hadden een hoop aanspraak en Puck werd wel tot drie keer een ‘good girl' genoemd!
Na school zijn we naar de Launceston Wetlands gereden, een natuurgebied net buiten de stad. Bij het bezoekerscentrum stonden allerlei opgezette dieren, vooral Lotte vond die reuze interessant. De man die ons hielp zei dat de Wetlands wel een beetje op Nederland lijkt en daar had hij helemaal gelijk in. We waanden ons zo in Rockanje! Tegenover de Rondeweibos ligt een natuurgebied wat veel weg heeft van deze Wetlands. Alleen zie je hier wel wat andere flora en fauna. Zeker qua vogels. Ook stonden er waarschuwingsborden dat er coppersnakes kunnen zitten. We zijn er geen tegen gekomen gelukkig! Het was een prachtige wandeling en de meiden hebben de hele weg honderduit gekletst. Puck vooral over haar verjaardag (4 mei!), want ze heeft al een verlanglijstje. Dat komt door school, de spellinglessen gaan bij dit thema over feest en jarig zijn en ze moest deze week een verlanglijstje schrijven. Na ons bezoek aan Tammy en Ryan heeft ze het over niets anders dan een poesje. Die vraagt ze aan mij, want ‘als ik hem aan pappa vraag weet ik zeker dat ik hem niet krijg'. Wat zij nog niet weet, is dat Hans het wel o.k. vindt. Het is wel goed voor haar om iets te hebben om voor te zorgen. En aangezien we een bijkeuken hebben, kan het beestje daar bivakkeren als we niet thuis zijn en worden de meubelen niet gesloopt...Lotte krijgt ook dieren trouwens, die wil heel graag twee vissen. Goeie combi een poes en vissen! Puck laten we nog maar even lekker dromen over het wel of niet krijgen van een poesje, het duurt nog tweeënhalve maand eer ze jarig is!
Na de wandeling hebben we op het parkeerterrein gegeten en zijn toen doorgereden naar Low End, een piepklein dorpje aan de noordkust. We konden de auto bij de vuurtoren parkeren en vanaf daar had je een mooi zicht over de oceaan. Er stond een heel schattig huis te huur bij de vuurtoren, ik heb even aan alle kanten naar binnen staan gluren (vonden de meiden maar niks!) en was op slag verliefd! Helaas wilde de rest van de familie hier niet 3 weken gaan wonen...Vanaf de vuurtoren kon je naar beneden lopen waar allemaal rotsen in zee uitliepen. Puck en Lotte hebben heerlijk rondgescharreld op zoek naar schelpen en kleine zeediertjes. Ook hebben een ‘friendly people came here' toren gebouwd. Helaas heeft Lotte hem weer kapot gemaakt, want één van de gebruikte stenen was hartvormig en die wilde ze hebben! De meiden vonden het helemaal leuk daar op die rotsen en wilden niet mee terug naar de camping. Maar er kwam een heel donkere lucht aan dus we zijn toch maar wel vertrokken. Eenmaal op de camping begon het inderdaad te regenen en zijn we maar in de keuken gaan zitten.
9 februari 2012
Alles was weer vochtig en klam vanmorgen. Gelukkig kwam wel de zon door, want we moesten de tent weer opbreken. We hebben hem zo goed mogelijk droog gemaakt en toen maar ingepakt. We zijn naar de kust gereden, naar het plaatsje Bicheno. Een echt vissersdorp waar 700 mensen wonen. In de zomer kan dat aantal oplopen tot 3000, maar nu is het er heel stil. We staan op een simpele camping, zonder keuken dus hopelijk blijft het droog! Nadat alles weer stond zijn we naar het strand gelopen, geen zandstrand maar allemaal rotsen en rotsplateaus. Hier schijnen 's avonds pinguïns aan wal te komen. Er is ook weer een plek waar je op de tribune kunt zitten en moet betalen om ze te zien, maar volgens de campingeigenaar (‘jullie hebben het niet van mij') komen ze hier ook gewoon aan wal! Het strand was wederom een walhalla voor de dames, die kregen geen genoeg van het geklauter en zoeken naar schelpjes en krabben. En ook voor Hans was het een succes: DE EERSTE VIS IS GEVANGEN!! Een hele mooie, rood met scherpe tandjes. Voor alle dierenvrienden onder ons: de vis is weer vrijgelaten in zee!
's Avonds lekker uit eten geweest bij de enige tent die het dorp rijk is (nou ja, bijna dan). De meiden pizza en wij hebben een enorme sea food platter weg zitten werken. Het was hard werken, maar het is ons gelukt! Na het eten weer naar het strand gelopen om te wachten op de pinguïns. Die lieten lang op zich wachten, Lotte en ik waren het op een gegeven moment wel zat en zijn terug naar de tent gelopen. Op de terugweg kwamen we langs een holletje waar we eerder die middag al een babypinguïn dachten gespot te hebben. Dit keer lag de baby naar buiten te kijken en konden we hem heel goed zien! Heel schattig. Terwijl Lotte en ik naar bed zijn gegaan, zijn Hans en Puck nog blijven wachten op eventuele pinguïns. Die maar niet wilden komen... Dus ook zij wilden teruglopen en toen kwamen ze en man tegen die vroeg of ze nog pinguïns gezien hadden. Op het ontkennende antwoord wist de man er wel twee te zitten! Dus Hans en Puck hebben er twee gezien, een blauwe en een bruine. Puck was helemaal enthousiast toen ze - in het donker en erg laat - terugkwamen. Lotte sliep al en gelukkig was Puck ook zo weg.
10 februari 2012
Het eerste wat Puck zei toen ze vanmorgen haar ogen open deed was ‘mam, we hebben gisteren twee pinguïns gezien!'. Het feit dat ze in het donker nog over de rotsen terug moesten klimmen had ook wel veel indruk gemaakt, ze was er nog helemaal vol van.
Er is geen condens aan de kust, dus het voelde een stuk minder koud aan vanmorgen. Ik was speciaal gaan slapen met mijn vest ónder de dekens, want een vochtig vest aantrekken als je al koud wakker bent geworden is niet fijn! Maar het was niet nodig, dat is dan wel weer fijn. De weersvoorspellingen zijn niet best, de komende dagen alleen maar regenwolkjes en 50 tot 70% kans op regen. In het gebied rond Cradle Mountain is het slechts 13 graden, en 's nachts rond de vijf... hier ik ga onder geen beding in de tent slapen!
Het is zwaar bewolkt maar wel droog dus we zien wel hoe het loopt vandaag. Na school zijn we naar het Freycinet National Park gereden, een schiereiland hier een half uurtje verderop. Het hele schiereiland is National Park en prachtig. We hebben twee korte wandelingen gemaakt, eentje naar een uitkijkpunt over een baai en de andere liep naar een klein strandje in een andere baai. Tijdens deze wandeling begon Lotte ineens te gillen en te springen. Zat er een enorme zwarte mier - een bull ant worden die hier genoemd - op haar voet en die bijten heel erg gemeen. Gelukkig hadden we ‘het spul van Lha' bij ons, een soort van tijgerbalsem zalfje wat ze in Thailand op rode merenbeten en muggenbulten smeren. Nou maakt het niet echt uit wat je erop smeert, áls je er maar wat opsmeert, dat werkt altijd. Lotte wilde bij Hans op zijn nek, was helemaal panisch geworden van die mieren. Maar dat was geen doen, het pad was heel erg steil en vol rotsblokken dus levensgevaarlijk met iemand op je nek. Gelukkig liep ze toen al sniffend wel gewoon door. Niet meer voorop met haar ‘TomTom' (een grote steen) om de weg te wijzen, maar dichtbij mamma. Op het strandje hebben we haar voetje eens goed bekeken en inderdaad zaten er een aantal beten. Lotte heeft altijd pech!
Het strandje was heel mooi, met een kiezelstrandje en mooie rotsen. Eén rots was hol van binnen, en daar moest in geklommen worden natuurlijk! De klim naar terug naar boven was weer een pittige, Puck was boos ‘waarom moeten we altijd op de terugweg klimmen??'. We waren - ook weer heel handig - de wandelschoenen van de dames vergeten, dus die liepen op teenslippers. Niet slim! Eenmaal boven zijn we doorgereden naar een volgende wandeling, naar Wineglass Bay, het mooiste uitzichtpunt van het eiland. Niemand weet waar de naam vandaan komt, als je goed kijkt heeft de baai wel wat weg van een wijnglas, maar het zou ook kunnen dat ze het zo genoemd hebben naar het kristalheldere water. Deze wandeling hebben we alleen laten zitten, er stonden borden aan het begin met waarschuwingen dat het een zeer pittige wandeling is, met veel klimmen en steile stukken. Ook is het verboden om het met teenslippers te doen, veel te glad. Dit bord hadden de meisjes al gelijk gezien en die waren het er unaniem over eens dat ze deze wandeling dus niet gingen doen! Morgen maar terug mét goede wandelschoenen! 's Avonds weer bij dezelfde tent gegeten als gisteren. Dit keer waren we de enigen en kwam de eigenaar even een praatje maken. Van zijn vrouw kregen de meisjes een zakje snoep, heel aardig! De man vroeg aan Puck hoe ze heette en ze gaf keurig antwoord, alleen kon hij het niet uitspreken en moesten we haar naam spellen. We hebben het wel droog gehouden vandaag! Pas toen we naar bed gingen, begon het te regenen en vannacht is er wel aardig wat gevallen. Beter dan overdag!
11 februari 2012
Vanmorgen in en om de tent gerelaxed. Hans is weer gaan hardlopen (was een tijdje gestopt vanwege pijn in zijn rug) en ik heb voor Puck een paar e-boeken gekocht. Zoals het er nu naar uit ziet, zijn we half april klaar met de lesstof. Om dan helemaal niets meer te doen tot eind juni lijkt me niet goed, dus ik ben op zoek naar leesboekjes voor op de ipad of e-reader. Is niet makkelijk! We hebben al twee apps gevonden en ik vond ook een website met e-books voor kinderen, waar ik vier boekjes voor 6-8 jarigen heb gekocht. Mochten er nog mensen tips of - nog beter - boekjes hebben, we houden ons aanbevolen! We zoeken AVI niveau E3-M4.
Na de lunch zijn we weer naar het Freycinet National Park gereden, voor de wandeling die we gisteren niet gedaan hadden. Net voor vertrek struikelde Puck en ontvelde nog even haar kleine teentje. Een klein drama natuurlijk want nu kon ze haar wandelschoenen niet aan. We zijn toch op weg gegaan en hoopten dat ze bij aankomst wel bij getrokken zou zijn. Niet dus, mevrouw vertikte het om haar schoen aan te trekken. Nou ik geloof ik ook wel dat het zeer deed hoor, dat hele teentje was bloederig en het vel hing er los naast. Dus toen maar een compromis, aan één voet een wandelschoen en aan de andere haar teenslipper! Snoepje erop en gaan! De wandeling was vreselijk!! De zwaarste die we tot nu toe gedaan hebben, alleen maar klimmen en traptreden. Eenmaal boven was het uitzicht het meer dan waard gelukkig. Lotte had het minst last van het klimmen en liep constant vooraan. Maar ook bij haar stond het zweet op haar gezichtje! Aangezien we de hele heenweg moesten klimmen, was de terugweg een makkie. Alleen ging het toen regenen, dus lekker nat kwamen we weer bij de auto aan. Lotte had haar haren nat laten regenen en zag er echt uit als een verzopen katje. Gelukkig was het op de camping wel droog en konden we alle vesten en broeken aan de waslijn hangen.'s Avonds nog een keer uit eten geweest, we zijn nog nooit zo vaak uit eten geweest! Volgens mij hebben we in Nieuw Zeeland de drie keer niet eens gehaald! De volgende camping heeft wel een keuken dus dan is het weer gedaan met de pret. We hebben ook wel een gas kookstelletje hoor dus als we echt willen kunnen we natuurlijk best koken. Maar binnen in een warm restaurant is toch fijner dan buiten kleumend aantobben!