Ons laatste verslag uit Fiji, vanavond vliegen we naar L.A. Hopelijk kan ik volgende week de foto's op de website zetten!

2 en 3 juni 2012 - Bounty Island

Tja, wat moet ik er nog aan toevoegen... het is gewoon helemaal goed hier en we doen eigenlijk niets. Ik ben natuurlijk nog wel jarig op 3 juni en krijg mooie kadootjes: twee kettingen, een houten beeldje en een mooi kunstwerkje van twee schildpadden. Als ik na het ontbijt met boek op het strand lig, komen de meisjes me halen want ze hebben nóg twee verrassingen! Ze hebben ons hutje helemaal opgeruimd (niet echt nodig want dat komt de schoonmaakster iedere dag doen) en een dansje voor me bedacht! 's Middags zeg ik ‘Goh waar blijft die visite toch??', zegt Lotte ‘Echt? Wie komen er??'. Lotte vindt het maar een saaie verjaardag, zonder taart en visite!

4 juni 2012

Vandaag nemen we afscheid van het heerlijke Bounty Island en gaan naar Mana Iskand. Puck en Lotte krijgen een dikke knuffel van het personeel en dan gaan we op de boot richting Mana. We hebben hier een bure in een backpackers resort geboekt, en we zijn erg benieuwd hoe het hier zal zijn.

Onze boot stopt vlak voor het resort dus dat is lekker. Het resort is gebouwd in een dorpje en eigenlijk zie je niet wat nou bij het resort hoort, en wat het dorpje is. Als we naar onze bure gebracht worden denk ik even ‘waar zijn we in hemelsnaam terecht gekomen...we lopen tussen de hutjes van dorpsbewoners door, langs een school en kerk en steken een groot veld over (het dorpsplein). Het huisje blijkt superschattig, met een rieten dak, het lijkt wel het huisje van Hans en Grietje. Er staan twee stapelbedden in, eentje met onder een tweepersoonsbed. Ook staan er nog een eenpersoonsbed, een tafel en twee stoelen. Het huisje staat naast de school en de kerk en om er te komen steek je het dorpsplein over waar een volleybal net hangt. Heel vreemd! Ook hier zitten drie maaltijden per dag inbegrepen in de prijs en we kunnen gelijk aanschuiven voor de lunch. Ze werken hier niet met een buffet, maar je krijgt gewoon een bord eten. Er staat fried rice op het menu en die smaakt prima. Helaas doen ze hier niet aan afternoon tea, dus geen thee en koekjes rond een uur of vier! We brengen de rest van de middag door op het strand. Als we terugkomen in onze bure blijkt dat er geen warm water is ... dat is wel even schrikken maar ja het is niet anders dus we gaan onder een koude douche. Ik moet zeggen dat het best meevalt als je er eenmaal aan gewend bent, maar haren wassen met koud water is toch echt niet fijn!

5 - 10 juni - Mana Island

Ook hier is het weer genieten. Het is wel heel anders dan Bounty Island, maar het heeft ook wel zijn charme zo midden tussen de lokale bevolking. Iedereen roept ‘Bula!' naar ons en de sfeer in het resort / dorp is heel relaxed. Wij zijn natuurlijk wel beetje vreemde eenden in de bijt, met kinderen tussen al die jonge backpackers maar daar hebben we geen last van. En zij ook niet! En we zijn niet de enige ‘ouderen'.

Op onze tweede dag raken we aan de praat met een Engels echtpaar, ik denk dat ze half vijftig (zij), begin zestig zijn (hij), die net als wij in september zijn vertrokken en in augustus weer naar huis gaan. Zij hebben zeven maanden in Azië rondgereisd en daarna hebben ze ook Australië en Nieuw Zeeland gedaan. Het zijn erg leuke mensen, zij is ook lerares en hij heeft van alles gedaan. Hij was onder andere de producer van Pete Townsend en doet nog steeds veel producties samen met hem. Hij heeft veel mooie verhalen en het is erg gezellig om met deze mensen op te trekken. We besluiten om met elkaar een dag te gaan ‘island hoppen', één van de excursies die het resort aanbiedt. Helaas is het geen mooi weer als we op excursie gaan, het regent veel. Maar toch is het een leuke dag, we zien mooie eilanden en 's middags krijgen we de kans om te snorkelen rond een zandbank. Dave en Amanda gaan twee dagen eerder weg dan wij, zij gaan door naar Bounty Island. Het was erg leuk om ze te ontmoeten en wie weet komen we elkaar nog in Amerika tegen, waar zij ook naartoe gaan na Fiji. Of anders in Frankrijk, waar ze een huis hebben, of bij hen thuis in Cornwall waar we van harte welkom zijn...

Het resort waar we nu zitten is wel heel bijzonder. Er is op het eiland ook een luxe vijf sterren resort en dat wordt gerund door Japanners. Tussen dat resort en ons backpackersresort staat een hek en backpackers worden niet toegestaan op het terrein van het luxe resort! Het grappige is, dat er veel mensen van ‘de andere kant' naar het restaurant en de bar van ons resort komen. Omdat het eten heel goed en ook omdat het hier veel gezelliger is...

Maar andersom worden mensen echt van het terrein weggejaagd, wat een achterlijk iets is dat!

Het echtpaar dat het backpackersresort heeft opgezet, hebben dit voornamelijk gedaan om het geld wat hier omgezet wordt in Fiji te houden. Al het geld wat in het luxe resort wordt omgezet, gaat naar Japan namelijk.

Er lopen heel veel zwerfhonden rond in het dorp en op het strand, niet fijn voor Lotte! De honden doen helemaal niets en komen eigenlijk alleen maar gezellig bij je liggen, maar toch is Lotte er erg bang voor. Ook loopt er een schattige puppy, die erg speels is. En dat vindt Lotte helemáál niks! Hij springt tegen haar op en probeert er met haar slippers vandoor te gaan, niet leuk! Puck speelt veel met de puppy en is totaal niet bang, wat een verschil is dat toch tussen die twee. Eén van de honden is wel heel lief, lig je lekker op een strandbed te zonnen, krijg je ineens een natte neus tegen je arm: aaien graag!

Ons huisje is erg schattig, maar heeft wel een groot nadeel (buiten de drie stralen koud water die uit de totaal verkalkte douchekop komen): heel veel ongedierte. De eerste nacht worden we wakker van geritsel. Aangezien er 's nachts en overdag een paar uur geen stroom is, gaat Hans met zijn ipad als zaklamp kijken wat er is...muizen! De volgende ochtend blijkt dat ze in een tas zijn gekropen en daar een pakje noodles hebben open geknaagd. De rest van de nachten blijven de muizen erg aanwezig (of wij erg alert). De laatste nacht klimmen ze zelfs via het stapelbed naar Hans zijn tas, die daar hoog hangt omdat er koekjes inzitten... Als Hans een klap tegen de tas geeft, valt er een muis op de grond....ieeeeeuuw! Ik ben niet bang voor muizen, maar ze moeten niet te dichtbij komen! Hans zet de rugzak toch maar wat verder weg en tegen de ochtend begint het geritsel weer. Wij weer bewapend met ipad en ebook (voor licht) ernaartoe, maar geen muis te zien. Totdat Hans een duwtje tegen zijn rugzak geeft, er springt ineens muis uit een piepklein gaatje tevoorschijn! We krijgen er haast de slappe lach van, zo vroeg op de ochtend staan we daar in ons ondergoed te griezelen van kleine muisjes!

Maar muizen zijn niet de enige ongewenste gasten in ons huisje, er zitten ook gekko's, er komt weer een kakkerlak voorbij (aan die beesten ga ik echt nooit wennen, brrr) en allerhande insecten houden zich op in het rieten dak. Ik ben blij dat ik niet bovenin het stapelbed hoef te slapen...

10 - 11 juni 2012

We gaan weer terug naar het ‘platteland'. Het hoofdeiland noemen ze hier het vasteland, maar Puck heeft het heel consequent over het platteland, dus die hebben we er maar in gehouden...

De boottocht duurt lang, de zee is ruw en het bootje klein dus hij kan niet al te hard varen. Bij Bounty Island maken we nog een stop om mensen op te halen en daar zwaaien we nog even naar onze Engelse vrienden. Zij zeiden van de week dat ze onze meiden zo goed opgevoed vinden. Die opmerking krijgen we wel vaker en ik zei tegen Hans dat we ergens wel iets goed moeten doen als zoveel mensen dat tegen ons zeggen. Zegt Puck ‘Goed opgevoed? Nou, dat valt ook wel mee, je kunt Lotte's ribben tellen!'.

We zijn weer terug in het resort in Nadi. We kunnen genieten van een lange hete douche, wat een heerlijkheid is dat! En we kunnen weer even gratis op internet bij het pizzarestaurant, ook fijn. Op de eilanden was het erg duur en ook waren de verbindingen zwak.

We blijven hier twee nachtjes en dan stappen we op het vliegtuig naar Los Angeles. Leuk, gaan we nog ruim twee weken met een camper op pad! En daarna weer naar huis.... het is een raar idee maar we hebben er allemaal ook wel zin in. Vooral Lotte, die leeft erg toe naar huis. Puck vroeg zich van de week af waarom we eigenlijk niet twaalf maanden gingen reizen, want dat is precies een jaar. Ook vroeg ze ‘Als ik dan later ga backpacken, moet ik dan eerst uit huis of mag ik dan ook nog thuis wonen?'. Die heeft duidelijk reizigersbloed in zich! Over dat op zichzelf wonen, daar hadden we het van de week over. Puck en Lotte vinden het een heel interessant gegeven dat Hans en ik voordat we elkaar leerden kennen allebei nog in een eigen huis hebben gewoond, zonder vader en moeder. Lotte snapt daar niets van, waarom zou je in hemelsnaam zonder pappa en mamma willen wonen? Puck ziet er wel voordelen in, die gaat later wel op zichzelf wonen zei ze.

Wij dachten hier heerlijk te kunnen slapen, zonder ongedierte... worden we toch weer wakker van allerlei geluiden uit de badkamer. Ik dacht dat moet buiten zijn, dit huisje is goed dichtgemaakt hier kan echt niets binnenkomen. Toch? Als ik naar de badkamer loop, voel ik iets warms en harigs langs mijn voet schieten. Ik weet niet hoe snel ik weer in bed moet komen! Hans heeft niets gezien, dus waarschijnlijk is het mijn paranoia. We gaan maar weer slapen...om tegen de ochtend wéér wakker te worden van (knaag)geluiden. In de stoel naast mijn bed, waar ook de rugzak van Hans staat. Ik besluit om het te negeren en verder te slapen, gék word ik ervan! Het geritsel gaat ook nog verder op het tafeltje naast Lotte's bed, en Hans gaat nog wel een keertje kijken maar ziet niks. Als we wakker worden ontdekken we het bewijs van de aanwezigheid van muizen: er is een gat geknaagd in de rugzak van Hans! (nog geen halve meter naast mijn kant van het bed....).

Onze laatste dag in Fiji is een erg goede. Het is stralend weer en de meisjes vermaken zich de hele dag in het zwembad. Lotte verbaast ons weer enorm. Opeens zegt ze ‘Kom, we gaan zwemlesje spelen en dan ga ik zonder bandjes oefenen'. Dat doen we en na een half uur zwemt ze helemaal zonder bandjes ónder water! Nou ja, ze trappelt met haar voeten en haar armen steekt ze recht vooruit, maar ze gaat en hard ook. Ook durft ze zonder bandjes het zwembad in te springen (in het ondiepe welteverstaan, alhoewel ze zelf ook best in het diepe durft te springen!). Het komt wel goed uit, want één bandje is voor de helft lek en de andere is aan het uitscheuren. De afgelopen week zwom ze al met half opgeblazen bandjes en moest ze dus al meer haar best doen om boven water te blijven. Die moet snel op zwemles als we weer in Nederland zijn!

Als we de koffers weer inpakken en van hun plaats halen, wordt duidelijk waar de muizen op af zijn gekomen... suikerzakjes. In de kamer staat een dienblad met een waterkoker, een bakje met theezakjes, oploskofiie en zakjes suiker en melk. Onder een koffer - op de plek waar ik die muis langs mijn voet voelde lopen - liggen twee suikerzakjes, helemaal opengevreten. Dus zo paranoia was ik niet! Ook onder het dienblad liggen nog twee kapotte zakjes. Plus we komen erachter dat er in mijn vest een flink gat geknaagd is, daar ben ik echt niet blij mee. We besluiten het muizenverhaal toch maar even bij de receptie te melden. Dit is best een luxe resort en we vinden het eigenlijk niet kunnen dat we ook hier met ongedierte in de kamer te maken krijgen. ‘We have no mice', zei de manager gedecideerd. Maar om ons tegemoet te komen, betalen ze de taxirit naar het vliegveld... En ik vraag me af of het muisje van Mana met ons is meegekomen, het is wel heel toevallig dat we er hier ook weer last van hebben...