We zitten op een piepklein eilandje en tot onze grote verbazing hebben ze gewoon wifi! Tijd om de website bij te werken dus:

19 mei 2012 - vertrek uit Australië

Onze taxichauffeur blijkt een heel erg dikke Engelsman te zijn. Zo dik dat hij constant aan het hijgen is. Als hij met veel moeite uit de taxi is gekomen en onze berg bagage ziet zegt hij ‘so, you travel light don't you?'. De hele weg is hij grapjes aan het maken en aan Hans de clou aan het uitleggen. Erg grappig!

Bij inchecken van de koffers is het wel even spannend, zijn we te zwaar?? De eerste twee tassen vallen keurig binnen het gewicht van 23 kg per tas, maar de laatste twee wegen samen 50 kg...De stewardess kijkt wel maar zegt er verder niets van. Wat een geluk!

Bij de tax free winkels maken we onze laatste dollars op aan chocola (heel veel chocola!), en een boek voor de meisjes met allemaal ‘awesome Aussie things to draw'. Er wordt stap voor stap uitgelegd hoe je bijvoorbeeld een platypus moet tekenen, of een dolfijn. Ook een paard staat er in en de dames gaan gelijk enthousiast aan het werk.

Het vliegtuig heeft iets vertraging maar toch gaat het wachten snel. De vlucht gaat weer lekker vlot, het is ook maar drieënhalf vliegen. Wel een teleurstelling voor Lotte, we hebben geen persoonlijke televisie schermpjes! Gelukkig is het me van de week gelukt op de films die oom Martijn had opgestuurd met de verjaardagskaart van Puck op de ds te zetten, dus ze kan gewoon een filmpje kijken. Puck wordt weer misselijk en kotst tijdens de daling nog even een spuugzakje vol. Terwijl ik buk om een doekje te pakken om haar mond af te vegen, komt het vliegtuig net met een klap tegen de grond! Ik knal met mijn hoofd tegen de stoel voor me... goede actie! Puck is het gelukkig wel kwijt en voelt zich gelijk een stuk beter.

Op de luchthaven worden we welkom geheten door een groepje zingende mannen, leuk!
We zijn zo door de douane en hebben onze tassen en koffer ook heel snel te pakken. Ze hebben aan drie van de vier tassen een label ‘heavy - bend your knees - gehangen!

Dan moeten we nog vervoer regelen naar ons resort aan de Coral Coast. Bussen rijden er niet meer, want het is al donker en de bussen rijden tot zonsondergang. Het moet dus een taxi worden en dat is zo geregeld, er staat een bezig baasje in de aankomsthal die wel even wat voor ons zal regelen. Eerst krijgen we alle vier een mooie schelpenketting om: Bula en welkom op Fiji!

Na een taxirit van anderhalf uur in een aftandse auto die vervaarlijk piept en kraakt met al die bagage, komen we bij het resort aan. In de stromende regen... en ook waait het behoorlijk. De mensen zijn allemaal ontzettend vriendelijk. Een mevrouw rent met Puck en Lotte naar de receptie zodat ze droog kunnen zitten. Onze bagage wordt in een kar geladen en naar onze bungalow gebracht en pas als die binnen staan mogen wij ook naar het huisje. Het is erg schattig! Beneden een woonkamer/keuken, een badkamer en slaapkamer en boven op de vide een soort zolderruimte met drie eenpersoonsbedden. Het huisje staat pal aan het strand, als je heel hard naar buiten rent, dan ren je zo de zee in. We hebben nog geen avondeten gekregen maar helaas is de keuken van het restaurant al dicht. We kopen dan maar twee pakken koekjes en eten die als avondeten... Puck en Lotte vinden het geweldig! Na het ‘avondeten' gaan de dames naar bed en vallen bijna direct in slaap.

20 mei 2012

De meiden zijn lekker vroeg wakker... op onze horloges in het kwart voor acht, maar in Fiji is het twee uur later dan in Sydney dus eigenlijk is het voor ons kwart voor zes. Puck komt al helemaal aangekleed naar beneden, ze heeft zelfs haar haren gekamd en een staart gemaakt! We hebben allemaal razende honger en gaan ontbijten in het restaurant van het resort.

Het weer is nog niet echt opgeknapt, het waait nog steeds heel hard en er komen steeds vlagen regen voorbij. Koud is het niet, maar we hopen wel dat morgen het zonnetje doorbreekt! Volgens de weersverwachting schijnt het vanaf dinsdag een stuk beter te worden dus daar gaan we maar van uit dan.

We nemen de bus naar het dorp om wat boodschappen in huis te halen. Nou ja, bus. Na zeven maanden in de westerse wereld is het weer even omschakelen hoor. Het is wel ontzettend leuk, in zo'n minibusje tussen de lokale bevolking. De radio staat gezellig en vooral heel hard aan. Aan bushaltes doen ze niet, waar je eruit wilt stopt de chauffeur en zo werkt het ook met instappen. Handig! In de supermarkt wordt het cultuurverschil wel heel erg duidelijk. We lopen een beetje gedesoriënteerd rond. Na zo lange tijd je boodschappen gedaan te hebben in Australië en Nieuw Zeeland, is dit wel even andere koek! Het doet ons erg aan Thailand denken. Uiteindelijk vinden we wel wat we nodig hebben, op melk (ze hebben alleen houdbare melk, ieeuw) en brood na. Het is zondag vandaag en alle bakkers zijn gesloten, dus Hans gaat morgenochtend nog maar even terug voor brood. Lotte zegt ‘we kunnen toch ook weer bij die aardige mevrouw eten?'. Die had heerlijk zitten smullen van haar pannenkoeken op Amerikaanse wijze, van die kleine dikke pannenkoeken. Die vullen ontzettend, net als poffertjes. Leuk voor een keer, maar om dat nou iedere dag te doen lijkt ons geen goed en gezond plan! Het fruit (verse papaja en bananen) liet ze namelijk links liggen. De bananen hadden een andere (groene) schil dan wij ze kennen dus mevrouw moest ze niet. En papaja wilde ze in Thailand al niet proberen. Vond Puck niet erg, zo had zij extra veel!

De meiden vinden het wel prima, die wind en regen. Die zijn toch best moe van de reis van gisteren en maken het zich gemakkelijk op bed met een filmpje. De vlucht duurde maar drieënhalf uur, maar je bent toch van tien uur 's ochtends tot acht uur 's avonds in touw en dat is ook best vermoeiend.

21 mei 2012

Het waait en regent nog steeds, dat is jammer. Dus wederom een dagje binnen. We doen spelletjes, lezen veel en de dames spelen en kijken een filmpje. Puck zit ook een poos lekker te lezen in de digitale boekjes die ik voor haar gekocht had. Ze heeft ze allemaal al uit maar vindt het niet erg om ze keer op keer te lezen gelukkig. Ze pakt ook regelmatig het voorleesboek van Foeksia het miniheksje. Best moeilijk maar als ik haar vraag om een stukje voor te lezen gaat dat heel vlot. Het is zo leuk om te zien hoe graag ze leest, en zit te lachen om grapjes in een boek. Hopelijk blijft ze zo graag lezen!

Ik ga maar weer alle tassen opnieuw inpakken. We laten alles op één tas na hier als we zaterdag verder trekken, dus ik moet goed nadenken wat we nodig hebben en wat niet. Ach, ik heb de tijd!

22 mei 2012

Die wind wil maar niet gaan liggen. Wel zien we vandaag een flard blauw tussen de grijze wolken, en ook is het een stuk droger dan gisteren, dus wie weet. Na twee dagen binnen zitten worden de meisjes wel wat onrustig (het zijn net kinderen...). 's Middags is het droog en gaan we een wandeling maken langs het strand. Even uitwaaien! In eerste instantie onder protest, maar als we eenmaal lopen vinden ze het helemaal leuk. Er liggen de mooiste schelpen in het zand, en allemaal aangespoeld en versteend koraal. Het waait nog wel heel hard dus we waaien ook echt lekker uit. Hans ziet er uit als Einstein met die verwaaide lange haren!

's Avonds willen we in het restaurant van het resort eten (koken daar doen we hier niet aan, lekker hoor!), maar de kok is er niet. Geen probleem, ze bellen een restaurant een stukje verderop en die komen ons halen! We eten heerlijk, marlijn gemarineerd in knoflook, olijfolie en gember met een soort aardappelen. En als we klaar zijn, worden we weer keurig thuisgebracht!

23 mei 2012

Blauwe lucht! Nog wel stormachtige wind, maar het ziet er een stuk vriendelijker uit dan die grijze wolken van de afgelopen dagen. Volgens de dame van de receptie zal de wind nog een paar dagen aanhouden, maar geven ze wel meer zon op. Zij vindt het bitterkoud nu (het is hier winter en een graad of 25...) en kan zich niet voorstellen dat wij in zo'n koud land als Nederland kunnen wonen. We gaan vandaag maar eens kijken wat we volgende week gaan doen. In het resort is geen internet, dus we moeten met de bus naar het dorp.

Eerst trekken Hans en Puck de stoute schoenen aan om te gaan snorkelen. In de zee vlak voor ons huisje is het onder water prachtig, met koraal en heel veel gekleurde visjes. Puck komt na een kwartiertje met blauwe lippen van de kou terug, helemaal enthousiast over de vissen die ze gezien heeft. Er zwemmen ook Nemo en Dora visjes! Hans houdt het wat langer vol (die heeft een dikkere speklaag dan Puck denk ik!) en is ook razend enthousiast.

's Middags nemen we weer de bus naar het dorpje, op zoek naar internet. We moeten hier zaterdag weg maar hebben nog niets geregeld dus dat moet er wel van gaan komen. We vinden een café met een paar computers en eten er maar gelijk een hapje. Na een uurtje internetten zijn we weer helemaal bij wat betreft mail, Facebook en nieuws. Maar we hebben nog niets gevonden waar we naartoe willen dus we gaan morgen maar weer even terug. De man - nou ja, mán, hij wil eigenlijk een vrouw zijn dus staat op hakken en prachtig opgemaakt - achter de bar tipt ons nog een tourdesk in een hotel vlakbij ons resort. Die kunnen alles vertellen over eilanden die de moeite waard zijn, en wat vooral handig is zij kunnen direct bellen om te kijken of ze plek hebben. Dus daar gaan we morgen eerst maar een bezoekje brengen.

24 mei 2012

Het blijft maar stormen en daardoor voelt het best fris aan. Hans en Puck gaan na het ontbijt nog even snorkelen. Puck wil graag dat ik mee ga, maar het is mij te koud. Na een tijdje ga ik even kijken, en zie alleen Hans rondzwemmen. Waar is Puck?? Ik schrik me rot en hoor op het hetzelfde moment Puck roepen. Staat ze helemaal verkleumd bij het huisje van de buren! Was ze naar het verkeerde huisje gelopen en stond daar aan te kloppen! Alleen zit daar niemand dus werd ook de deur niet opengemaakt...Ze is zo door en door koud dat ik haar maar onder een warme douche zet!

Hans heeft zijn Iphone meegenomen onder water en heeft mooie filmpjes gemaakt. Lotte en ik kunnen nu ook de Nemo visjes zien!

's Middags lopen we naar het hotel waar de tourdesk schijnt te zijn maar ze zijn een beetje terughoudend om ons te helpen, omdat we niet daar logeren. Ze hebben er wel internet dus we regelen het zelf wel. We boeken in eerste instantie voor vier nachten een Bure (klein huisje) in een resort aan het strand bij Nadi. Nadi is de plaats waar we ook zijn aangekomen met het vliegtuig en vanaf hier vertrekken alle boten naar de eilanden. Het hotel in Nadi heeft ook internet (wireless zelfs dus waarschijnlijk kan ik gewoon de website bijwerken) dus dat maakt het voor ons makkelijker om de overige lokaties te boeken. We hebben al wat erg fijne eilanden gezien dus dat gaat wel goed komen!

Als we teruglopen is het helemaal opgeklaard! We gaan snel zwembroeken aan doen en richting het zwembad. Daar houden we het welgeteld tien minuten vol: Hans en de kinderen worden helemaal opgevreten door de muggen. Dan toch maar naar het strand (die meden we vanwege de wind), waar het beduidend frisser is, maar hé de zon schijnt dus we gaan niet zeuren!

's Avonds eten we nog een keer bij het restaurant hier in de buurt. De serveerster vertelt dat het nu extreem koud is in Fiji. Huiverend zegt ze dat het de afgelopen nacht ‘maar' 17 graden was, en dat ze komend weekend verwachten dat het 's nachts maar 15 graden zal worden. Dat noemen wij zwoele nachten in Nederland! Het weer hier is van slag, eigenlijk zou het nu het eind van het regenseizoen moeten zijn, winter met temperaturen overdag van rond de 29 graden (koud volgens de mensen hier...) en afnemende vochtigheid.

Het is toch vreemd, overal waar we tot nu zijn geweest is het klimaat van slag. In Thailand met die extreme regenval, Nieuw Zeeland had de koudste zomer in jaren en ook in Australië was de zomer veel te koud en nat. Er is toch wel iets aan de hand met het klimaal, of zou het toeval zijn?

25 mei 2012

Onze laatste dag in dit resort. Het is raar, wij dachten we komen in Fiji aan, pakken onze zwembroek en hebben verder niets meer aan. Helaas! Ze zeggen hier wel dat het op de eilanden en zelfs in Nadi veel beter weer is, of dat zo is weten we niet maar volgens Hans klinkt het wel logisch. Aan de (west)kust waar we nu zitten liggen ook bergen die invloed kunnen hebben op het weer. Toch was het een heerlijke week. We zijn lekker uitgerust in ieder geval!

We nemen nog een laatste keer het busje naar Sigatoka. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat je de resten van een oud fort kunt bezoeken en dat gaan we doen. Hiervoor moeten we ook weer een bus nemen, een grote dit keer, helemaal afgeladen met schoolkinderen en huisvrouwen die boodschappen hebben gedaan in Sigatoka. Ook in deze bus staat de radio oorverdovend hard aan, het is geweldig! Als je uit wilt stappen, trek je aan een touw die boven de chauffeur is verbonden aan een fietsbel. Wel vreemd om een fietsbel te horen in een bus!

Voor het fort heb je veel verbeeldingskracht nodig, er is helemaal niets meer van over. We krijgen een plattegrond mee waarop uitgelegd staat wat waar was. In dit fort woonden kannibalen en de steen waar mensen onthoofd werden ligt er nog. Puck en Lotte vinden het erg griezelig. Hans maakt het nog erger door te zeggen ‘Kijk, daar zal je een kannibaal hebben' - een stukje verderop zit een Fijiaanse vrouw op een bankje van het uitzicht te genieten! Gelukkig verstaat ze hem niet!

Je hebt vanaf alle kanten een prachtig uitzicht op de rivier en ook op de oceaan. Puck schrijft dit 's avonds zelfs in haar dagboek, dus die vergezichten hebben wel indruk gemaakt.

Als we alles gezien hebben, moeten we ook weer terug naar het dorp. De bus is alweer voorbij gekomen maar volgens de mevrouw bij de informatie van het fort kunnen we iedere auto aanhouden die langs rijdt, voor een dollar (45 cent) per persoon nemen ze je wel mee. En zo belanden we in de laadbak van een pick up truck. Er zijn houten bankjes in gemaakt. De dame achter het stuur rijdt goed door over de ongeplaveide weg vol met kuilen en wij hotsen en botsen lekker achterin. Het is wel erg leuk! Puck zegt onderweg ‘Ik vind het hier net Thailand, je ziet soms huizen staan waarvan je denkt die stort zo in en dan wonen er toch mensen in!'. Qua landschap lijkt het hier inderdaad wel wat op Thailand, ook de dorpjes met die overdekte markten en de supermarkten. Maar de mensen zijn heel anders. Er zijn twee soorten mensen, de ‘gewone' Fiji's en de Indo-Fiji's, een bevolkingsgroep die hier vanuit India is neergestreken. De Fiji's hebben heel vrolijke, brede en vriendelijke gezichten met een enorme bos kroeshaar en zijn over het algemeen lekker gezet. En de Indo-Fiji's zijn juist heel fijntjes, met gitzwart steil haar. En - heel fijn voor de meisjes - de mensen laten je met rust. Iedereen roept wel bula! (hallo!) naar je maar ze zitten niet aan de meisjes. Alleen in winkels zijn ze redelijk opdringerig om iets aan je te verkopen.

26 mei 2012

Vandaag brengt een taxi ons naar Nadi, waar we vier nachten hebben geboekt in een resort. De chauffeur zegt dat hij weet welk resort het is en waar het is, maar moet eenmaal in Nadi toch nog wel even de weg vragen.

Het resort is geweldig, onze bure kijkt uit over een prachtige tuin en de zee. Er ligt een zwembad vlak voor de deur én het is mooi weer. Doordat we hier in een baai zitten hebben we veel minder last van de wind en voelt het lekker warm aan.

De rest van de middag brengen we door bij het zwembad en op het strand. Daar zit ook een vrouw die haren vlecht (en massages geeft, en manicures en pedicures), en vooral Puck zou dat wel erg leuk vinden. We laten bij allebei drie vlechtjes maken, zo'n heel ingevlochten hoofd vinden we niet mooi. Ze zijn erg trots op hun vlechtjes, en vooral op de kraaltjes die er inzitten!

's Avonds eten we een pizza bij één van restaurants op het resort en deze tent blijkt ook wireless internet te hebben waar ze mee adverteerden op de website. Super - super langzaam, maar we kunnen toch even de mail lezen. Facebook is geen doen, het duurt ongeveer tien minuten eer je een berichtje geopend hebt! De ober vertelt dat het internet zo langzaam is omdat het het einde van de maand is, aan het begin van de maand is het wel razendsnel! Dus de website bijwerken gaat het niet worden helaas. We moeten ook nog een accommodatie zoeken op één van de eilanden hier voor de kust, je moet wel eindeloos geduld hebben hiervoor. En dat hebben de meisjes niet...die zijn moe en willen naar bed. Morgen maar weer even proberen.

27 - 30 mei 2012 - Club Fiji Resort in Nadi

Dit is wel wat je verwacht van een vakantie in een tropisch oord: zon, zee, zwembad, hangmatten en vooral lekker niets doen. Even niet van alles bekijken en geen lange autoritten. Puck en Lotte hebben vriendinnetjes gevonden: twee Franse meisjes, Lola en Lena, van acht en vijf. Zij wonen vanwege het werk van hun vader in Nieuw Caledonië, hier een uurtje vandaan met het vliegtuig. De meiden verstaan elkaar niet, maar dat maakt helemaal niets uit. Lena praat in rap Frans tegen Lotte en Lotte praat net zo snel in het Nederlands terug en dat gaat prima. Ze lijken elkaar prima te begrijpen in ieder geval! Puck en Lola gebruiken vooral veel gebarentaal en zo nu en dan een Engels woordje. Het is leuk om ze te zien spelen, qua uiterlijk elkaars tegenpolen, de Franse meisjes zijn donker, lekker stevig en klein. En dan onze hoogblonde gespierde spijkers ernaast, een mooi stel.

We hebben de rest van onze tijd in Fiji ook ingevuld en geboekt, woensdag vertrekken we voor vijf nachten naar Bounty Island, een piepklein eiland in de Mamanuca groep hier voor de kust. En daarna gaan we nog zes nachten naar Mana, een wat groter eiland in dezelfde groep. Het grootste deel van onze bagage laten we achter in dit resort, waar we op het eind nog twee nachtjes terugkomen. Op de eilanden (en ook in dit resort) kun je gratis gebruik maken van alle non-gemotoriseerde watersportattributen zoals snorkel spullen, kayaks, waterfietsen, surfplanken en mini zeilbootjes. We zijn gisteren al een keer wezen snorkelen op een rif hier vlak voor de kust (gratis service van het resort, ze brengen je er met een piepklein bootje naartoe). We hebben mooie tropische visjes gezien, maar het koraal was grijs en grauw. Volgens de jongens die ons er naartoe bracht komt dat door het toerisme hier aan de kust, het koraal gaat dood door alle boten en duikers. Rondom de eilanden zouden we wel levend en kleurig koraal moeten zien. We zullen het zien!

Nog even hebben we overwogen om ook hier rond te gaan reizen, maar we hebben besloten om dat niet te doen. We sluiten onze reis straks in Amerika af met tweeënhalve week intensief rondreizen door het westen van Amerika en hebben nu gewoon even geen zin in trekken.

Het is heerlijk in dit resort. De meiden spelen de hele dag met hun Franse vriendinnen, ik lees nog maar een boek en Hans luistert naar een boek in een hangmat. Heerlijk! De Franse meisjes hebben nog een baby broertje van vier maanden en hun ouders vinden het wel fijn dat ze de hele dag spelen met onze meiden, dan hebben zij wat meer tijd voor de baby. Wel weer heel toevallig trouwens, als we afscheid nemen en e-mailadressen uitwisselen blijkt dat deze mensen in een deel van Frankrijk wonen wat wij dankzij Annie en Robert heel goed kennen: vlakbij Nyons! Ze kennen St. Ferreol de Trente Pas en ook Le Monestir waar Annie en Robert wonen. Ze zijn helemaal blij dat wij die regio kennen. Als ze in 2014 weer terug zijn moeten we echt een keer langskomen..

30 mei 2012

Vandaag gaan we naar Bounty Island. Alleen die naam al...

En als we aan komen maakt zijn naam het helemaal waar: een piepklein eilandje midden in een azuurblauwe zee. Langs het strand staan hutjes met hangmatten ervoor en in één van die hutjes mogen wij slapen. Het is echt niet meer dan een hutje: een huisje (bure) van spaanplaat waar een stapelbed en een twee persoonsbed in staan. Ook is er een klein badkamertje aangebouwd met een douche, toilet en wastafel. Helemaal goed! Wat een paradijs is dit zeg. Je loopt zo vanuit je hut de zee in waar je prachtig kunt snorkelen want het koraal (hier wel kleurig en levend) ligt gewoon voor de deur. Puck en Hans komen de rest van de middag het water niet meer uit! Ik ga ook even snorkelen en verschans me dan met boek in een hangmat. Lotte speelt in de schaduw met Polly Pocket. Wat een leven zeg, dit houden we wel even vol!

Het leven hier op het eiland bestaat uit eten, drinken, slapen en snorkelen. Alle maaltijden zijn inbegrepen en honger hoef je hier niet te krijgen... eerst ontbijt, dan lunch, dan afternoon tea, happy hour, diner en wederom happy hour... Puck vindt die buffetten helemaal leuk en eet veel meer dan normaal. Vooral het fruit gaat er in enorme hoeveelheden in. Puck heeft het helemaal naar haar zin hier, haar slippers heeft ze opgeborgen en ze geniet erg van het snorkelen en hangen in de hangmat. Lotte geniet op haar manier ook, die is meer van het spelen en zit eigenlijk nog het liefst binnen. In eerste instantie zei ik dat ze buiten moest blijven maar later dacht ik waarom eigenlijk. Zij kan zo genieten van lekker spelen, wat maakt het ook uit dat ze dan binnen zit.

En zo genieten we allemaal op onze eigen manier van dit heerlijke eiland! En het goede nieuws is dat ik hier zondag nog jarig ben ook, ik kan me slechte plekken bedenken om jarig te zijn!

31 mei en 1 juni - Bounty Island

O, wat is het hier heerlijk! Terwijl daggasten komen en gaan, relaxen wij wat af. We zitten helemaal in het ritme van het eiland, we leven van maaltijd naar maaltijd en tussendoor snorkelen en lezen we, bouwen zandkastelen en zoeken schelpjes om armbandjes mee te maken.

Iedere avond na het eten wordt er voor ons gezongen. Niet veel mensen blijven hier zo lang als wij, de meesten één of hoogstens twee nachtjes dus we zien dagelijks hetzelfde ritueel langskomen.

Puck en Lotte zijn de enige kinderen op het eiland en hebben vrienden gemaakt onder het personeel, als we 's ochtends aan komen lopen voor het ontbijt worden ze enthousiast begroet door de dames van de keuken en de bediening. Ze zijn allemaal dol op onze blonde meisjes, maar op een ingetogen manier. Hierdoor voelen Puck en Lotte zich ook helemaal op hun gemak en ze maken heel wat tekeningen voor de ‘mevrouwen'. Die allemaal opgehangen worden in de keuken!