26 - 28 maart

De dagen gaan snel voorbij in dit heerlijke oord! Maandag regent het de hele dag en behoorlijk hard, we horen op de radio dat er op sommige plaatsen meer dan 300 millimeter regen is gevallen! Dus er zijn weer een hoop regen afgesloten, ook die naar Cairns. Aan het eind van de middag gaan we nog wel een keer terug naar het Wildlife Habitat, Puck wil zo graag nog een keer de kangaroes en wallabies voeren. Ze krijgt er geen genoeg van. Het is ook leuk, zeker met al die kleintjes die nieuwsgierig met hun koppie uit de buidel van hun moeder piepen. We houden het net droog met voeren en daarna begint het weer te regenen. Lotte had helemaal geen zin om mee te gaan - die heeft niet zoveel met het voeren van dieren die onverwachte sprongen kunnen maken - en riep: ‘Zie je wel! Ik zei toch dat het zou gaan regenen, laten we maar snel terug naar ons huisje gaan!'.

Eigenlijk zouden we dinsdagochtend moeten vertrekken, maar we boeken nog twee nachtjes bij. Het is hier - ook als het regent - zo lekker en we willen graag nog naar het regenwoud in Daintree. We hebben een leuke excursie gezien. Als Hans deze gaat boeken, is er alleen nog een mogelijkheid op donderdag morgen, de dag dat we vertrekken. Komt eigenlijk wel goed uit, dan kunnen we woensdag nog een dagje van het zwembad genieten en donderdag na de excursie naar Cairns rijden, wat hier maar een uurtje vandaan is. Ook het weer gaat nu de goede kant op, vanaf woensdag droog met zo nu en dan kans op een bui. Volgens een winkelmevrouw zou het eind deze week ook wel zo'n beetje gedaan moeten zijn met het regenseizoen.

Ik wil de camping in Cairns vast reserveren, en kijk voor de lol ook even op booking.com wat eventueel een appartement zou kosten. Dat blijkt niet veel te zijn, ook in Cairns kunnen we voor een schijntje terecht bij een klein resort. Dus de tent blijft nog even in de auto...

Op woensdagavond kun je bij de jachtclub jezelf inschrijven om te zeilen bij zonsondergang. Een aantal enthousiaste locals hebben dit initiatief genomen en het lijkt ons wel leuk om mee te maken. Hans gaat er naartoe om ons in te schrijven, maar helaas mogen er geen kinderen onder de zestien mee. Dus gaat Hans alleen. Wij brengen hem naar de jachtclub en één van de booteigenaars zegt dat de meisjes best ook mee mogen. Er staat enorm veel wind dus dat aanbod slaan we maar af, we hebben geen pilletjes bij ons en Puck en Lotte hebben er ook helemaal geen zin in. Dus Hans gaat mee en wij gaan thuis vast inpakken. Om zeven uur komen de zeilers weer terug en gaan de meisjes en ik dus ook weer terug naar de club. Hans heeft het geweldig gehad, het was wel goed dat wij niet mee gegaan waren want hij kon zich amper vasthouden aan de boot door die wind. De eigenaars van de boot waar hij mee voer, zijn ook weer van die ‘Grey Nomads' die huis en haard verkocht hebben en nu met hun zeilboot rondreizen. Ze komen oorspronkelijk uit Nieuw Zeeland. We eten op de jachtclub en dat is reuze gezellig. Jachtclub klinkt een beetje bekakt, maar niets is minder waar. Wij zitten aan een lange tafel en naast ons zitten twee Engelse echtparen. Één stel is 36 jaar geleden naar Australië geëmigreerd en het andere stel is bij hen op bezoek. Het zijn aardige mensen, ze vinden onze reis helemaal leuk en willen er alles over weten. De geëmigreerde Engelsman vindt dat we maar in Australië moeten gaan wonen, maar daar zijn Puck en Lotte het niet mee eens!

Na het eten is er nog een loting. Hans had ook wat lootjes gekocht, je moest zelf je naam erop schrijven en alle lootjes zijn in een wijnkoeler gegaan. Steeds wordt er eentje getrokken. Op een gegeven moment trekken ze een lootje en niemand kan lezen wat er op staat. Nou, dan weet ik al genoeg, dat moet één van de lootjes zijn die Hans geschreven heeft met zijn doktershandschrift! En ja hoor, als ze op ons verzoek het lootje laten lezen, blijkt er Puck en Lotte op te staan! En wat winnen we? Een dinertegoedbon in de club voor 20 dollar! Een beetje jammer alleen dat we de volgende ochtend weer vertrekken... Hans geeft de bon aan de schipper waar hij mee is wezen varen en die is er heel blij mee.

29 maart 2012

We moesten al vroeg op, om half acht werden we opgehaald voor de tour. Onze gids - Garry - blijkt een oudere, kale man te zijn met enorm veel humor. Het groepje waar we mee op pad gaan is klein, in totaal zijn we met twee gezinnen en nog een jong stel, allemaal Engelsen. De andere kinderen zijn een stuk ouder dan Puck en Lotte, ik schatte ze tien en twaalf.

Eerst rijden we naar Daintree, waar we een tocht gaan maken over de rivier in de hoop krokodillen tegen te komen. Het is er prachtig en we genieten alleen al van het landschap om ons heen. Puck maakt zich een beetje zorgen over die krokodillen, stel dat ze in de boot klimmen? Helaas komen we helemaal geen krokodillen tegen! Vinden wij heel jammer, maar Puck zegt ‘wat zitten jullie te zeuren, we hebben van de week toch al krokodillen gezien in die dierentuin en we hebben nu toch ook veel mooie vogels gezien'. Die is helemaal opgelucht dat we geen een tegen gekomen zijn!

Na de boottocht gaan we naar een restaurantje voor ‘morning tea', koffie, thee of iets anders met scones, room en jam. Heerlijk! Ik drink voor het eerst thee met melk en moet zeggen dat het best lekker is. Die thee hier is zo zwart, dat lijkt wel koffie dus ik moest er wel iets mee doen om het weg te krijgen! De dames genieten van hun scones en Puck van haar warme chocolademelk (terwijl het buiten 30 graden was).

Dan rijden we naar een weiland waar we overstappen op een 4WD. Hiermee scheuren we dwars door de weilanden over landweggetjes naar watervallen. Op de plek waar we van auto wisselen staat een paardje en die is ontzettend nieuwsgierig en aanhankelijk. Heel lief. Als we in de jeep zitten, steekt het beest zijn hoofd naar binnen om nog voor een laatste keer geaaid te worden. Dat vindt Lotte toch wel een beetje teveel van het goede! Bij de watervallen is het echt prachtig. Midden in het regenwoud storten ze naar beneden in een klein meertje. Je kunt er ook zwemmen, maar ik heb al snel gezien dat ik dat dus niks vind. Puck wil wel dus Hans moet ook te water. Garry gaat zelf ook, want het is niet geheel ongevaarlijk en hij geeft eerst duidelijke instructies over hoe ze moeten zwemmen. En daar gaan ze hoor, Puck zwemt zich rot tegen de stroom in. Garry is helemaal trots op haar, dat ze het gewoon doet. Hij zegt tegen Hans dat hij vier Nederlandse vriendinnen heeft gehad en dat die ook allemaal zo stoer waren. Eenmaal bij de watervallen is Puck toch wel een beetje angstig. Ze komen met zoveel gebulder naar beneden. Ze klampt zich goed vast aan de rotsen tot de groep weer terug zwemt. Garry zegt tegen haar dat hij het heel dapper is om iets te doen wat je eigenlijk een beetje spannend vind. Terug zwemmen ze met de stroom mee, alleen moeten ze zorgen dat ze op het juiste moment uit de stroom zwemmen. Puck zwemt zich rot en straalt als het haar ook lukt! Als iedereen weer bij de kant staat, haalt Garry een zak vissenvoer tevoorschijn en neemt Lotte ook mee het water in. Er blijken heel veel enorme vissen te zitten! En ook schildpadden. Lotte is zo het water weer uit! En Hans moet Puck op een gegeven moment ook optillen, er komt een hele grote gestippelde paling voorbij zwemmen.

Na dit avontuur lopen we nog een klein stukje door het regenwoud en dan is het hobbel de bobbel terug naar het minibusje. Het paardje staat ook weer op ons te wachten en steekt gelijk zijn hoofd in mijn tas, volgens Garry op zoek naar appeltjes. Die we niet hebben! Ik zet de tas maar in de auto, waarop hij in de auto verder gaat zoeken! Het is zo grappig, ik heb nog nooit een paard gezien die zo opdringerig is.

Na de tour rijden we naar Cairns. Het is slechts 60 kilometer, maar we doen er bijna anderhalf uur over vanwege wegwerkzaamheden. Het appartement is wederom prima. Minder deluxe dan we hadden in Port Douglas, maar die was ook wel overdreven luxe! Wel weer twee slaapkamers, ruime badkamer met ook weer een wasmachine en droger en twee heerlijke hangbanken.

Cairns heeft geen strand, en om dat te compenseren hebben ze aan de zee een heel groot zoutwaterzwembad gemaakt (een lagoon noemen ze het hier), met een klein kunststrandje en verder heel veel gras en palmbomen. Het is daar heerlijk! Puck zien we de komende uren niet meer, die ligt non stop in (en onder) het water. We willen met Lotte oefenen om te snorkelen, want zaterdag gaan we naar het Great Barrier Reef! Alleen vergeet ik haar zwembandjes, lekker handig. Dus geen gesnorkel, wél oefenen met zwemmen. En dat gaat heel goed! Met haar armen maakt ze een echte zwemslag en ze zet zoveel kracht dat ze nog vooruit komt ook. Ook nog benen erbij dat is nog lastig, dus ze trappelt met haar benen en zwemt met haar armen. We vinden het maar knap hoor.

30 maart 2012

Het regenseizoen is voorbij! De weersvoorspellingen zijn heel saai geworden: 30-32 graden en iedere dag ‘mostly sunny'. Vervelend!

Vandaag brengen we een dagje bij de lagoon door. Ik heb lekkere wraps gemaakt voor de lunch (en boterhammen voor Lotte) en we vermaken ons prima. Lotte oefent met de duikbril en snorkel en met zwemmen. Hans heeft haar nu ook de beenslag geleerd en het lukt haar zowaar om een aantal slagen met armen én benen te maken, ook zonder bandjes. Wie weet, kan ze zwemmen als we terugkomen!

31 maart 2012

Puck is al vroeg wakker vanmorgen, die vindt het reuze spannend wat we gaan doen vandaag: snorkelen bij het Great Barrier Reef. Lotte slaapt wel wat langer, maar die kon gisterenavond niet slapen en is uiteindelijk bij Hans gaan liggen (en ik in haar bed).

Eenmaal op de boot wil Puck van alles weten, hoe lang we gaan varen, wat voor vissen we gaan zien (en vooral hoe groot die zijn) en of die echt niets doen, of je van de boot af moet springen als je wilt snorkelen, enz. enz. De crew aan boord is erg enthousiast en behulpzaam. Er loopt een bioloog rond die komt vragen of er nog dingen zijn die we graag willen weten. Nou, Puck heeft wel wat vragen! Hij kan er een hoop beantwoorden en ze is gerustgesteld. Na anderhalf uur varen komen we aan bij het rif. Er is hier in het water een ponton gemaakt, en daar kun je vanaf het water in. Ook is er een soort van balkon aangemaakt, in het water waar kinderen kunnen oefenen. Snorkels, zwemvliezen en zwemvesten kun je gewoon pakken. Als we allemaal een outfit aanhebben, gaan we naar het water. We dachten eerst met Lotte te oefenen in het kinderbadje, maar die wil er niets van weten. Ze is heel dwars en roept dat ze het níet gaat doen. Ook goed, maar dan moet ze op een bankje aan de kant op ons wachten. Als ik haar heb geïnstalleerd roept ze ‘wacht!', trekt haar zwemvliezen aan en gaat het water in. En ze snorkelt! Zelfs nog eerder dan Puck, die enorm aan het treuzelen is nadat ik heb gezegd dat ik de ‘oma vis' heb gezien en geaaid. Dat is een enorme vis die er dus een beetje uitziet als een oma. Ik heb hem zelfs op de foto gekregen onder water. Mijn digitale camera is tot drie meter waterdicht en kan nu mooi gebruikt worden. Deze vis noemen ze Wally, die komt altijd even kijken als er weer een boot toeristen is leeggegooid. Er zwemt een duikster rond met een onderwatercamera en die zet je met Wally op de foto. Niet dat je later kunt zien of jij het bent op de foto's, iedereen ziet er hetzelfde uit onder water! Lotte vindt het prachtig, ze laat Hans of mij en de zwembuis niet los, maar ze kijkt en ademt en doet alsof ze nooit anders heeft gedaan. Ook Puck is helemaal om als ze eindelijk durft. Ja, ze dúrfde wel, maar haar duikbril zat niet goed zegt ze! Ze blijft wel dicht bij de kant, voor de zekerheid want het feit dat ze hier op open zee aan het snorkelen is vindt ze toch wel heel erg spannend.

Hans en ik gaan mee met een snorkelsafari, dan wordt je met een bootje naar een plek verderop het rif gebracht en ga je daar met een gids snorkelen. Vanwege de kinderen kunnen we niet samen, speciaal voor ons lassen ze daarom een extra safari in zodat we allebei mee kunnen. Het is geweldig, we zien grote vissen en ik zelfs een (kleine) haai. De zee is daar wel een stuk wilder en ik ben wel een beetje te klooien met golven die over mee heen spoelen, waardoor mijn snorkelbuis volloopt met water. Het rif is wel minder kleurig dan ik had verwacht, maar o wat is het mooi.

Hans en meisjes gaan terwijl ik met de safari mee ben mee met een subonderzeeër: de bovenkant van de boot is gewoon boven water, maar je zit onderin onder water. Prachtig natuurlijk, ze zien een schildpad en ook weer zo'n grote ‘oma vis'. Als Hans met de safari meegaat, gaan wij met een glazenbodem boot op pad, maar we zien verder niets spectaculairs (alsof het rif alleen al niet spectaculair is!).

Het was een topdag! We zijn trots op de meiden, die zomaar gaan snorkelen op volle zee en hebben genoten van al het moois onder water. Deze dag was zeker een hoogtepunt van onze reis! De meisjes hebben besloten dat ze in Fiji ook weer willen snorkelen. Wij hebben ooit in Curacao ons duikbrevet gehaald en hebben deze bij ons. Na deze snorkeldag gaat het gelijk weer kriebelen, dus wie weet wagen we een duik in Fiji.