11 maart 2012 Wederom een applausje voor de meiden! Dit keer kregen ze ook echt applaus. We hebben vandaag een wandeling gedaan bij Kata Tjuta, ofwel de Olga’s. Dit zijn 36 rotskoepels die achter Ayers Rock liggen. De koepels rijzen in de verte op achter Ayers Rock en zijn van hetzelfde zandsteen. Tussen de koepels liggen kloven en valleien en één daarvan hebben wij dus gewandeld. Het was er weer eentje in de categorie zeer pittig. Soms hield het wandelpad op en moest je over rotsblokken klimmen, of een beekje oversteken. Ook moesten we een heel steile wand beklimmen. Op zich was het niet heel ver, totaal 5,8 kilometer, maar door de hitte en de zon voelde het wel verder aan. Aan het einde had je een uitzichtpunt over een prachtige groene vallei. Om daar te komen moest je eerst nog een rotspad met allemaal losse stenen beklimmen. Bij het uitzichtpunt stond een groep studenten die met een gids aan het wandelen waren. Toen ze de verhitte koppies van Puck en Lotte zagen, begonnen ze spontaan te klappen! Een opsteker voor de meisjes, want vooral Puck had het zwaar. Na een tijdje in de schaduw gezeten te hebben, zijn we aan de terugtocht begonnen. Het was een prachtige wandeling, de mooiste tot nu toe (dat zeggen we iedere keer geloof ik!) en we waren weer heel trots op de dames. Na de wandeling hebben we niets meer gedaan, alleen maar bij het zwembad gezeten en gelezen en gezwommen. Ik was helemaal kapot (word toch een dagje ouder hè) en wilde alleen nog maar zitten en heel veel water drinken! 12 maart 2012 Lotte voelde zich niet zo lekker vanmorgen, waarschijnlijk door de wandeling van gisteren. Terwijl wij de boel aan het opruimen waren, zat zij in een stoel zielig te wezen. Gelukkig ging het na het ontbijt een stuk beter. Toen we weg wilden rijden, wilde ze voor de zekerheid wel het teiltje in de buurt en ‘misschien is het wel beter om een medicijntje te nemen’. Teiltje was prima, het medicijntje hebben we maar gelaten! Vandaag stond er een korte rit op het programma, naar Kings Canyon. Een natuurpark zo’n 300 kilometer van Ayers Rock. Ook daar hebben ze een resort gebouwd, maar wel wat minder mooi dan bij Ayers Rock. De camping ziet er best aardig uit, maar de washokken zijn niet erg schoon en we moeten een heel eind lopen voor een keuken met koelkast. Ach, voor twee nachten prima te doen. Er was wel een mooi zwembad en aangezien het heel erg heet was, brengen we hier de rest van de dag door. We komen hier onze buren van de vorige camping weer tegen. Zij wonen en werken op het Kings Canyon resort. Zij zijn ook aan het rondreizen en werken steeds ergens een paar maanden om daarna weer door te trekken. Ze zijn al een jaar onderweg en hun plan is om kerst te vieren bij zijn broer in Tasmanië en daar de reis te beëindigen. Oorspronkelijk komen ze beiden uit Nieuw Zeeland, maar hij is in Australië opgegroeid (op Tasmanië) en zij is later aangehaakt. Het zijn erg aardige mensen en ze hebben weer volop tips voor de rest van onze trip. ’s Avonds blijkt dat er ontzettend veel muggen zitten. Hans en de kinderen worden tijdens het eten helemaal lek gestoken en Hans wordt er helemaal gek van. Om de één of andere reden moeten muggen mij nooit hebben. En als ze me prikken heb ik er verder geen last van, terwijl Hans en de kinderen zich helemaal gek krabben. Hans heeft enorme korsten op zijn enkels, van het openkrabben van de muggenbulten. Ook Lotte heeft overal wondjes van het krabben. We besluiten dan ook om in de tent verder te eten. Vond Hans ook niets natuurlijk, picknicken op de grond in de tent want die vertrouwt ons voor geen meter (en terecht...). Maar ja, het alternatief was opgevreten worden door de muggen. Op de camping lopen ook dingo’s rond, wilde honden. Zij doen niks maar zijn wel erg gericht op eten dus je moet zorgen dat je geen restjes op tafel laat staan. Doordat wij hals over kop de tent in waren gedoken, stond de koeltas buiten nog open. Als we zitten te eten krijgt Lotte haast een rolberoerte ‘daar is zo’n hond vlak voor de tent!’. Wij kijken ook en zien hem met zijn kop in de koeltas zitten. Als Hans de tent open doet, gaat hij er vandoor….met een zak druiven! 13 maart 2012 Vanmorgen al vroeg naar Kings Canyon gereden voor een wandeling. Er is een lange wandeling van 5,5 kilometer en een korte van 2,4… Gezien de krachtinspanning van eergisteren besluiten we het vandaag bij de korte wandeling te houden. Die overigens wel heel leuk en mooi is, je volgt een (droge) rivierbedding de kloof in tot een uitzichtpunt. We twijfelen nog heel even bij het startpunt van de lange wandeling, maar doen het toch niet. Het eerste stuk is een heel steile klim omhoog, waarna je langs de rand van de kloof verder loopt en dus mooie uitzichten zult hebben over de kloof zelf. Maar we doen het toch niet! Het is 09.30 uur ’s ochtends en al minstens 30 graden en je loopt voornamelijk in de volle zon, dus het is gekkenwerk. Na de wandeling weer terug naar de camping en wederom relaxen aan het zwembad. Niets mis mee! Tegenover ons op de (verder zo’n beetje lege) camping staan Duitsers met twee jongetjes. We hadden ze al op het parkeerterrein bij Kings Canyon gezien (zij deden wél die lange wandeling!) en hoorden dat de jongetjes heel goed Engels praatten met elkaar. Aan het eind van de middag komen de jongetjes naar ons toe met een hagedis, of Puck die wil aaien! Ze zijn de hele middag bezig geweest om het beest te vangen en nu heeft het jongste ventje hem beet alsof het een speelgoeddier is. In eerste instantie vindt Puck het wel eng, maar als ik de hagedis ook aai durft ze toch wel. Lotte niet! Die blijft op een veilige afstand bij de tent zitten en komt echt niet kijken. De vader van de jongens komt er ook even bij staan. Het blijkt dat zij al zes jaar op Tasmanië wonen, vandaar dat de jongens zo goed Engels spreken. Ze zijn nu ook een jaar aan het reizen. Wel grappig hoor, wij zijn echt niet zo bijzonder met onze reis. We komen alleen maar mensen tegen die – met of zonder kinderen – voor een langere tijd op reis zijn! Aangezien er op het resort geen supermarkt is, gaan we deze avond maar uit eten. Er is wel een general store, maar die is zo ontzettend duur dat het eigenlijk onbeschoft is. Het restaurant (de enige die open is) is best chique. We zijn natuurlijk best wel vaker uit eten geweest, maar dat was dan meestal bij een fish & chips tent of pizzeria en dan is dit wel een echt restaurant. Komt Hans daar binnen in zijn surfshort en verwassen shirt! De kaart is klein, maar alles ziet er lekker uit. Kindermenu’s hebben ze niet, maar de kok wil wel patat bakken. De meiden krijgen ieder een enorm bord patat mét kipnuggets en een schaaltje ketchup. De ketchup gooit Lotte maar gelijk even over zich heen. Gelukkig zit ons hele hebben en houden in de auto, dus is een schoon jurkje zo geregeld… We eten heerlijk en rijden daarna in het pikkedonker weer naar de camping. Lotte durft de washokken niet in, want daar stikt het van de gekko’s, hagedisjes en allerhande insecten. Ze gaat alleen plassen als ik bij haar blijf en haar handen vasthoud. En dan heb je ook nog de dingo’s… dit is echt geen camping voor Lotte! Doordat het zo donker is, zien we heel veel sterren aan de hemel, prachtig. Vanuit de tent hebben we er ook een mooi uitzicht op, we laten namelijk de ramen open vanwege de warmte en kunnen zo vanuit ons bed genieten van de sterrenhemel. Alsof we buiten slapen! Als we net in bed liggen, hoor ik geritsel voor de tent. Even later komt er een auto aanrijden en zie ik door het tentdoek heen de schaduw van een dingo die voor de tent ligt. Gelukkig slaapt Lotte al! Even later begint de dingo te janken, je wilt niet weten wat voor herrie dat is. En niet alleen deze jankt er hartverscheurend op los, ineens hoor je van heinde en verre honden mee janken. Een spectaculair geluid! Iemand van de beveiliging maakt een einde aan het concert en we kunnen rustig gaan slapen. Puck en Lotte merken er niets van. Wel grappig, echt een paar minuten voordat de dingo begon lagen ze te klagen dat ze niet konden slapen omdat het zo warm was. Dat viel wel mee dus! 14 maart 2012 We zijn gelijk na het wakker worden gaan opruimen, nu was het nog enigszins koel. Plus we hebben hier geen internet dus kunnen toch niet nog even in bed de mail lezen en Facebook checken! Al om 09.00 uur rijden we weg van de camping, op weg naar Alice Springs. We vinden hier een prachtige camping, met mooie plaatsen en brandschone douches en toiletten zónder ongedierte. Ook is er een mooi zwembad. Plus een buitenkeuken die er erg gezellig uitziet. Alice Springs zelf is een redelijk grote plaats. Er zijn twee grote supermarkten en alle fastfood ketens zijn er vertegenwoordigd. Ook hier weer heel veel groepen Aboriginals op straat. Ik kan er niets aan doen, maar voel me echt niet op mijn gemak tussen die mensen. Ze kijken allemaal heel boos naar je en roepen je na. Hun gezichtsuitdrukking is gewoon heel boos, waarschijnlijk zijn ze het helemaal niet hoor. We eten vanavond bij de Kentucky Fried Chicken, oftewel ‘de Kip’. Puck is hier helemaal dol op, die eet meer kip dan ik! We moeten ook weer een nieuw luchtbed aanschaffen, dit keer is die van de meiden lek. Al sinds Ayers Rock moeten we het ding iedere avond opblazen en worden de dames ’s ochtends op de grond wakker, dus het moet er nu maar van komen. Die luchtbedden gaan niet zo lang mee! Waarschijnlijk zijn ze ook niet bedoeld om maanden lang iedere dag gebruikt te worden…In de K-mart ga ik op zoek naar zwemkleding voor de dames. Die badpakjes en zwembroekjes worden zo intensief gebruikt dat ze helemaal vergaan. Maar, de K-mart heeft geen zwemkleding meer, want de winter komt eraan. Nu wordt het in Alice Springs nooit kouder overdag dan een graad of twintig, dus een beetje stom. Vond de winkelmevrouw ook, maar ja alle K-arten moeten hetzelfde verkopen dus als het in de rest van het land herfst wordt, dan hier ook! Dus helaas we moeten het nog even doen met de uitgelubberde zwempakken. 15 maart 2012 Het is bloedheet vandaag (mij hoor je niet klagen hoor!! Liever te heet dan te koud!), eigenlijk wilden we van alles gaan doen maar … het wordt een dag niets. De meisjes hebben een vriendinnetje gevonden, een Duits meisje van zes en ook die blijft vandaag een dagje op de camping. Ze spelen de hele dag met elkaar, in de speeltuin, uren bij het zwembad en ’s avonds ook nog even bij het springkussen. Het meisje is met haar ouders zeven weken op reis. In Duitsland doet de leerplicht net zo moeilijk als in Nederland begrepen wij van haar vader. In het zwembad raak ik aan de praat met een ouder echtpaar uit Darwin. Ook weer van die ‘Grey Nomads’ zoals ze die hier noemen, ze hebben hun huis verkocht en reizen nu met een caravan rond. Meestal zijn ze zo’n zes maanden weg en dan gaan ze weer terug naar Darwin om hun kinderen en klein- en achterkleinkinderen te zien. En dan na een maand of twee vertrekken ze weer. Lekker leventje hoor! We hebben het over de Aboriginals en zij geven me iets meer inzicht in de problemen rondom de Aboriginals. Ze vinden het helemaal leuk om Lotte te zien zwemmen. Die is nu hard aan het oefenen om te blijven drijven zonder bandjes! In het kinderbadje natuurlijk, waar het ondiep is en ze makkelijk kan gaan zitten of staan als het niet lukt. Maar toch, ze durft het wel! Ze was apetrots, helemaal toen die man haar zat aan te moedigen met ‘good girl!’. Ik moest ook weer een foto maken voor zwemjuf Nienke, die heeft al geschitterd op Facebook. Laatst was Puck ergens tegenaan gelopen en kwam huilend vertellen wat ze gedaan had. Ik reageerde met ‘O, wat ben je toch een oenemeloen’, waarop ze heel erg boos werd. Na het eten gingen de meisjes nog even de speeltuin in en liep Puck tegen het klimrek aan (van wie zou ze dat hebben??) en kwam huilend terug. Zegt Lotte: ‘Ik zou maar niet oenemeloen zeggen mam’! 16 maart 2012 Het is bewolkt en het waait hard, perfect weer om iets te gaan ondernemen! We bezoeken vanmorgen de ‘School of the Air’, deze school is in 1951 opgericht om kinderen die heel erg afgelegen wonen les te kunnen geven. Tot een jaar of zeven geleden ging dat via radio contact (denk aan de Flying Doctors) en tegenwoordig met computers en webcams. Het is erg leuk om te zien hoe het allemaal gaat. Er is een juf bezig met een les en die kunnen we volgen. Echt grappig! Ook krijgen we een film te zien waarin ze een beeld schetsen van hoe deze kinderen leven. Onvoorstelbaar hoor, ze wonen soms zo afgelegen dat de ouders een eigen helicopter of vliegtuigje hebben. De kinderen krijgen iedere maand een lespakket opgestuurd en moeten thuis begeleid worden door een tutor. In 80% van de gevallen is dit de moeder, de overige gezinnen nemen hier iemand voor aan. Er kwam een tutor aan het woord, een meisje die net was afgestudeerd en even een jaar wat anders wilde. Ook kregen we een jongetje van acht te zien, terwijl hij bezig was met school en later ook in actie op de boerderij. Hij reed al auto! Met een schakelbak nog wel, geen automaat! Tja, als de buren 500 kilometer verderop wonen, kan je niet zoveel kwaad natuurlijk in een auto. Het was een heel interessant en leuk bezoek. Het leek Puck overigens maar niets, les krijgen op deze manier. Deze kinderen zien hun klasgenoten maar drie keer per jaar, daar kun je je toch niets bij voorstellen. Daarna zijn we naar Alice Springs Desert Park gereden, een natuurpark die ons door diverse mensen was aangeraden. Eigenlijk wilden we naar een reptielenpark, maar omdat iedereen zei dat het desert park leuker was, hebben we dat niet gedaan. Het was een mooi park, maar wij vonden het een beetje tegenvallen. We hadden veel dieren verwacht, maar er bleken alleen vogels, een paar kangaroes en emu’s te zitten. En er was een groot verblijf voor reptielen en nachtdieren. Daar was het heel donker en het was een beetje lastig om de dieren te kunnen zien. Wat wel leuk was, was een presentatie over hoe de Aboriginals overleven in de woestijn. Maar over het algemeen was dit park er eentje in de categorie ‘mwah’. Jammer! Puck wil ook nog heel graag een stukje schrijven op de website, dus hier komt ze: Puck heeft in het zwembat gesurft gewoon staan en toen viel ik in het zwembat. En ik hep een haagedis geaait. Er was een dingo die onse druiven gepikt hat. Een dingo is een wilde hond maar die doen niets. Dat was het. Groetjes van puck. 17 maart 2012 We waren weer vroeg wakker vanmorgen. Tegenover onze tent staan cabins en in precies degene recht tegenover ons zit een man die vanuit hier werkt. En die gaat om zes uur ’s ochtends weg met zijn zware diesel pick-up… Het regende vanmorgen. Eigenlijk zouden we vandaag weer verder trekken, maar we hebben besloten nog maar een dagje te blijven. Deels vanwege de regen en ook omdat er morgen een (gratis!) pannenkoekenontbijt is op de camping en daar wil Puck heel graag naartoe. De regen bleek niet zoveel voor te stellen en het was al snel droog. De meisjes hebben de hele ochtend in de speeltuin en bij de tent gespeeld. Na de lunch hebben we een bezoek gebracht aan de Royal Flying Doctors. We hebben daar een film gezien over de geschiedenis en het werk van de Flying Doctors en er was ook een piepklein museum. Daarna zijn we naar Simsoms Gap gereden, een mooi stukje natuur net buiten de stad. We hebben daar enorm veel lol gehad met de zelfontspanner op de camera, de foto’s zijn daar getuige van! Eenmaal terug op de camping mocht Puck skypen met haar vriendinnetje Kimberly. Ik had dit keer niet verteld dat ze ging skypen – de vorige keer heeft ze nachten slecht geslapen van de zenuwen – dus het was een goede verrassing! De dames zijn allebei bijna (nou ja… respectievelijk over 6 en 7 weken) jarig dus er werd druk gepraat over verjaardagsfeestjes. En natuurlijk over de vorderingen op school, die worden ook altijd intensief besproken.