Hieronderde belevenissen van de afgelopen week. We hebben weer een hoopmeegemaakt, van de wijngaarden naar de Blue Mountains en Sydney, waar we nu zitten en nog tot donderdag zijn.

7 januari 2012

Een heerlijke stranddag vandaag, op een echt strand. Niet een strookje zand van een meter zoals bijna alle stranden in Nieuw Zeeland, maar een heel breed strand met hoge golven en ook nog een lifeguard! Denk nou niet aan een jonge, strakke, gebruinde beachboy. Nee, deze lifeguard was een vijftiger met een gezellige bierbuik. Nou ja, zo'n buik is wel handig als reddingsboei zullen we maar denken.

Puck is weer heerlijk in de weer geweest met haar bodyboard. Hans moest haar wel staande houden in de golven, maar als ze eenmaal erop lag ging ze als een speer. Helaas was het water zelfs voor Puck en Hans te fris en had ze het na een kwartiertje wel gezien. Lotte was ondertussen druk in de weer met haar nieuwe emmer en schep en ik heb lekker mensen liggen kijken. Er zijn wel heel erg veel te dikke mensen en vooral ook kinderen in Australië. Best zorgelijk eigenlijk.

Op de terugweg van het strand weer bij de MacDonalds langsgegaan, tot grote vreugde van Lotte die bij iedere Mac roept ‘ik zie een gele M, zullen we daar gaan eten?'. Helaas voor haar doen we dat dus niet! We hebben een lekker ijsje gegeten en ik kon nu wel op de website gelukkig. Toen nog even langs de supemarkt voor een heel verantwoorde maaltijd... pizza voor de dames en kippasteitjes met sla voor ons. De keukens hier in Australië vallen tot nu een beetje tegen. Het is vaak erg vies en heel summier voorzien van apparatuur. Deze campingkeuken heeft wel een oven gelukkig. We zijn echt verwend in Nieuw Zeeland! En dat terwijl men daar zei dat het in Australië nóg beter geregeld was. Hmm. Moeten wij nog gaan ontdekken!

8 januari 2012

Op naar de Blue Mountains. Een korte rit van nog geen 250 kilometer over alleen maar snelweg. Wij dachten dat Katoomba en Blackheath kleine bergdorpjes waren, maar wat we van Katoomba zagen toen we er door heen reden leek niet echt op een bergdorp, meer een provinciestadje. En, waar zijn die bergen?? We zijn benieuwd!

De tent opzetten gaat steeds sneller. In 20 minuten staat de boel wel en zijn de bedden ook opgeblazen en opgemaakt. De camping is erg duur, ze zijn de enige in het dorp plus het is hoogseizoen dus ze kunnen de hoofdprijs vragen! Tegenover de receptie staan oude aftandse cabins (stacaravans) en waarschijnlijk vragen ze daar ook een heel hoge prijs voor, want er komt iemand zijn beklag doen over de prijs/kwaliteitverhouding. Onze plek is prima, op een heuvel en lekker rustig. Er is helaas geen keuken op de camping, gelukkig staat er wel een koelkast die we kunnen gebruiken. Er is maar één wasbak dus het is 's avonds file om af te wassen! Koken doen we dus bij de tent en dat vinden de meisjes maar wat gezellig. Vanavond eten we op verzoek van Lotte groene pasta (pasta met broccoli en basilicum) en zalm. Dat wil ze het liefst iedere avond eten, zo lekker vindt ze dat! Ze eet dan ook twee borden leeg en is daarna helemaal voldaan. Zelf ben ik de groene pasta wel een beetje zat, maar als ik Lotte zo heerlijk zie smullen is het ook wel weer goed.

9 januari 2012

Na een koude nacht warmt het buiten gelukkig snel op. Aan de overkant van de weg is een grote speeltuin waar we 's ochtends gaan zitten met alle informatie over de omgeving. Terwijl de meisjes spelen, maken wij een planning voor de komende dagen.

Na de lunch rijden we eerst naar een uitzichtpunt hier in de buurt. Als we er aan komen vallen we even stil. Wat ontzettend mooi! Dat verwacht je helemaal niet, je ziet nergens bergen en toch heet het hier de Blue Mountains. Maar wat blijkt, het is een soort van Grand Canyon, een grote kloof zomaar midden in het landschap. Daar waar de Grand Canyon redelijk droog en rotsachtig is, is het hier helemaal groen. Werkelijk adembenemend.

Na dit uitzichtpunt rijden we door naar Katoomba, we hadden twee korte wandelingen gezien die we willen gaan doen. Beide wandelingen komen uit bij de ‘three sisters', drie rotsformaties in de vallei. Als we aan komen weten we niet wat we zien, wat een drukte! Het is er echt supertoeristisch, bussen rijden af en aan en er is een enorm plateau van waar je over de vallei uitkijkt én de three sisters kunt zien. Het uitzicht is wederom fantastisch, beetje jammer alleen van al die mensen. Helaas is één van de twee wandpaden afgesloten in verband met bosbranden die hier de afgelopen tijd gewoed hebben. Vinden Puck en Lotte ook heel jammer maar niet heus! Ze willen wel gelijk alles weten over bosbranden en hoe dat dan komt en of er niet brand kan uitbreken als wij er lopen...

Wandeling nummer twee is wel te doen en blijkt echt een kippenstukje. Het laatste stuk is alleen voor ‘strong walkers' en doen wij maar niet: 900 traptreden naar beneden (en dus later ook weer omhoog), en dan sta je onderaan de three sisters. We doen het maar met het uitzicht van boven!

Puck mag 's avonds helpen met koken, we eten tortilla's met ui, aardappel en groente. Ze is heel serieus bezig met aardappelschijfjes snijden en klutst later ook de eieren voor me. Als we zitten te eten vindt ze dit het allerlekkerste wat ze ooit gegeten heeft. Zelfs haar groenten (broccoli, doperwten en een soort van spinazie) gaan zonder problemen naar binnen. Die mag vaker meehelpen met koken! Lotte zit te miezemuizen maar eet uiteindelijk toch bijna alles op.

10 januari 2012

Vandaag stond er weer een wandeling op het programma, eentje langs watervallen die Puck had uitgekozen. Helaas konden we het begin van de wandeling niet vinden bij het aangegeven startpunt! Wel zijn we daar naar een uitkijkpunt over de kloof gelopen je kon er naar blijven kijken. Ook zagen we in de verte een waterval dus Puck was wel tevreden. We besloten dan maar een andere wandeling uit te kiezen, niet ver van de camping zou daarvan het startpunt zijn. Een uurtje lopen, prima te doen en onderweg ook weer prachtige vergezichten. Het is zo raar, als je aan komt rijden hier verwacht je niet dat er zo'n schoonheid schuilgaat in de natuur.

Het is vandaag beduidend frisser dan gisteren en we liggen dan ook al vroeg onder de dekens.

De weersvoorspelling voor morgen is ‘windy', zou niet fijn zijn want dan kan er niet gekookt worden buiten!

11 januari 2012

Nou de voorspelling ‘windy' bleek het understatement van het jaar! Het was gewoon een enorme storm, echt niet normaal. We hebben slecht geslapen want bij iedere windvlaag dachten we dat de tent weg zou waaien, of nog erger af zou scheuren. Maar hij heeft het gelukkig goed gehouden. Het was ook erg spooky, die harde wind rondom de tent. Lotte werd er wakker van en vond dit een heel goede reden om bij ons in bed verder te slapen.

Het heeft verder de hele dag zo hard gewaaid, we moesten vanmorgen in de tent ontbijten vanwege de wind. Was natuurlijk wel erg leuk, op de grond met onze bakjes cornflakes! Vanwege het weer besloten om vandaag met een treintocht mee te gaan. Was leuk, alleen het was niet echt een tocht. Het heette de ‘zig zag railway', omdat de trein zigzaggend een berg afdaalde naar het dal. Ze hebben destijds 40 jaar gedaan over de aanleg van de spoorlijn, en deze is slechts twee jaar in bedrijf geweest. Gelukkig wordt hij nu al jaren voor toeristen gebruikt! Maar goed, de tocht ging dus al zigzaggend naar beneden en weer omhoog. Onderweg mochten we op een paar plaatsen uitstappen en werd er van alles verteld over de bouw van het spoor en over de treinen van vroeger. Op de terugweg zaten we vlak achter de machinist en die bood Puck en Lotte aan om bij hem te komen zitten. Maar dat durfden de dames niet! Tuttenbellen. Al met al zijn we zo'n tweeënhalf uur onderweg geweest, waarvan we daadwerkelijk ongeveer een half uur gereden hebben met de trein.

Koken bleek inderdaad niet mogelijk met die storm, dus hebben we lekker bij de lokale pizzeria eten. We hadden weer een hoop bekijks met onze ‘de Hoog Worldtour vesten'!

's Avonds ging de wind dan eindelijk liggen en hebben we de tent kunnen inspecteren. Gelukkig zijn alle stokken nog recht en is er nergens iets gescheurd of kapot gegaan. Het koelde enorm af en de meisjes gingen in vesten en met sokken aan slapen.

12 januari 2012

Het was echt een ijskoude nacht! Lotte was ergens halverwege bij ons gekropen (niets van gemerkt allebei, pas vanmorgen vroeg voelde ik een klein kacheltje naast me) en Hans had zijn vest ook maar aangetrokken, met capuchon op zijn hoofd. Ik had een extra dekbed en was een paar nachten geleden al op een badlaken gaan liggen om de kou vanaf de grond een beetje tegen te houden. Puck was boos vanmorgen, dat Lotte bij ons lekker warm lag en zij helemaal alleen in het koude bed. Lotte zei ‘dan moet je ook bij pappa en mamma gaan liggen Puck', waarop Puck zei ‘ja maar mamma zei toch gisteren dat je niet meer bij hen mocht gaan liggen'. Lotte: ‘als ze slapen merken ze het toch niet!'. De boef. Gelukkig stond er geen wind en warmde de zon de tent al snel op. De tent was van binnen helemaal nat van de condens!

Na het ontbijt de boel weer opgebroken (gaat steeds sneller!) en de auto ingepakt. De auto geeft de laatste dagen wat problemen met opstarten en ik had al visioenen van ons ‘stuck' in de Blue Mountains omdat de auto het zou begeven.

Maar na een hoop gestotter en gehaper liep de auto weer normaal en zijn we naar Sydney gereden. Ik had na heel lang surfen een betaalbare Lodge gevonden, niet ver van het Opera House. De Lodge bleek prachtig te liggen in een hele rustige groene wijk (Kirribilli), aan de voet van de Harbour Bridge. Aan de overkant van het water zien we de Opera House liggen. Onze kamer is prima, de meiden slapen in een stapelbed in een klein kamertje er aan vast. De Lodge wordt gerund door een hyperactieve Chinees die vergroeid is met zijn mobiele telefoon. Een erg grappig figuur!

Bij aankomst gaf de auto er de brui aan, Hans kreeg hem maar niet geparkeerd op de heuvel voor het huis, rook op een gegeven moment ook een brandlucht en heeft toen de motor maar uitgezet. Onze hyperactieve Chinese vriend wist wel een wegenwachtservice die we konden bellen. Die kwamen zelfs gratis langs om te kijken wat er aan de hand was, omdat we in Nederland lid zijn van de ANWB. Waren we dat niet, dan had het ons 270 dollar gekost! De man had alleen geen opbeurend nieuws helaas. We kunnen de auto eigenlijk wel als overleden beschouwen. De koppeling is bijna kapot, die slipt waardoor die brand lucht ontstaat. Als we hiermee doorrijden (wat hij sterk afraadde en ik zeker niet ga doen met twee kinderen op de achterbank) dan stopt hij er op een gegeven moment helemaal mee. Dit verklaarde trouwens ook waarom de auto zo slecht kan klimmen. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, de reparatiekosten komen boven de waarde van de auto uit. Plus de auto moet praktisch helemaal uit elkaar en dan vinden ze geheid nog meer ellende. Niet leuk. Onze huisbaas had nog een vriend van hem gebeld, een mecanic, en die kwam tot precies dezelfde conclusie. Zijn kostenberaming was zelfs nog hoger, omdat het een 4WD betreft die dus twee versnellingspoken heeft. We hoopten dat het misschien met een second opion wel mee zou vallen, maar helaas.

Dus. Het goede nieuws is dat we in Sydney zitten en alles met het openbaar vervoer kunnen doen. Het slechte nieuws? Dat we binnen nu en een week een andere auto moeten regelen...

14 januari 2012

Vandaag naar het strand geweest, Manly Beach. Manly is een buitenwijk van Sydney en daar kun je met de ferry naartoe. Dus alleen de reis er heen is al leuk! Op de ferry kwam Puck ineens met de volgende vraag: als je in één van de landen mag wonen waar we nu geweest zijn, waar wil je dan wonen? De antwoorden:

• Puck: Thailand want daar is het altijd lekker warm. Toen we bij Manly aankwamen en ze zag hoe het eruit zag zei ze, ‘of we blijven hier en kopen geen auto!'
• Lotte: Nieuw Zeeland want daar regent het vaak en dan kan ik lekker veel filmpjes kijken.
• Hans: ik zou wel in Sydney kunnen wennen, je hebt hier alles van stad tot rustig en groen, van strand tot bergen plus een heerlijk klimaat.
• Petra: ik ook!!

Het antwoord van Puck verbaasde ons wel een beetje, toen we in Thailand waren vond ze het veel te heet! En dan het eten daar. Maar, volgens Puck went ze daar wel aan en vond ze die hitte echt niet erg. En Lotte is natuurlijk weer vreselijk met haar filmpjes kijken! Maar we komen gewoon weer naar Nederland hoor, in juli, no worries!

Op het strand hadden we afgesproken met Rob en Josine. Hans kent Rob via zijn werk en via hun reisblog wisten we dat ze nu in Sydney (Manly) wonen. Ook wereldreizigers dus, die anderhalf jaar geleden zijn vertrokken met het idee om acht maanden te gaan reizen.

Inmiddels zijn ze in Sydney blijven hangen waar ze allebei een baan hebben in een restaurant, een heus appartement en een visum tot 1 mei. En daarna nog steeds niet naar huis! Het was leuk om hen te ontmoeten en hun ervaringen te delen. Zij zijn nog heel jong (26 en 27), ik geef ze groot gelijk dat ze hun reis zo lekker verlengen. Ze kunnen zich altijd nog gaan settelen in Nederland, dit pakt niemand ze meer af.

Na het strand hebben we een weekkaart gekocht voor het openbaar vervoer. Hiermee mogen we van alle soorten openbaar vervoer gebruik maken, ferry, bus, tram, skytrain en trein. Wel handig en een stuk voordeliger dan iedere keer een los kaartje kopen.

We hebben ook heel veel zitten brainstormen over het auto probleem. Natuurlijk hebben we als eerste de eigenaars in Nederland ingelicht over de situatie. Wij hebben ons er wel bij neergelegd nu, het is erg vervelend maar ja het is niet anders. Het hoort er ook wel een beetje bij, niet alles kan over rozen gaan op reis. En we hebben echt geluk dat het in Sydney gebeurt en niet ergens in de bush waar ik al bang voor was! Maar voor de mensen van wie de auto is, vinden we het nog het rotste, voor hen zit er veel emotionele waarde aan de auto en zij moeten vanaf de andere kant van de wereld maar vertrouwen op ons (nou ja, die van de mecanics) oordeel. We (ja zelfs Hans) maken ons hier best een beetje zorgen over.

We besluiten om een ‘nieuwe' auto te gaan kopen. Er is in Sydney een automarkt voor particulieren, daar verkopen vooral backpackers hun vervoer aan het eind van hun reis. We hebben daar niet zo'n heel goed gevoel bij maar gaan er zaterdag toch maar even een kijkje nemen. En we hebben de lokale Marktplaats op internet afgespeurd naar dealers met betaalbare tweedehands auto's. We hebben 's avonds een selectie gemaakt en gaan zaterdagochtend maar even rondbellen. En kijken hoe we overal moeten komen met openbaar vervoer!

15 januari 2012

Na een rondje bellen besluiten naar een autodealer te gaan die een Holden Commodore Wagon (Opel Omega Station) heeft staan. We moeten met de trein en daarna een stuk lopen. Bij aankomst blijkt het wel een echte autodealer, compleet met van die glimmende vlaggetjes. Maar de auto is prima, superruim en het voelt goed. Wel moet er een nieuwe accu in en - volgens ons - een nieuwe uitlaat onder. We hebben wel enorm gelachen hoor, we gingen proefrijden en zijn toen even ergens gestopt om onder de motorklep te kijken. Stonden we daar samen naar dat motorblok te turen. ‘tja het ziet er mooi uit, wat vind jij?' ‘hmm ja het is wel schoon allemaal, weet jij wat V6 betekent?' ‘niet echt, iets met het vermogen dacht ik'. Nou ja en zo ging het door. Echt heel technisch zijn wij..

Maar goed, zoals gezegd was het gevoel wel goed en we besloten dat we deze auto zouden kopen. Toen was Hans aan de beurt voor het onderhandelen. Uiteindelijk hebben we het - denken we - goed kunnen regelen. De dealer is bereid om de auto eind augustus terug te kopen en geeft daar nog een prima prijs voor. Hij vervangt de accu en uitlaat. Ook vond ik de ruitenwissers er slecht uitzien, die worden ook vervangen. Plus hij krijgt nog een grote beurt. Op de auto zit 12 maanden garantie, wat inhoudt dat als er onderdelen sneuvelen, ze tot maximaal 1000 dollar meebetalen in de kosten. Plus de dealer wil de afgeschreven Rodeo ook wel hebben en geeft er nog een paar stuivers voor. Het blijft een dealer dus ergens zullen we wel opgelicht zijn, maar wij hebben er een goed gevoel over. De meisjes waren het wel enorm zat na die treinreis, het wandelen en wachten in het kantoortje van de dealer. In de straat zat een MacDonalds en we hebben daar iets gegeten. Daarna was al het leed weer geleden, zo makkelijk gaat dat!

Al met al heeft het ons bijna de hele dag gekost. 's Avonds zijn we uitgenodigd bij de broer van Annie van Ee om te barbequen. Een blik op de klok leert ons dat het geen zin heeft om eerst naar ‘huis' te treinen. Dan kunnen we bij aankomst direct weer op de trein stappen richting Jan. Dus we nemen een andere trein richting Bondi Beach, kunnen we daar nog even rondkijken. Leuk idee! Maar helaas begint het te regenen en duurt het allemaal veel langer dan we dachten. Dus op station Bondi Junction lopen we even naar buiten en dan weer terug om de trein terug te nemen. De meiden vinden het helemaal leuk, die reizen nooit met de trein en zitten te genieten.

De barbecue was erg gezellig. Jan en zijn vriend Carlos en diens broer hebben enorm hun best gedaan en voor een weeshuis aan eten gekookt. We vonden het heel leuk om de broer van Annie te ontmoeten. Wat lijken Annie en Jan op elkaar! Dezelfde mimiek en manier van doen, zo leuk om te zien. Jan en Carlos hebben ook twee honden waar we Lotte van te voren al op voorbereid hadden. Maar wat blijkt, het zijn de honden die verlegen en angstig zijn! Dus ook Lotte was zo ontdooid. Ze hebben ook nog een aquarium met vissen en een bakje met piepkleine babyvisjes, zo leuk. Na een erg gezellige avond stappen we moe weer op de trein. Voor de meiden was het lange dag! In de trein was het nog wel een beetje spannend. Op het perron liep één of andere wezenloos rond die enorm liep te vloeken en met zijn paraplu overal op stond te slaan. In de trein ging hij hiermee door en liep heel onrustig heen en weer in de wagons. Zo nu en dan sprak hij ook mensen aan. Gelukkig liet hij ons met rust en hadden Puck en Lotte niet echt in de gaten wat er speelde.