Hier zijn onze belevenissen van de afgelopen week! Ik hoop dat het lukt om alle foto's erop te krijgen, de internetverbinding is tergend langzaam. In ieder geval veel leesplezier!

31 december 2011

Vanmorgen zijn we het dorpje ingereden om boodschappen te doen. Er is zowaar een flinke supermarkt waar we prima inkopen kunnen doen. Daarna nog even op zoek naar een nieuwe hamer, want Hans heeft onze hamer nu al kapot geslagen op de haringen!

We besluiten om voor de middag een tour te boeken, dan ga je met een busje en gids door het dorp en omgeving en laten ze je ook de opaalmijnen zien. Klinkt wel een beetje tuttig, maar het is ook wel de makkelijkste manier om alles te zien. Alleen, helaas in het laagseizoen - wat het hier nu is - zijn de tours alleen 's ochtends. Gelukkig werken ze op nieuwjaarsdag ook en kunnen we voor de volgende dag boeken. Om 09.00 worden we dan opgehaald bij de receptie van de camping. We hadden dus gedacht vandaag tour en morgen zwembad, maar nu gaan we dus vandaag maar naar het zwembad. En dat is niet zomaar een zwembad, er is een Olympisch bad dat aan alle standaards voldoet, én voor de kids een compleet ‘water fun park'. Het is geweldig, ze hebben er alles. Tig glijbanen, een golfslagbad, een stroomversnelling, je kunt boven het water aan een soort touwladder slingeren, kortom: het walhallah voor Puck en Lotte! We hebben een superleuke middag en komen flink verbrand weer op de camping. De dames zijn voornamelijk in hun gezicht behoorlijk verkleurd, ook niet raar na een paar uur non stop in het water! Ze zijn ook helemaal gesloopt van al dat water speelgeweld en om acht uur liggen ze in de tent. Waar het bloedheet is... Lotte slaapt wonder boven wonder bijna direct, maar Puck ligt nog lang te woelen en te zuchten terwijl wij voor de tent verwoede pogingen doen om buiten te blijven zitten - want oudejaarsavond! Het is echt niet te doen, bij zonsondergang komen er hele zwermen muggen en die vallen je letterlijk aan. We proberen het met lange mouwen en lange broeken (niet te harden zo warm) en heel veel insectenspray, maar om half tien gooien we de handdoek in de ring en kruipen de tent in. Dan maar geen oudejaarsavond onder de sterren! Niet dat we hier iets missen, er zijn misschien zes plekken bezet op de camping en niemand maakt de indruk om eens flink te gaan feesten. Puck ligt nog steeds oververhit te zuchten maar valt gelukkig uiteindelijk toch in slaap.

1 januari 2012

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!!!
Dat het maar een mooi jaar mag worden, met veel gezondheid en waarin dromen uit mogen komen. Ons jaar kan in ieder geval niet stuk!

De tour blijkt ontzettend leuk. De gids is een heel erg grappige man die heel veel over Lighting Ridge weet te vertellen. En voor zo'n klein dorpje is dat echt veel! Er wonen hier ongeveer 5000 mensen. Denken ze. Niemand weet het en het kan ook niemand wat schelen, zolang je maar niemand lastig valt. Het grootste deel van de bevolking is hier gekomen voor opalen en daar zitten een hoop excentriekelingen tussen. De gids kan er smakelijke verhalen over vertellen en we lachen wat af. Puck en Lotte vinden het wel een beetje frustrerend dat ze het niet verstaan, en vragen iedere keer waarom we moeten lachen. We bezoeken onderweg ook een echt werkende opaalmijn. De eigenaar is een verbitterde man die ons in een moordend tempo door de mijn loodst. Wij begrijpen hem wel, er zijn nog maar 40 mijnwerkers over en de regering maakt het ze steeds moeilijker om te blijven bestaan. Waarom, dat weet niemand. Men denkt dat de regering de grond wil verkopen aan China maar zeker weten doen ze het niet.

Die mijnvelden (Lunatic Hill heet het daar) zijn wel een heel rare gewaarwording, al die krotten van huizen en stacaravans midden op de open, hete vlakte. En dan hoor je dat de mensen daar soms al 55 jaar wonen en nog steeds iedere dag op zoek gaan naar opalen! Er wonen in Lighting Ridge mensen van 54 verschillende nationaliteiten en dat gaat al jaren zonder problemen. Er wonen Servische mensen vreedzaam naast Bosniers bijvoorbeeld. Heel bijzonder. We weten nu ook waarom er hier zo'n belachelijk groot zwembad is gebouwd. We begrepen al niet wat dat hier deed, zoiets verwacht je eerder in een grote plaats. Maar zoals de gids zei: ‘nananana wij kunnen het ons veroorloven!'. Er schijnt echt enorm veel geld verdiend te worden met die stenen, vooral 20 jaar geleden toen men nog contant geld kreeg voor de opalen. Je ziet het er niet aan af trouwens in het dorp, alles ziet er best vervallen uit.

We komen ook nog langs een kasteel, gebouwd door een gekke Italiaan. Hij kreeg een rechtzaak aan zijn broek want volgens de gemeente mocht hij dat kasteel niet bouwen op de grond. De Italiaan verklaarde in de rechtbank dat hij alleen maar de stenen op het land anders opgestapeld had en de rechter zag daar de humor wel van in en stelde hem in zijn gelijk!

's Middags slaat bij Hans de opaalkoorts toe. Naast de camping is een plek waar vroeger een mijn was en waar je nu kunt zoeken naar opalen (fossicken noemen ze dat hier). De kinderen en ik houden het al snel voor gezien, het is bloedheet en niet uit te houden. Bij Lotte staat het water op haar gezichtje! Dus wij lopen terug naar de tent om in de schaduw te kunnen zitten en Hans gaat nog ‘even' door. Net als wij besluiten om te gaan kijken of hij niet onwel is geworden van de hitte, komt hij met een grote grijns op zijn gezicht en een bak vol stenen terug. En met grote plannen om schuurpapier te kopen om de stenen te polijsten....help mijn man heeft een hobby!

2 januari 2012

Vandaag de boel weer ingepakt en naar Dubbo gereden. Toen ik de tent wilde opvouwen, bleek er een groene boomkikker onder te zitten, ik schrok me een ongeluk! De buren moesten wel lachen om mijn reactie en kwamen gelijk met hun fototoestel aangelopen. Stoere Puck heeft de kikker met behulp van het stoffer en blik naar een boom gebracht.

Dubbo stad ligt een beetje tussen de Outback en de Blue Mountains in en is vooral bekend om zijn dierentuin. Die wij niet gaan bezoeken... de entreeprijzen zijn torenhoog, daar is de Efteling niets bij. ‘Ach' zei Puck, ‘Thuis kunnen we toch ook naar de dierentuin'.

De rit van Lighting Ridge naar Dubbo gaat lekker vlot. Het is 350 kilometer alleen maar rechte weg zonder heuvels. Lotte kijkt op een gegeven moment naar buiten (en dat is heel wat, dat ze haar ogen even van haar ds kan halen) en zegt ‘Er is helemaal niks te zien, alleen maar bomen en gras!'. Ja, het is hier echt wel even wat anders dan Nieuw Zeeland, waar het landschap zo'n beetje na iedere bocht weer veranderde. Je kunt hier honderden kilometers rijden en constant hetzelfde zien buiten. Vinden wij wel cool, Puck en Lotte vinden het maar raar.

De camping in Dubbo is wel weer een topper voor Australische begrippen: én aan een drukke doorgaande weg, én aan het spoor! Wij hebben gelukkig een plekje helemaal achteraan tegen een park aan en hebben niet zo'n last van de weg. Zo nu en dan dendert er wel een goederentrein langs, maar dat went snel. We zijn dit keer binnen een half uur klaar met het kamp compleet te maken, het gaat steeds sneller! De meisjes blijven meestal in de auto zitten, dat is wel fijn.

Als de tent staat gaan we eerst een duik nemen in het zwembad. Zelfs ik! Eigenlijk moeten we nog boodschappen doen, maar we besluiten een pizza te halen. Geen zin om weer pad te gaan, morgen is er weer een dag.

Puck sluit de dag leuk af: haar vriendinnetje Kimberly belt op de skyp! Er worden hele boeken over en weer voorgelezen en de laatste nieuwtjes uitgewisseld (iedereen mist Puck heel erg volgens Kimberly). Wat is het toch fijn dat er skyp bestaat! We hebben nog maar net opgehangen als hij weer overgaat, wat een verrassing mijn vriendin Cora en de hele familie! Zij zijn in het Klein Walsertal op wintersport, waar we vorig jaar met zijn allen waren. Helaas hebben we geen beeld, zij zitten daar in wintersport kleding en wij in badkleding, hoe groot kan het contrast zijn. Maar het is erg leuk om elkaar gesproken te hebben en we proberen het snel weer een keer mét beeld.

3 januari 2012

Het knipperlicht van de auto is overleden. Is niet erg zolang je naar links moet, want die doet het nog wel. Het lampje is niet kapot, maar de hendel wil niet meer. Dus toch maar even op zoek naar een garage want dit is wel een beetje gevaarlijk en Hans is niet zo technisch om het zelf op te lossen. Terwijl Puck en ik schoolwerk doen, gaan Hans en Lotte tanken en op zoek naar een garage. Precies als we klaar zijn met school, komen Hans en Lotte er ook weer aan. Morgenochtend kan de auto gebracht worden en kijken ze er naar, helaas konden ze het niet gelijk ‘even' oplossen. Ondertussen horen we vanuit Nederland dat de Volvo ook bij de garage staat, kapotte computerkast, en dat brengt flink wat kosten met zich mee. Vervelend, maar ja kan gebeuren!

's Middags wilden we een oude gevangenis gaan bezoeken hier in de stad. Maar het is zo verschrikkelijk heet, dat we besluiten om die morgen te doen en vandaag naar grotten hier in de buurt te gaan. Terwijl we met de gids naar de grot lopen, zien we een slang liggen langs het pad. Een ‘common Brown snake', de op één na giftigste slang ter wereld. Puck zegt het is maar goed dat Renate (Dijksman) er niet bij is! Lotte is boos want die ziet hem niet, de slang is bruin en ligt tussen allemaal dorre bladeren en takken dus valt niet op. Ik vind het maar zo, zo, we staan daar met zijn allen naar dat beest te turen, straks wordt ie nog boos en valt ons aan! Maar er gebeurt niets en we vervolgen onze weg. De grot blijkt klein maar geweldig mooi. Er zit allemaal koraal op het plafond, dat is gevormd doordat die grotten miljoenen jaren onder water hebben gestaan. Prachtig. Twintig meter onder deze grot ligt een groot meer, duikers gaan daar regelmatig op zoek naar botten en fossielen. Er zijn botten gevonden van dinosauriërs en kangoeroes van vier meter hoog! Helaas mogen toeristen dat deel van de grot niet bezoeken. Je zou dan ook zuurstofmaskers opmoeten, ze noemen dat deel een ‘CO2 pit', er is geen zuurstof (als doet de naam vermoeden dat er juist wél zuurstof is). Ook wijst de gids nog een ‘elfenhuisje' aan, wat natuurlijk enorm tot de verbeelding van de dames spreekt. Puck zegt ‘als er efjes bestaan dan weet ik wel zeker dat ze hier zouden gaan wonen'. Het is heerlijk koel onder de grond en we vinden het jammer dat we weer uit de grot moeten!

Op de terugweg doen we nog even boodschappen voor het avondeten. De camping is groot, maar de keuken klein met maar één (vieze) koelkast. En daar legt iedereen zijn spullen in, dus erg veel ruimte voor onze spullen is er niet. We kunnen daarom niet voor een paar dagen eten in huis halen en kopen steeds alleen wat we nodig hebben. Vanavond staan er pannenkoeken op het menu en Hans krijgt de eer om die te bakken. In de keuken is het overvol, dus ons gasstelletje komt weer tevoorschijn. Het is geen pretje om in die hitte te bakken, maar ze smaken heerlijk!

4 januari 2012

Zo Puck had een off day vandaag. Een combinatie van last van de hitte en vermoeidheid. Want doordat het zo warm is, liggen de meisjes laat in bed maar zijn wél heel vroeg wakker door alle herrie van de vogels. En dat eist zijn tol. Mensenkinderen, we hopen niet dat dit een voorbode is van Puck over tien jaar, ze lijkt wel een puber! Werkelijk niets deugt en alles is onze schuld. Ze valt ongeveer om de minuut over een scheerlijn (van wie zou ze het hebben..) en begint dan vreselijk te schelden op de tent en op Hans want die heeft die scheerlijnen niet goed gezet. Als ik het grapje van de ezel en de steen maak is het hek helemaal van de dam! Ik ook altijd met mijn stomme grapjes, echt hoor er is geen moeder die zulke slechte grappen maakt. Hans en ik lachen ons kapot maar laten dat uiteraard niet merken. We reageren maar niet op haar uitbarstingen. Valt niet mee, maar het werkt wel het beste. Er is toch geen land met haar te bezeilen en er tegen in gaan werkt helemaal als een rode lap op een stier. Als Puck dan eindelijk weer een beetje bij zinnen is, kruipt ze ineens op schoot - wat ze praktisch nooit doet. Toch een soort van schuldgevoel zullen we maar denken!

De gevangenis laten we voor wat het is. In een gids van de omgeving las ik dat het voor kinderen best spannend is, er lopen mensen verkleed als gevangen rond en die spelen na hoe het er vroeger aan toeging. Ook werken ze binnen met hologrammen. Lijkt ons niet erg geschikt voor onze kinderen en eigenlijk hebben we ook helemaal geen zin om iets te gaan doen, zeker niet gezien de gemoedstoestand van Puck!

De auto is weer gemaakt, het knipperlicht werkt weer beide kanten op. Wel zo'n veilig gevoel! Hans ‘kookte' fish and chips vanavond. Puck was nog niet helemaal bijgekomen (of ik ben echt de slechtste grappenmaker van de wereld) en vond mijn opmerking dat pappa altijd zo lekker kan koken echt superstom. Na het eten bellen Cora en Arnold nog een keer. Helaas wederom geen compleet beeld, dit keer kunnen zij ons wel zien maar wij hen niet. Jammer! We proberen het nog een keer als ze terug zijn van wintersport, waarschijnlijk zitten de Oostenrijkse bergen in de weg.

5 januari 2012

Eigenlijk zouden we vandaag naar de Blue Mountains rijden, Katoomba om precies te zijn. Maar gelukkig bedachten we ons vanmorgen dat het misschien wel handig zou zijn om de camping in Katoomba te bellen of ze wel plek hebben. En die hadden ze niet... er is maar één camping en die verwees ons door naar een camping een dorp verderop, in Blackheath. Ook die zitten vol, maar we kunnen daar wel vanaf zondag terecht. Dus wordt het plan bijgesteld en zo komt het dat we nu in de Hunter Valley zitten, een groot wijngebied vlak achter de kust. Zo leuk, je rijdt tussen de wijngaarden en wijnhuizen door, je waant je ineens in Zuid Frankrijk. Hans ontdekte het wijnhuis van de Australische wijn die hij thuis altijd drinkt, Lindenberg. De camping ligt - uiteraard - weer aan de doorgaande weg en daar staat onze tent dan ook praktisch tegenaan. Jammer, want het is echt een mooie camping zo tussen de wijnranken. We doen onze oren maar dicht!

Onderweg hadden we ook weer iets fijns. Er vloog iets naar binnen, en ik dacht een takje en besteedde er verder geen aandacht aan. Een poosje later voelde ik iets op mijn voet kriebelen, kijk naar beneden en.......aaaaaaah zit er een enorme tor op mijn voet!!!! Gelukkig was ik niet aan rijden... Hans moest wel stoppen om het beest weg te halen want dat durfde ik echt niet (hij stiekem ook niet, maar ja als enige man in de auto moet je natuurlijk wel de stoerste zijn!).

6 januari 2012

Het moet niet gekker worden, eergisteren hadden we puber Puck, vanmorgen kijk ik uit de tent zie ik Hans de auto staan schoonmaken! Dat heeft hij echt nog nooit gedaan. Er zaten allemaal kalkspetters op de auto, en die regenen er niet af. Dus Hans dacht het regent toch laat ik even met een doekje die spetters wegvegen. Ik heb helaas geen foto kunnen maken, maar geloof me het was een heel apart gezicht, Hans die de auto schoonmaakt.

Regen dus vanmorgen en heerlijk koel. We hebben de ochtend in en om de tent doorgebracht. De meisjes hebben een filmpje gekeken, want het regende en ze hadden pas twee keer een film gekeken in dit land. Alsof ze wat tekort komen! Eergisteren zaten ze in een bloedhete tent een film te kijken, ze waren allebei zo moe dat we dachten láát ze maar. Maar verder hebben ze gelijk, we hebben hier nog geen gelegenheid gehad om films te kijken, het is veel te mooi weer vervelend hè.

Na de lunch een toer gemaakt langs de wijngaarden. Het is hier wel een prachtig gebied, heel landelijk en toch maar 40 minuten van de kust en twee uur rijden vanaf Sydney. Bij één wijnboer zijn we gestopt om te proeven. Ook ik, ja ja. De witte wijn was heerlijk vond ik, heel licht en zoet. Daarna kregen we rode wijn, brrr ik vond het maar vies. Hans blij, die kon mijn glaasje ook leegdrinken! Toen de specialiteit van het huis: witte port. Heel zoet en stroperig. Te sterk voor mij! Na een paar slokken deden ze er citroensap bij, toen vond ik het net hoestdrank. Heb ik maar niet gezegd... ze waren zo trots op deze speciale port. Deze wijnboer had wel een heel mooie stek, prachtig uitzicht op de bergen en heel veel groen. In de tuin stonden struiken met blauwe bloemetjes, zo leuk. Het meisje dat ons hielp had weer een schoonzus in Rotterdam wonen. En zelf kwam ze uit Canada. Ze was helemaal jaloers op onze reis en wilde er alles van weten. Heel gezellig dus!

Na de wijntoer zijn we naar de MacDonalds gereden, de website moest nodig bijgewerkt worden. Maar helaas, de reismee server was uit de lucht dus we konden niets doen. Morgen maar weer proberen. Ik heb wél de e-boeken die mijn lieve broer me had gemaild kunnen downloaden, kan niet wachten om aan één van deze boeken te beginnen! Ben zo blij met mijn e-reader én met mijn broer die zo nu en dan weer wat titels mailt!

Vanavond lekker vroeg gegeten en de dames lagen zowaar al om zeven uur in bed. Kunnen ze wel gebruiken, en nu is het koel dus moeten we het wel waarnemen. Morgen gaan we een dagje naar de kust (Hans wordt onrustig, die heeft te lang geen zee gezien), kijken of het daar lekker weer is. Alhoewel zo'n koele, bewolkte dag ook wel even lekker was na al die hitte van de afgelopen weken.