7 december 2011

We zijn vandaag van Auckland naar Kerikeri gereden, een levendig stadje richting het noorden. Onderweg zijn we nog gestopt bij een schattig museum in Waipu. Dit dorp is rond 1820 gesticht door Schotten en het museum laat de geschiedenis van deze mensen zien. De mensen werden geleid door een erg strenge en rechtlijnige dominee, geen aardige man zo te zien op de foto's. Tegenwoordig heeft iedereen in het dorp zo'n beetje Mc voor zijn achternaam staan en houden ze nog steeds één keer per jaar Highland games, compleet met Schotse rokken en doedelzakken.

In Kerikeri is Hans dan eindelijk naar de kapper geweest!! Hij moest nu echt van ons, het was echt geen gezicht meer. Zelf vond ie dat zijn haar nooit beter had gezeten, we hebben heel hard gelachen om dit grapje.

In Kerikeri was verder niet zo heel veel te doen of te zien, dus we hebben besloten om hier één nachtje te blijven en morgen een klein stukje verder te rijden richting Doubtful Bay waar we hopelijk een camping aan het strand kunnen vinden.

8 december 2011

Een korte rit dus vandaag, we waren voor de middag al in het gebied van Doubtful Bay. We hebben inderdaad een camping gevonden aan het strand. En laat het nou nog strandweer zijn ook! Dus vanmiddag voor het eerst in zwembroeken het strand op! Nou o.k. ik geef het toe, de wind was best fris, maar ik had een plekje gevonden in de duinen en daar was het best te doen. Hans heeft een poos staan vissen, maar helaas niets gevangen. Van de week bij Auckland wel trouwens, hij heeft foto's gemaakt als bewijs!

Er zit hier op de camping een groep verstandelijk gehandicapten en Puck en Lotte spelen op dit moment in de speeltuin met een meisje van een jaar of achttien. We hoorden Puck antwoord geven op haar vragen, erg leuk!

Bikkel Lotte had ook nog wat. Die kwam de camper uit met de vraag of ze een pleister mocht. Ik zei nee Lot want ze wil meestal om niets een pleister. Lotte: ‘ja maar mam', ik: ‘nee Lot, we gaan niet iedere keer pleisters pakken'. Lot: ‘ja maar mam, kijk dan!!'. Had ze haar grote teen opengehaald, het bloed liep er in een gestage stroom uit. Dus toch maar een pleister geplakt...haar zus was minstens flauw gevallen van het aanzicht van al dat bloed en had de rest van de dag mank gelopen, maar Lotte huppelde na de pleister weer weg!

9 december 2011

Geen strandweer - te veel wind - maar in het zonnetje bij de camper was het prima toeven. Puck zei 's avonds nou je hoeft niks op de website te schrijven want we hebben toch niks gedaan vandaag. En dat is ook zo! De meisjes hebben voornamelijk binnen gezeten (terwijl het buiten prachtig weer was) en renden zo nu en dan even naar de speeltuin. En wij hebben lekker buiten in het zonnetje gezeten. Hans en Puck zijn ook nog naar het strand gelopen om te vissen. Ze hadden een zeeschildpad gezien en bijna een vis gevangen, maar die liet op het laatste moment het haakje los. Ik vond in de recreatieruimte een aantal leuke tijdschriften, waaronder zelfs een Nederlandse Viva. Dus een heerlijk zomers dagje op de camping! Volgens Puck een echte vakantiedag, want dat doen we ook in Rockanje.

10 december 2011

Vanmorgen toen we wakker werden hebben we eerst een gezellige skypsessie met Kylian en Gabrielle (en ouders!) gehad. Leuk hoor om elkaar te zien en live te spreken. Één nadeel: we hebben het nieuwe behang voor de kamer van Kylian gezien en nu heeft Lotte het alleen nog maar over roze bollenbehang... of we vast Opa kunnen mailen! Hopelijk zet ze het nog uit haar hoofd, maar Lotte kennende gaan we dit nog heeeel lang horen!

Na het ontbijt zijn we vertrokken. We wilden op tijd weg, maar natuurlijk lukte dat niet. Dat idee van op tijd vertrekken moeten we ook maar loslaten! Het is al vroeg zat, om tien uur van de camping zijn. De reden dat we vroeg weg wilden was dat we volgens de kaart een lange rit op het programma hadden staan, helemaal naar het noordelijkste puntje van het Noordereiland, Cape Reinga. Aangezien daar geen campings zijn, moesten we de weg ook weer terugrijden. Plus we moesten nog boodschappen doen. De rit viel eigenlijk best mee en om half één stonden we op het parkeerterrein. Vanaf daar was het nog een kwartiertje lopen naar de vuurtoren en voor je gevoel het eind van de wereld. De Pacific Ocean en Tasmaanse Zee komen hier bij elkaar en dat zorgt voor spectaculaire golven. De storm die in Nederland raast, is hier ook opgestoken en op sommige stukken moesten we de meisjes echt een hand geven, anders zouden ze nog wegwaaien! Voor de Maori is Cape Reinga een heilige plek, zij geloven dat de geesten van overleden mensen vanuit hier vertrekken naar het hiernamaals. Het was vooral erg winderig en verlaten!

Op de terugweg zijn we gestopt bij enorme zandduinen, waar je met een surfbordje vanaf kon.

Dat leek ons wel wat! Het viel wel een beetje tegen... ten eerste de wind, je werd compleet gezandstraald! En waar we ook niet bij stil hadden gestaan, om naar beneden te kunnen moet je - precies ja - eerst naar boven. En dat valt niet mee kan ik jullie vertellen! Ik ben diverse malen met twee surfborden onder mijn arm omhoog geploeterd (mijn man was even ergens anders foto's aan het maken...) en dat heeft me wel de nodige zweetdruppels gekost. Maar het plezier op de gezichten van de meiden maakte het dan wel weer goed! Lotte vond het een beetje eng om alleen te gaan en ging op onze rug liggen, waardoor wij door het extra gewicht nog een stukje harder naar beneden gleden. Surfbabe Puck deed het alleen, die zwoegde ook met dat surfbord naar boven want had geen zin om op mij of Hans te wachten. Het was een leuk en zeer vermoeiend uurtje! Na afloop zat het zand zat werkelijk overal op ons lijf, dus op de camping maar gelijk een douche genomen!

Helaas zijn de weersvooruitzichten voor de komende week erg slecht, vanaf maandag alleen maar regen. Hopelijk verandert dat nog, zou toch jammer zijn als onze laatste dagen in dit geweldige land verregenen. Rasoptimist Hans denkt dat het wel mee zal vallen dus daar geloven wij dan ook maar in!

11 december 2011

Nou, dachten we gisteren dat we een lange rit hadden en viel het reuze mee, vandaag dachten we een korte rit op het programma te hebben en die bleek behoorlijk lang.

Het stormt nog steeds maar met de regen valt het vooralsnog mee gelukkig. We hebben vandaag enorme Kauri bomen gezien, eentje was ruim 50 meter hoog en 13 meter dik, en de andere was 29 meter hoog en 16 meter dik. Echt enorm dus! De wandeling naar de bomen toe was ook wel even lekker. We werden wel een beetje moe van spraakwaterval Lotte, die het over niets anders dan haar verjaardagsfeest heeft. Iedere keer als iemand iets probeerde te zeggen, werd gelijk zijn of haar mond gesnoerd ‘ik ben aan het praten!'.